‘Is de conclusie: er verandert nooit, nergens wat – wat je ook doet? Of moet je als rijk, welvarend land tóch proberen iets te doen aan de ellende en het onrecht in de wereld?’, vraagt voorlichtster Monique (Sanne Samina Hanssen) zich hardop af in het gezelschap van minister van Buitenlandse Zaken Maarten Meinema (voortreffelijk gespeeld door Kees Prins) en politiek assistent Raoul (Werner Kolf). Bij het haardvuur – Meinema is op doktersvoorschrift een weekendje vissen, zijn collega’s zijn mee – reflecteren ze op de poging van de minister-president om Meinema te doen instemmen met een gevaarlijke vredesmissie in een (fictieve) voormalige Sovjetrepubliek. Wat zou deze missie kunnen gaan betekenen voor mensenlevens, de economie en internationale betrekkingen? ‘Moet ik notuleren?’, vraagt Monique halverwege het gesprek. Meinema: ‘Nee, straks misschien. We zijn nu onder elkaar.’
Want deze in grijze uniforms gestoken ambtenaren blijken bovenal mens. Elke aflevering begint met een disclaimer over de verhouding tussen fictie en werkelijkheid, zodat we bijvoorbeeld niet gaan denken dat de rol van de minister bij de internationale inzet van Nederlandse militairen gebaseerd is op die van huidige kabinetsleden. Maar het is wel een serie over de actuele politieke tijdsgeest. De minister en zijn collega’s manoeuvreren in dit tweede seizoen opnieuw een krachtenspel van partijpolitiek, (sociale) media en hun eigen geweten. Ze moeten alle zeilen bijzetten om daarin overeind te blijven. Tegelijkertijd worstelen ze met persoonlijke demonen: alcoholverslaving, relatieproblemen en oude jeugdzondes die aan de oppervlakte komen.
Overigens werd ook achter de schermen van het gelaagde BuZa aan (mondiaal) crisismanagement gedaan: de serie is duurzaam geproduceerd en wil zo actief bijdragen aan de reductie van CO₂-uitstoot en afvaluitstoot binnen de media-industrie.