Cast: satirische serie over #MeToo-schandaal op een castingbureau

Aan media- en cultuursatires bepaald geen gebrek in het Nederlandse tv-landschap. Programma’s als Promenade, Plakshot en Media Inside nemen met genoegen hun eigen bubbel op de hak, terwijl we recentelijk ook werden ‘getrakteerd’ op Five Live, een hilarisch mislukte talkshowsatire van Linda de Mol vol slechte pruiken en kolderieke verhaallijnen. Die serie maakte maar weer eens duidelijk dat satire een bijzonder lastig genre is.

Een pittige opgave voor de nieuwe NTR-comedyserie Cast, omdat hierin de draak wordt gestoken met de veranderende mores in de culturele sector, en de serie tegelijkertijd óók wat wil zeggen over een moeilijker thema als grensoverschrijdend gedrag. Een geruststellende factor: de serie werd ontwikkeld met de scherpe pennen van Niek Barendsen (Welkom in de Gouden Eeuw) en Ilse Warringa (De luizenmoeder).

De serie opent in de nasleep van een publicitaire storm, nadat castingdirecteur Louis van Leeuwen (Gijs Scholten van Aschat) het iets te ‘gezellig’ heeft gemaakt met twee jonge actrices. Zijn twee naaste collega’s Helen (Jacqueline Blom in topvorm) en Mike (Michiel Nooter) blijven met de puinhoop achter. De rol van hun castingbureau lijkt uitgespeeld, maar een ambitieuze nieuwe manager (Lykele Muus) probeert het bedrijf met een radicaal-progressieve koers tóch overeind te houden. Tekenend is daarbij de rol van ‘intimiteitscoördinator’ Kiki (Claire Bender), die er als politiek correcte millennial op moet toezien dat álles volgens het boekje verloopt.

Barendsen en Warringa spotten met zichtbaar genoegen met die regeltjes, die uiteindelijk zorgen voor een veiliger werkklimaat, maar soms ook wat doorslaan in goede bedoelingen. Als Willem van Oranje bijvoorbeeld gecast moet worden, zijn ‘Mark’ (Rietman) en ‘Pierre’ (Bokma) niet meer genoeg, maar moet iedereen de kans krijgen om op auditie te komen. Want waarom zou een man van kleur, een vrouw in een rolstoel of iemand met een moslimachtergrond niet gewoon de kans moeten krijgen om Willem van Oranje te spelen?

Warringa liet met De luizenmoeder al zien: als de satire scherp genoeg is, leent élke setting zich er uiteindelijk voor.