De 35 beste series op HBO Max

Heerlijk speelse, prettig gestoorde serie uit het brein van maker Julio Torres, die eerder comedyserie Los Espookys maakte. Torres speelt hier Julio, een zoekende dertiger die in een retrofuturistisch New York geobsedeerd raakt door een oestervormige oorbel en dagdroomt over tot leven gewekte letters. Alsof dat nog niet genoeg gekkigheid is, zien we in deze zesdelige serie ook een sitcomvader die verliefd wordt op een alienknuffel, de Kerstman die wordt aangeklaagd door een van zijn elven én iets met ‘wc-jurken’. Absurd, maar vooral grappig intrigerend.

Fantasmas is sinds 8 juni wekelijks te zien op HBO Max

Lees ook: 'Heerlijk unieke komedieserie vol sketches en gekkigheid'

In I May Destroy You kruipt Michaela Coel in de huid van Arabella, een jonge schrijver die worstelt met haar tweede roman. Ze is een socialemediafenomeen onder millennials, maar vecht nu vooral tegen de deadlines. Om even te ontspannen besluit ze de stad in te gaan voor één, misschien twee drankjes. De volgende dag merkt Arabella tijdens een bezoek aan haar uitgever dat er iets mis is. Ze heeft een hoofdwond die ze niet kan herleiden en die plotseling begint te bloeden, en haar telefoon is aan gruzelementen. Via troebele geheugenflitsen wordt duidelijk wat er gebeurd is.

Lees ook: 'Briljante serie van multitalent'

Costello Jones (Daisy May Cooper) en haar dochtertje zijn dakloos nadat ze, ondanks haar werk bij een peepshow in de Londense binnenstad, de huur niet heeft kunnen betalen. Als haar beste vriend Selby (Jack Farthing) vrijkomt uit de gevangenis, bieden hij en zijn familiegeld een oplossing. Maar hun relatie is naast liefdevol ook toxisch en gevaarlijk. Rain Dogs is, ondanks afleveringen van een half uur, opvallend rauw en gewelddadig maar ook ergens grappig en mooi, op een verwrongen manier. Geen wegkijkserie. Wel een die indruk maakt.

Is het mogelijk om de kunst van het oefenen te perfectioneren? Die vraag staat centraal in de nieuwe serie van de Canadese komiek, acteur en performancekunstenaar Nathan Fielder: The Rehearsal. In de ontregelende HBO-productie probeert hij mensen te helpen door de werkelijkheid tot in het absurde te simuleren. Het is bijna niet in woorden te vangen hoe bijzonder het eindresultaat precies is. Je kunt de serie zien als een parodie op reality-tv, als een krankzinnig sociaal experiment dat elk voorstellingsvermogen overstijgt of als een hilarische comedyserie die de draak steekt met de neiging werkelijk alles in het leven onder controle te willen houden.

Lees ook: 'Een van de bijzonderste tv-producties in jaren'

De mannen van de Easy Company, 2nd Battalion, 506th Parachute Infantry Regiment, worden tijdens WO II na een opleiding in Georgia per parachute afgeworpen boven bezet Frankrijk. In tien episodes worden de wederwaardigheden van een aantal van de militairen verteld terwijl ze zich een weg naar Duitsland vechten. Historisch tamelijk accuraat, gebaseerd op het gelijknamige boek van Stephen E. Ambrose, een Amerikaans geschiedkundige die veel van de overlevenden van de Easy Company na de oorlog interviewde. Steven Spielberg en Tom Hanks gooiden na Saving Private Ryan gewicht in de schaal als uitvoerend producenten om de serie gerealiseerd te krijgen.

Lees ook: 'Een doordringend tiendelig verhaal over de verrichtingen van Easy Company'

‘Wat is de prijs van leugens?’ zegt scheikundige Valery Legasov (Jared Harris) aan het begin van deze indrukwekkende en veelvuldig bekroonde serie. ‘Dat is niet dat we ze voor waarheid aanzien. Het echte gevaar is dat als we maar genoeg leugens horen, we de waarheid niet meer herkennen.’ Bij Chernobyl zijn het de leiders van de Sovjet-Unie die de ernst van de kernramp in Tsjernobyl in 1986 liever bagatelliseren en koste wat kost de schijn ophouden, dan toegeven dat er ernstige fouten zijn gemaakt.

