Wolf: wilde en soms gruwelijke misdaadthriller weet de meningen flink te verdelen

Laat het maar aan de Britten over om een term te bedenken voor televisie die de meningen verdeelt: Marmite TV. Vernoemd naar de bekende vegetarische boterhammenspread waar de een dol op is, en de ander ronduit van walgt. De Britse misdaadthriller Wolf is ‘Marmite TV’, beaamt showrunner Megan Gallagher, die ons in een interview lachend vertelde dat haar serie in ieder geval door niemand ‘mwah’ gevonden werd. ‘En dat is fantastisch!’ Toen Wolf eerder dit jaar op de BBC werd uitgezonden, noemde The Times de serie een ‘matige Agatha Christie-drol’ terwijl The Guardian hem omschreef als ‘bizar maar verslavend’. Wat uw eigen recensent betreft, kan de boterham niet dik genoeg belegd worden als het smeersel zo prettig waanzinnig en vermakelijk is als deze tv-serie.

Wolf, gebaseerd op een misdaadboek van Mo Hayder, vertelt twee verhalen. Een over de jonge rechercheur Jack Caffery (Ukweli Roach), de hoofdpersoon uit het boek, die achtervolgd wordt door een traumatische gebeurtenis uit zijn jeugd. Het andere verhaal gaat over de Anchor-Ferrers, een rijke familie uit Wales waarmee, exact vijf jaar na de gruwelijke moord op twee tieners vlakbij hun landhuis, steeds vreemdere en naardere dingen gebeuren. Het zijn verhalen die elkaar uiteindelijk pas na meerdere, intense afleveringen raken. (Meer plotdetails verklappen we niet, dat verpest het kijkplezier.)

De zes afleveringen tellende serie werd afgelopen zomer in Groot-Brittannië uitgezonden op BBC One, de zender die van oudsher de wat conventionelere Britse misdaaddrama’s uitzendt. Dat laatste droeg er waarschijnlijk aan bij dat Wolf flink wat verdeeldheid bij de kijkers en critici wist te zaaien. Want deze serie is veel dingen - wild, onvoorspelbaar, soms serieus eng, dan weer hilarisch - maar conventioneel is hij zeker niet.

Het is ook niet heel moeilijk in te denken waarom er mensen zijn die Wolf niks vinden. Want het verhaal neemt waanzinnige wendingen en is op momenten behoorlijk gruwelijk. Er is bijvoorbeeld een heel vreemde scène waarin een van de hoofdpersonen een tegen het manische aanschurkende playback-act doet op ‘Largo al factotum’ uit de opera Il Barbiere di Siviglia. Maar dat is ook precies wat de serie zo leuk maakt.

Want wie zich ervoor openstelt, en de veiligheidsgordels goed vastmaakt, wacht een geweldig vermakelijke en soms bloedstollend spannende rit (zozeer zelfs dat het af en toe wat ongemakkelijk begint te voelen op de eigen bank). En ja, het karretje vliegt soms flink uit de bocht. Maar dat is niet erg. Zolang het daarna maar blijft doordenderen naar de ontknoping.