In de absurde en verrassende serie Mrs. Davis gooien makers alle remmen los

In de eerste aflevering van Mrs. Davis zit een achtervolgingsscène die deze serie van Damon Lindelof (Lost, The Leftovers) en Tara Hernandez (The Big Bang Theory) perfect typeert: hoofdpersoon Simone (Betty Gilpin), een non in een habijt, is net ontsnapt aan een stel Duitsers die haar hadden ontvoerd. Dan komt haar ex-vriend Wiley (Jake McDorman) op een motor aanrijden. Hij geeft haar een glimmende helm in regenboogkleuren, ze gaat achterop zitten. Ze scheuren weg. Meteen komen de in zwart leer geklede Duitsers op motoren met zijspan en quads achter hen aan. Een van hen heeft  een groot vlindernet in de hand, om haar te vangen. Dan zet ook een bruin busje van een ongediertebestrijdingsbedrijf met een enorme kakkerlak op het dak de achtervolging in. 

Deze bonte stoet trekt vervolgens met veel kabaal door het stadje Reno, de kleinere, minder luxe versie van Las Vegas. Een van de quads belandt in net vers gegoten beton. Wiley springt met zijn motor door het gat in een enorme roze donut, het decor voor een casinoshow. De Duitsers schieten met een kruisboog een enorme opblaasclown kapot. En dat allemaal terwijl de kap van Simone’s habijt vrolijk achter haar aan wappert.  

Het is een scène vol absurde, ongeloofwaardige momenten. Net als de serie zelf.  

Wie wil uitleggen waar Mrs. Davis over gaat, komt uit op iets als ‘het gaat over een non die door het haast almachtige AI-algoritme, dat bijna de hele wereldbevolking in haar grip heeft via een app, wordt opgedragen om de Heilige Graal te vinden’. Al blijft dat een simplificatie van een verhaal dat zoveel wendingen en verrassingen kent, dat je je tijdens het kijken ook regelmatig afvraagt waar het nou precies over gaat. Dat laatste klinkt niet als een aanbeveling, toch is het dat wel. Lindelof en Hernandez weten dat ze een televisieserie maken, en doen geen enkele poging om dat te verbergen. Wanneer duidelijk wordt dat Simone’s missie draait om de Heilige Graal merkt iemand op dat dat ‘de meest clichématige McGuffin (een element in een verhaal dat het plot op gang moet brengen) is die er bestaat.’ 

Terwijl de serie aan de ene kant dus een grote knipoog naar Hollywood is, gaat hij tegelijkertijd over geloof en (slecht) ouderschap, en bekritiseert hij onze idiote afhankelijkheid van technologie en – heel actueel – de gevaren van AI. Allemaal zonder ook maar een beetje van de humor te verliezen. Mrs. Davis is onvoorspelbaar, grappig, wild en absurd, er zijn opblaasclowns, goochelaars en reuze donuts, en de Heilige Graal bestaat. Bovenal is de serie vreselijk vermakelijk en zo uniek dat een AI hem nooit zou kunnen verzinnen.