Lees ook: 'Lovend ontvangen, behalve in Rusland'

Bijna twintig jaar lang liepen pogingen om bestseller I Know This Much Is True te verfilmen op niets uit. De roman over Dominick en de schizofrene Thomas – tweelingbroers uit een Amerikaans arbeidersgezin – werd een grote hit nadat Oprah Winfrey het in 1998 had geselecteerd voor haar invloedrijke boekenclub met de woorden: ‘Het is niet zomaar een boek, het is een levenservaring.’ Mark Ruffalo maakte er uiteindelijke een prachtige miniserie van, waarin hij zelf de dubbele hoofdrol speelt. Schrijver Wally Lamb liet via Twitter weten: ‘Ik ben erg vereerd dat mijn roman in deze goede handen terechtkwam.' Daarna bekende hij dat Mark Ruffalo eigenlijk altijd al zijn eerste keus was geweest om Dominick en Thomas te spelen.

Lees ook: 'Hartverscheurende en rauwe miniserie'

H.P. Lovecraft was een van de invloedrijkste horrorschrijvers van de vorige eeuw én een enorme racist. In Lovecraft Country, geproduceerd door Jordan Peele (Get Out, Nope) en J.J. Abrams (Star Trek, Star Wars), komt dit op intrigerende wijze samen. Oorlogsveteraan Atticus Freeman reist met zijn oom en vriendin door het gesegregeerde Amerika van de jaren vijftig om zijn verdwenen vader te vinden. Niet ongevaarlijk, gezien de gruwelen van alom aanwezig racisme, plus de échte monsters in de bossen. Bizar, spannend en actueel tegelijkertijd.

Lees ook: 'Fantastische serie over monsters én racisme'

Mare Sheehan, fantastisch gespeeld door Kate Winslet, is een politierechercheur in het kleine stadje Easttown in Pennsylvania. De humeurige Sheehan krijgt de opdracht om een zaak op te lossen waarin een tienermeisje is vermoord. Ondertussen heeft Mare in haar privéleven genoeg om over te mopperen. Ze is gescheiden, moeder en grootmoeder. Haar eigen moeder woont bij haar in huis. Regisseur Zobel: ‘We hebben heel erg ons best gedaan om clichés uit de traditionele detectiveseries te vermijden. Kate en ik waren heel scherp op alles wat neigde naar “gemaakt voor televisie".’

Lees ook ons interview met Kate Winslet: 'Dit is de droom van iedere acteur'

De makers van Mrs. Davis, Damon Lindelof en Tara Hernandez, zijn zulke ervaren televisiemakers dat ze met hun nieuwste HBO-serie volledig buiten alle lijntjes durven te kleuren. Mrs. Davis gaat over een non (fantastisch gespeeld door Betty Gilpin) die door een AI-algoritme dat de hele wereld in haar macht heeft, wordt opgedragen om de Heilige Graal te vinden. Als dit absurd klinkt, dan klopt dat. Mrs. Davis is behoorlijk wild en vaak over the top, maar de serie is ook vreselijk grappig, ontzettend vermakelijk en bovenal heel erg origineel. Zo origineel dat je je soms weleens afvraagt waar je nou precies naar kijkt. En dat maakt de kijkervaring enkel leuker.

Lees ook: 'Mrs. Davis is onvoorspelbaar, grappig, wild en absurd'

Frances McDormand maakt diepe indruk in dit genadeloos eerlijke portret van een huwelijk. Ze speelt Olive, een gepensioneerde docent die op het eerste gezicht aan iedereen en alles een hekel lijkt te hebben. Opmerkelijk genoeg is ze getrouwd met de vriendelijke, bedachtzame en optimistische apotheker Henry (Richard Jenkins, eveneens geweldig). Een aangrijpende vierdelige serie die nog lang na de aftiteling blijft nadreunen. Geregisseerd door Lisa Cholodenko (The Kids Are All Right) en gebaseerd op de gelijknamige, met een Pulitzerprijs bekroonde roman van Elizabeth Strout.

