De langverwachte nieuwe serie van Girls-maker Lena Dunham is een romcom over een luidruchtige Amerikaanse in Londen. De serie weet te boeien, zelfs te ontroeren, maar alles genomen is Too Much soms toch ook zélf te veel.

Jessica (Megan Stalter) is te veel. Ze is luid, aanwezig, rommelig en – nog erger – een Amerikaanse in Londen. Maar voor Felix (Will Sharpe), de werkeloze indierocker die ze ontmoet tijdens haar eerste bezoekje aan een pub wanneer hij haar op het toilet vraagt om de bog roll (wc-rol), is ze ‘precies de juiste hoeveelheid, met misschien een beetje extra’.

Hij doet deze liefdesverklaring – want dat is het – terwijl ze hun eerste echte ruzie hebben, op straat, voor het huis van haar baas in Notting Hill in de vierde aflevering van de nieuwe Netflixserie Too Much. En wanneer Jessica hoort wat hij zegt, kan ze niets anders dan een verbaasde ‘oh’ uitbrengen en in zijn armen vallen waarna de camera eindeloos rondjes om hen heen draait. Het is een haast klassiek romcommoment, maar dan op z’n Lena Dunhams.

Dunham, die in de jaren tien wereldberoemd werd met de door haar als jonge twintiger gecreëerde serie Girls, kreeg ook vaak te horen dat ze ‘te veel’ was. Zo vaak zelfs, dat ze zich een tijd lang terugtrok uit de schijnwerpers. Maar met deze nieuwe serie die uitpuilt van de beroemde gastacteurs en losjes is gebaseerd op Dunhams eigen verhuizing naar Londen en ontmoeting met haar musicerende echtgenoot, is ze niet alleen terug maar zegt ze ook luid en duidelijk dat er niks mis is met te veel zijn.

Will Sharpe als Felix en Megan Stalter als Jessica in Too Much

Een boodschap die wellicht iets te ver wordt doorgevoerd in de tien afleveringen, want niet alleen Jessica – en in zekere mate Felix – zijn te veel, vrijwel ieder personage in de serie is vet aangezet. Soms zozeer dat het karikaturaal en cliché wordt – van de gen Z-collega met roze haar tot de bruid met een speciaal in haar chique jurk genaaid zakje voor haar drugs. Het Londen van Too Much lijkt soms enkel te bestaan uit op seks beluste, zelfingenomen, doorgesnoven mensen die in clichés praten. Iets dat wellicht zo is, maar gekunsteld voelt.

De serie is dan ook op z’n best wanneer de twee hoofdpersonen centraal staan (al duurt het wel even eer hun chemie echt geloofwaardig is). En de twee afleveringen in het midden van het seizoen waarin wordt teruggeblikt op Jessica’s op de klippen gelopen relatie in Brooklyn, en Felix’ verknipte jeugd bij zijn afwezige moeder en dromerige vader (een mooie rol van gastacteur Stephen Fry) zijn niet alleen indrukwekkend maar geven ook de inzichten die nodig zijn om te begrijpen waarom Jessica en Felix de fouten maken die ze maken.

Al met al is Too Much dus – net als Jessica – soms te veel. Maar gelukkig ook precies genoeg om te blijven boeien, zelfs te ontroeren, tot dat onvermijdelijke, wederom haast klassieke romcomeinde. Maar dan op z’n Lena Dunhams. 

Too Much

De tiendelige miniserie Too Much is nu te zien op Netflix.

serietips in je mailbox?

elke dinsdag