Vooruit, een kleine opfriscursus. In het eerste seizoen van de Vlaams-Nederlandse productie Arcadia maakten we kennis met het grauwe leven in dictatoriale staat Arcadia. Na een grote ramp zijn levensmiddelen schaars geworden, en is de wereld buiten Arcadia een nagenoeg onleefbare plek geworden.
Maar uiteraard is er voor de happy few een oplossing: door middel van een ‘burgerscore’ – gemeten op basis van zaken als IQ, gezondheid, en gehoorzaamheid – kunnen de gelukkigen enigszins zorgeloos verder leven. Maar hoe broos dat is, zagen we in het eerste seizoen, waarin een brave vader (Gene Bervoets) wordt verbannen uit Arcadia omdat hij fraudeerde met het systeem om zijn gezin te beschermen.
Met dat prikkelende uitgangspunt past Arcadia perfect in een rijtje met moderne postapocalyptische series, waarbij vooral goed werd gekeken naar The Handmaid’s Tale en Black Mirror. De lat lag sowieso hoog, want bij het eerste seizoen gold Arcadia als de duurste Nederlandstalige serie ooit gemaakt. Aan het ambitieniveau lag het dus niet, want kosten noch moeite waren gespaard om de wereld van Arcadia zo grauw en brutalistisch mogelijk te visualiseren.
Toch had Arcadia ook de nodige problemen, wat vooral zichtbaar werd in de vaak nogal uitleggerige dialogen en de overdreven ernstige, bloedserieuze toon van de serie. Die bittere ernst trekt de serie door in het tweede seizoen (waarin steeds meer personages de strijd aanbinden met het nietsontziende systeem), dat visueel opnieuw imponeert, maar ook blijft frustreren. Aan het uitstekende acteursensemble ligt het niet: het probleem is vooral dat Arcadia zichzelf heel serieus neemt, maar de kijker niet altijd, waardoor alles voortdurend vrij letterlijk moet worden uitgelegd. Dat blijft zonde, want dystopische series zijn in Nederland nog te vaak een zeldzaamheid. Wat dat betreft verdient Arcadia – zelfs in een behoorlijk onevenwichtig vervolgseizoen – absoluut een pluim, maar kom op: zelfs na een apocalyps mag er best een beetje zuurstof overblijven.