Moderne bewerking van de miniserie van Ingmar Bergman uit 1973. In vijf afleveringen zien we een zorgvuldige deconstructie van het ogenschijnlijk perfecte huwelijk van Jonathan (Oscar Isaac) en Mira (Jessica Chastain). De twee lijken een modern ‘powerkoppel’, maar de schijn bedriegt: zij gaat vreemd, en hij is vooral blind voor de realiteit. Al die huwelijksrampspoed wordt uitgeserveerd in lange dialogen, in een uiterst minimalistische setting. Het zorgt voor een waardige herinterpretatie van Bergmans tijdloze klassieker, met Isaac en Chastain op de absolute toppen van hun kunnen.

Lees ook: 'Waardige remake van Bergmans klassieker'

Deze miniserie naar het winnende boek van Viet Thanh Nguyen is uitzonderlijk, alleen al omdat het de nasleep van de Vietnamoorlog toont vanuit een Vietnamees oogpunt: iets dat nog steeds ongebruikelijk is in Amerika. Al is het feit dat Robert Downey Jr. vier rollen speelt ook opmerkelijk. Het verhaal draait om The Captain (een zeer sterke Hoa Xuande), een spion voor het communistische noorden die na de val van Saigon meevlucht naar Amerika met de generaal die hij bespioneert. Een actievolle, donker komische serie.

Lees ook: 'Xuande draagt de zwartkomische serie vol actie met gemak'

Een superheldenserie die opent met een van de meest gewelddadige, veelal vergeten rassenrellen van de Verenigde Staten: het was op z’n zachtst gezegd een verrassend begin van Damon Lindelofs Watchmen. Deze negendelige HBO-serie borduurt voort op de gelijknamige populaire graphic novels uit de jaren tachtig over een groepje Amerikaanse superhelden. En die openingsscène bleek slechts het begin, want de serie wist de lat iedere week net weer een stukje hoger te leggen met een aantal van de beste, meest relevante, visueel spectaculaire en fascinerende uren televisie van 2019 tot gevolg.

Lees ook: 'Een briljante serie over politieke superhelden'

Deze serie is een wilde rit waar niet iedereen plezier aan zal beleven, maar die wel vreselijk vermakelijk is voor de kijker die durft mee te gaan op het avontuur. Het zes afleveringen tellende Britse crimedrama is gebaseerd op een boekenreeks van Mo Hayder en vertelt twee verhalen. Een over de jonge politierechercheur Jack Caffery (Ukweli Roach) die worstelt met een traumatische gebeurtenis uit zijn jeugd. De ander over de Anchor-Ferrers, een rijke familie uit Wales waarmee, vijf jaar na de brute moord op twee tieners vlakbij hun landhuis, steeds gruwelijkere dingen gebeuren. Vooral het laatste verhaal neemt de ene na de andere bizarre wending en zorgt ervoor dat je thuis steeds ongemakkelijker op de bank zit. Nogmaals, het is niet voor iedereen, maar wie zich eraan overgeeft, zal genieten.

Lees ook: 'Wild, onvoorspelbaar, soms serieus eng, dan weer hilarisch en allesbehalve conventioneel'

Depressieve huurmoordenaar Barry (Bill Hader) volgt zijn doelwit naar een achteraf gelegen theaterzaaltje in LA en belandt per abuis op het podium. Op de planken ontdekt hij wat zijn echte passie is: acteren. Dat de mooie Sally (Sarah Goldberg) deel uitmaakt van het groepje toneelspelers helpt overigens ook mee. Misdaadthriller Barry is een briljante mix van zwarte humor en grimmig drama. Al verschuift de toon gaandeweg de seizoenen steeds verder richting drama - want kan iemand als Barry zijn demonen achter zich laten, en een heel ander leven opbouwen? Hader, die ook aan de serie meeschreef en regisseerde, is geweldig in de titelrol. De serie won in totaal tien Emmy's, waaronder twee voor Hader, en een voor comedyveteraan Henry Winkler voor zijn bijrol als de zelfingenomen acteercoach Gene.

