The Chair Company: absurdistische comedy vol bizarre wendingen, vreemde figuren en actie

‘Stoelen zijn overal. Ze zijn onzichtbaar. Ze zijn niets. Niemand denkt aan ze.’ Het is een even juiste als bevreemdende uitspraak van Ron Trosper (Tim Robinson), de hoofdpersoon van het acht afleveringen tellende The Chair Company. Hij zit op dat moment midden in een behoorlijk manische uiteenzetting van de gigantische samenzwering die hij zegt op het spoor te zijn. Een groot complot waarin een belangrijke rol is weggelegd voor de bureaustoel, aldus Ron tegen zijn dochter Natalie (Sophia Lillis), die haar best doet haar bezorgdheid over haar vaders mentale gezondheid te verbergen.

Wat Ron haar niet vertelt, is dat hij dit complot op het spoor kwam na een behoorlijk gênant voorval op kantoor met een hoofdrol voor een bureaustoel. Misschien is de bureaustoel wel de onopvallendste zetel van allemaal, totdat hij het begeeft en je – ten overstaan van je collega’s en je baas – languit op de grond eindigt. Het is Ron overkomen en hij kan de gebeurtenis maar moeilijk verkroppen.

In plaats van zijn gêne te omarmen, de schaamte weg te lachen of het gewoon los te laten, wat een redelijk mens zou doen, besluit Ron verhaal te halen bij de producent van het meubilair. Iemand moet boete doen of op z’n minst excuses aanbieden, lijkt hij te denken. Alleen merkt Ron al snel dat klagen niet zo eenvoudig meer is in ons tot op de millimeter geautomatiseerde tijdperk. Hij staat uren in de wacht bij de klantenservice van het stoelenbedrijf, moet communiceren met een chatbot die hem verkeerd begrijpt en als hij dan eindelijk een e-mailadres heeft gevonden en in ferme taal een boos bericht heeft opgesteld, stuitert het vrolijk terug met de boodschap: dit adres bestaat niet.

Omdat Ron niet voor één gat te vangen is en op z’n zachtst gezegd een nogal obsessieve instelling heeft, laat hij het ook dan nog niet los. Hij móét weten waarom zijn stoel het begaf. En dus gaat hij als een ware hobbydetective op onderzoek uit. Hij bestelt zelfs een setje om vingerafdrukken mee te kunnen afstoffen. Maar bij elke poging om de stoelenfabrikant te vinden stuit hij op een muur of komen er weer nieuwe vragen bij. Uiteindelijk komt Ron in een neerwaartse spiraal terecht, tot hij er dus van overtuigd raakt dat zijn bureaustoel niet zomaar doormidden brak, maar dat dit onderdeel is van een complot.

The Chair Company komt uit de koker van hoofdrolspeler Robinson en zijn vaste werkpartner Zach Kanin. De twee, die ooit samenwerkten in het schrijversteam van Saturday Night Live, maakten eerder de comedyserie Detroiters en het populaire, met een Emmy bekroonde sketchprogramma I Think You Should Leave. Uit die laatste serie bleek de voorliefde van Robinson en Kanin al voor personages die moeite hebben met loslaten of ergens overheen stappen. Ook gebeurde het daarin regelmatig dat de kleinste incidentjes tot de grootse chaos leidden. Wat dat betreft is The Chair Company eigenlijk een prettig uit de hand gelopen I Think You Should Leave-sketch.

Vergeleken met bepaalde personages uit eerdere programma’s van Robinson en Kanin is Ron overigens een tamelijk doorsnee figuur. Vóór het incident met de stoel lijkt hij zijn leven prima op orde te hebben. Hij heeft een prettig huwelijk met Barb (Lake Bell), die druk bezig is de door haar ontwikkelde draagbare borstpomp op de markt te brengen, en twee lieve kinderen. Ook zijn er mensen die hem steunen – zelfs als hij de weg een beetje kwijt is, zoals die ene keer dat hij besluit jeeptours door het niet bepaald spannende Canton (Ohio) te gaan organiseren. En na een promotie is hij verantwoordelijk geworden voor de bouw van een gloednieuw winkelcentrum in zijn woonplaats. Het gaat Ron dus voor de wind, al lijkt hij daar zelf niet helemaal in te geloven, laat staan dat hij ervan geniet. Het incident met de stoel bevestigt zijn onzekerheid alleen maar.

Vanaf de bank kun je dus redelijk meeleven met Ron, al zou je hem wel willen overhalen om te stoppen met zijn zoektocht. Iets wat hij zelf ook weleens lijkt te denken. Als Ron namelijk op het punt staat iets te doen wat echt een brug te ver is voor een brave huisvader houdt hij zichzelf voor dat hij gewoon een goede man is die de liefde wil bedrijven op een zacht bed.

Het absurdisme in The Chair Company is vooral afkomstig van de mensen om Ron heen en de situaties waarin hij terechtkomt. Wilde achtervolgingen worden in de serie dik aangezet met een soundtrack vol serieuze synthesizers en snoeiharde rock en bezoekjes aan een bar eindigen in bizarre vechtpartijen.

De oudere man die is ingehuurd om Ron af te schrikken zodat hij stopt met zijn onderzoek naar het stoelenbedrijf lijkt zo te zijn weggelopen uit The Sopranos. (Het zal geen toeval zijn dat de acteur die hem speelt, Joseph Tudisco, een naamloze vrachtwagenchauffeur speelde in de hitserie over een maffiabaas in New Jersey.) En zoals gezegd herinneren vrijwel alle kantoorscènes aan sketches uit I Think You Should Leave, alleen vertelt The Chair Company, in tegenstelling tot dat laatste programma, één doorlopend verhaal. Een verhaal dat vaak absurd is, maar voldoende intrigeert om te blijven kijken. Want ook al graaft Ron het konijnenhol waarin hij langzaam verdwijnt hoofdzakelijk zelf, je gaat toch met hem mee, of je wil of niet. Stoelen zijn immers overal, daar moet toch meer achter zitten?