Lees ook: 'Een comedyserie over een depressieve huurmoordenaar met acteerambities, is dat echt grappig?'

Veelgeprezen komedie over vier New Yorkse vriendinnen van in de twintig. Bedacht, geproduceerd en geregisseerd door hoofdrolspeelster Lena Dunham. Zij speelt Hannah, van wie de ouders de geldkraan dichtdraaien. Ze moet zich zelf maar zien te redden. De serie gaat over haar leven, dat van haar vriendinnen en een steeds wisselend palet van vriendjes. De plot bestaat uit veel korte verhaallijntjes rond gedoe met vriendschappen, seks, relaties en het leven zelf. Overladen met prijzen: Golden Globes, DGA-awards, Emmy's en nog veel meer.

Lees ook ons interview over het laatste seizoen: 'Ik denk dat de serie dit seizoen beter is dan ooit'

Jean Smart is stiekem al decennialang een van de beste tv-actrices, maar stond door haar vele bijrollen altijd een beetje in de schaduw van ‘grotere’ sterren. Maar met de komische dramaserie Hacks kreeg Smart eindelijk de kans om zélf in de spotlight te treden. En hoe. Smart speelt een comédienne op leeftijd die hulp krijgt van een bijdehante Generatie Z-schrijver (Hannah Einbinder, minstens zo voortreffelijk) om haar ingedutte carrière nieuw leven in te blazen. Hun onstuimige samenwerking vormt het kloppend hart van deze sublieme serie, die een perfecte balans vindt tussen het komische en het tragische.

Lees ook ons artikel bij het derde seizoen: 'Jean Smart tilt deze slimme comedyserie naar een hoger niveau'

‘Hoe kook je de perfecte risotto?’ ‘Hoe vind je een parkeerplaats in de straten van New York?’ Of: ‘Hoe moet je spontaan zijn?’. In How To With John Wilson, dat inmiddels drie seizoenen telt, probeert filmmaker John Wilson dit soort alledaagse vraagstukken op uiterst originele wijze te beantwoorden. Wilson maakt kleine kunstwerkjes met de dingen die hij filmt op straat in New York. Iedere aflevering is nu eens hilarisch, dan weer bizar, informatief of aangrijpend. Als kijker val je in elk geval van de ene verbazing in de andere. Een van de opmerkelijkste docuseries van de afgelopen jaren.

Lees ook: 'Wilsons tutorials blijken, na allerlei zijpaadjes en ontmoetingen, verrijkende en vaak diepzinnige levenslessen'

Scherpe en slimme serie over de dagelijkse levens van vier zwarte vrouwen in Los Angeles. Aan bod komen thema's als vriendschap, werk, relaties, seks en de ongemakken wanneer je de enige zwarte vrouw op kantoor bent. De Senegalees-Amerikaanse bedenker, schrijver en producent Issa Rae, die doorbrak met de webserie Awkward Black Girl, speelt zelf de hoofdrol als dertiger Issa en baseerde de serie grotendeels op haar eigen leven.

Lees ook ons portret van Issa Rae: 'Idealistische entrepreneur'

Een pracht van een serie over je thuis leren voelen in je eigen leven en vriendschap sluiten op volwassen leeftijd. Sam (Bridget Everett) is teruggekeerd naar het stadje in Kansas waar ze opgroeide om voor haar ernstig zieke zus te zorgen. Een half jaar na haar overlijden, heeft Sam geen idee wat ze met haar leven aan moet, tot ze Joel (Jeff Hiller) ontmoet die haar een zetje in de juiste richting geeft. Ondanks behoorlijk grof taalgebruik is Somebody Somewhere een hartverwarmende serie over alledaagse, maar universele onderwerpen als familierelaties, omgaan met verlies en vriendschap.

Lees ook: 'Somebody Somewhere is een vreselijk grappige, vaak behoorlijk grove en tegelijkertijd ontzettend hartverwarmende serie'

Komedieserie Silicon Valley (2014-2019) volgt in zes uitstekende seizoenen een groep jonge computertechneuten die vanuit een garage werkt aan een veelbelovend algoritme. Hun startup, Pied Piper, wordt al snel opgemerkt door een aantal bedrijven in Silicon Valley. Het grote geld lonkt, maar dan zullen zij het bedrijf moeten behoeden tegen ambitieuze concurrenten, snelle investeerders en goeroe-achtige directeuren. Regisseur/scenarist Mike Judge, eerder verantwoordelijk voor onder andere de hilarische komedie Office Space en cultserie Beavis and Butthead, baseerde Silicon Valley losjes op zijn eigen ervaringen als jonge programmeur in de jaren tachtig. Een heerlijk vileine blik op de wereld van Big Tech.

In 2016 vreesden veel fans van deze komedieserie over de nietsontziende politicus Selina Meyer, die ontdekt dat het leven van een vicepresident niet over rozen gaat, dat de verkiezing van Donald Trump voor een ineenstorting van Veep. Omdat de werkelijkheid plotseling veel krankzinniger was geworden dan de schrijvers van Veep konden bedenken. De vrees bleek echter totaal onterecht, want deze inktzwarte politieke satire was daar simpelweg te briljant voor. Hoofdrolspeler Julia Louis-Dreyfus won maar liefst zes keer de Emmy voor beste actrice in een komedieserie.

Misdaadserie over Atlantic City, tijdens de Amerikaanse drooglegging. Nucky Thompson (Steve Buscemi) zwaait daar de scepter, maar zijn positie is allesbehalve onomstreden. Bijfiguren in het verhaal zijn allerlei historische personen, waaronder legendarische misdadigers als Arnold Rothstein, Lucky Luciano en Al Capone. Martin Scorsese liet zich strikken voor de serie - hij regisseerde de pilot-aflevering en was uitvoerend producent - omdat 'hij het fijn vond dat hij bij HBO de vrijheid kreeg om een hele wereld te creëren, met langlopende verhaallijnen en karakterontwikkeling’.

Het was niet de eerste keer dat HBO grote namen naar het kleine scherm haalde, maar met Big Little Lies overtrof de streamingdienst zichzelf. Reese Witherspoon, Nicole Kidman, Shailene Woodley én Laura Dern. En dan doen Zoë Kravitz, Alexander Skarsgård en Meryl Streep ook nog mee. De jury van de Emmy Awards kon door de overdaad bijna niet kiezen en nomineerde vrijwel iedereen die betrokken was bij de serie. Terecht, want Big Little Lies is veel meer dan een soapy vrouwenserie, het label dat sommige (mannelijke) critici eraan wilden hangen. Niet eerder waren er zo veel slimme, gelaagde en interessante vrouwelijke personages tegelijkertijd op één klein scherm te zien. Een waar genot.

Lees ook: 'Reese Witherspoon is een grote speler dankzij Big Little Lies'

Een van de grootste HBO-sensaties van de laatste jaren draait om de belevenissen van ‘Generatie Z’ in een ingedut stadje in Amerika. Maar vergis je niet: dit is niet het zoveelste high school-drama over suffe scholieren, maar vooral een extravagante parade van seksuele uitspattingen, dickpics en drugsgebruik. Dat laatste zien we het sterkst bij hoofdrolspeler Rue (Emmy-winnaar Zendaya), die na de dood van haar vader troost zoekt in verdovende middelen. Rue is tevens onze (onbetrouwbare) gids in deze wereld, die niet altijd optimistisch stemt over de levenswandel van ‘Gen Z’. Hoewel de serie bij vlagen de meest absurde afslagen neemt, is het onmogelijk om weg te kijken: Euphoria is een wilde achtbaanrit, die uiteindelijk bijna net zo verslavend is als de verdovende middelen die Rue gebruikt.

Recensenten buitelden over elkaar heen toen in 2012 de roman De geniale vriendin van de Italiaanse schrijfster Elena Ferrante verscheen. Ook het grote publiek viel en bloc voor het bloemrijke verhaal over de levenslange vriendschap (én rivaliteit) tussen de Napolitaanse Lila en Elena. De geniale vriendin werd een internationale bestseller en bleek de eerste van vier romans, die samen bekend zouden worden als De Napolitaanse romans. De cyclus is niet alleen een fascinerend verslag van een vlammende vriendschap, maar biedt ook een fraai tijdsbeeld van een land in verandering. Deze onvermijdelijke verfilming van regisseur Paolo Giordano (De eenzaamheid van de priemgetallen) mag er ook zijn: groots en met veel oog voor detail.

Lees ook: 'Op de set van De geniale vriendin'

In 2023 is een groot deel van de mensheid verworden tot een soort hersendode zombies, die niet veel anders meer kunnen dan bijten en infecties verspreiden. Toch lijkt er een sprankje hoop: de 14-jarige Ellie (Bella Ramsey) lijkt immuun te zijn voor de infectiebeten, en vormt zo wellicht de sleutel tot een werkend vaccin. Aan smokkelaar Joel (Pedro Pascal) de taak om haar ongezien naar een rebellenziekenhuis aan de andere kant van het land te vervoeren. Gameverfilmingen zijn meestal matig, maar The Last of Us rekent eindelijk af met die vloek. De serie is een bevredigende bewerking van de game én een voortreffelijk, emotioneel gelaagd post-apocalyptisch drama. Een absolute triomf dus.

Seizoen 2 van The Last of Us is in de maak en verschijnt in 2025

Lees ook: 'Waar gameverfilmingen meestal enorm tegenvallen, bewijst de geweldige HBO-serie The Last of Us eindelijk dat het ook anders kan'

De wereld is in diepe rouw en in totale verwarring nadat op 14 oktober 2011 twee procent van de wereldbevolking – 140 miljoen mensen – plotseling in het niets is verdwenen. Drie jaar na deze zogenoemde Sudden Departure worstelen de meeste overblijvers nog altijd met de gebeurtenissen. Iedereen is wel iemand of iets kwijtgeraakt op die dag in oktober – variërend van geliefden tot mentale gezondheid. Toen The Leftovers in de zomer van 2014 van start ging, waren de meeste tv-recensenten het met elkaar eens: prachtig mooi, vreselijk depressief. Het bleek niet de beste manier om een tv-serie aan te prijzen. Het grote publiek liet The Leftovers in de jaren die volgden dan ook links liggen. Ten onrechte.

Lees ook: 'De beste serie die niemand zag'

Als vader Nathaniel Fisher onverwachts overlijdt, moeten zijn vrouw en kinderen hun leven weer op zien te pikken én het familiebedrijf overeind houden. En laat dat nu net een begrafenisonderneming zijn. Het gevolg is een geijkt maar ijzersterk gezinsdrama, verpakt met gitzwarte humor in een wat dromerige sfeer, waarbij de grote levensvragen natuurlijk niet geschuwd worden. Subtiel spel van de acteurs (waaronder Peter Krause, Lauren Ambrose en Michael C. Hall) en fantastisch schrijfwerk leverde verdiend een reeks prijzen op. Let vooral ook op de mooi in beeld gebrachte sterfgevallen die elke nieuwe aflevering inluiden.

Na een paniekaanval belandt gangsterbaas Tony Soprano bij een psychiater. Ook deze boef blijkt gewoon een mens te zijn, die een moeder heeft die niet helemaal spoort, met een lastige relatie met zijn vrouw, en opvoedingsperikelen met zijn kinderen. Maar tussendoor bestiert Tony, regelmatig op kenmerkend brute wijze zijn zaakjes. IJzersterke serie, die regelmatig wordt genoemd als de beste serie aller tijden. Voor een belangrijk deel komt dat op het conto van de uitstekende hoofdrolspeler James Gandolfini, die van Tony een mooi, gelaagd personage maakt, en die zijn personage in één scène geloofwaardig een scala van emoties kan laten etaleren.

Lees ook: 'De serie die tv voorgoed veranderde'

Waarom zou je als kijker meeleven met een stel onaangename miljardairs met privéhelikopters, luxueuze appartementen en de neiging hun slechte gedrag af te kopen? Dat vroegen veel kijkers zich af na de eerste paar afleveringen van Succession, maar na een stroef begin werd de serie omarmd door zowel critici als fans. De vlijmscherpe dramaserie draait om de disfunctionele, ultragemene en superrijke familie Roy. Met als belangrijkste vraag: wie zal het CEO-stokje van Logan Roy overnemen?

Lees ook: Interview met Brian Cox over Succession seizoen vier

Het tweede seizoen van deze sfeervolle en prachtig gemaakte anthology-detectiveserie mag je gerust overslaan, maar één en drie zijn werkelijk fantastisch. Over het vierde seizoen zijn de meningen verdeeld. Mooi meegenomen: je kan de seizoenen los van elkaar bekijken (of helemaal overslaan dus). Wat de seizoenen verbindt is de duistere toon, en de zoektocht naar de donkerste kanten van de mensheid. Zo onderzoeken in het eerste seizoen detectives Rust Cole (Matthew McConaughey) en Martin Hart (Woody Harrelson) in 1995 zonder succes de gruwelijke moord op een prostituee in het zuiden van Amerika. Wanneer ze later in hun carrière worden geconfronteerd met een vergelijkbare zaak, zetten ze alles op het spel om ook de oude zaak op te lossen. De daaropvolgende seizoenen spelen zich respectievelijk af in L.A., het Ozark-gebergte en Alaska, met in de hoofdrollen Colin Farrell, Mahershala Ali en Jodie Foster.

Tragikomedie van Mike White, die eerder het geweldige Enlightened (2011-2013) maakte. Een groep superrijken arriveert in een paradijselijk luxeresort op Hawaï. Ze zijn op huwelijksreis, op de vlucht voor hun verleden, of gewoon op zoek naar een goede massage. Het overdreven bereidwillige personeel doet er alles aan om het de gasten naar de zin te maken. Tevergeefs, want in de openingsscène van deze sublieme satire leren we al dat niet iedereen het tripje overleeft. De personages zijn dan ook allesbehalve sympathiek, maar de sublieme cast maakt er een verrukkelijk vilein feestje van. Het tweede seizoen speelt zich af op het Italiaanse eiland Sicilië. Wederom met puissant rijke en verwende gasten, personeel dat de schone schijn ophoudt en een lijk. En seks, veel seks.

Lees ook: 'Een verrukkelijke tragikomedie in paradijselijke sferen' 

Het duurt even voordat deze serie binnenkomt, zo complex zijn de verhaallijnen, zo divers de personages, maar dan biedt The Wire een overweldigende, rauw-realistische inkijk in het reilen en zeilen van een stad. Baltimore in dit geval. Elk van de vijf seizoenen belicht een ander aspect van deze middelgrote havenstad. Rode draad is telkens de drugshandel, maar achtereenvolgens richten bedenkers David Simon en Ed Burns (beiden destijds al jaren woonachtig in Baltimore) de pijlen op de politie, de haven, de lokale politiek, het schoolsysteem en de media. Het beeld dat ontstaat is cynisch, zwart en somber, wat verklaart waarom de serie een hit was bij de recensenten, maar goeddeels genegeerd werd door het grote publiek en de juryleden van de Emmy’s (niet een Emmy in al die jaren!). Net als The Sopranos veelvuldig uitgeroepen tot beste serie aller tijden.

Scenarist Aaron Sorkin (A Few Good Men, The Social Network) had na het schrijven van politiek drama The American President de smaak te pakken: zijn zeven seizoenen beslaande serie The West Wing speelt zich geheel af in het Witte Huis, waar we de staf volgen van fictieve democratische president Josiah Bartlet. De ingrediënten: complexe politieke plots, razendsnelle, spitse dialogen, een waslijst aan memorabele personages, en wat schepjes soap, sentiment en moralisme. Sorkin werd geadviseerd door oud-stafleden van Bill Clinton. Bartlet (prachtrol van Martin Sheen) groeide uit tot een icoon – de gedroomde (democratische) Amerikaanse president.

Lees ook ons portret van Aaron Sorkin: 'Een eikel met een nobel streven'