The Fall of the House of Usher: nieuwe voltreffer van horrorgrootmeester Mike Flanagan

Een geslaagde horrorserie maken, is bepaald geen sinecure. Op televisie gelden nu eenmaal andere wetten dan in de bioscoop: in series is het doorgaans veel lastiger om een spanningsboog of naargeestige sfeer vast te houden dan in een speelfilm. Wie dit wél kan, is regisseur en schrijver Mike Flanagan, die met The Haunting of Hill House, The Haunting of Bly Manor en Midnight Mass een heel eigen genre creëerde van miniseries die een perfecte mix vormen van spookhuisvermaak, geestverhalen, melodrama en een flinke dosis morbide humor. Vooral Midnight Mass – over een religieuze gemeenschap die langzaam ten prooi valt aan bovennatuurlijke invloeden – is nog altijd een van de beste producties uit de Netflix-geschiedenis. 

Daarom waren de verwachtingen voor zijn nieuwe achtdelige miniserie The Fall of the House of Usher hooggespannen. Flanagan liet zich ditmaal inspireren door de klassieke werken van schrijver Edgar Allan Poe, maar de serie lijkt tegelijkertijd ook een bloederig antwoord op Succession.  Centraal staat het verhaal over de opkomst en ondergang van de familie Usher, die een fortuin vergaarde met de verkoop van dubieuze medicijnen (een vergelijking met de Sacklers, verantwoordelijk voor de opiatencrisis, is snel gemaakt).

De Ushers zijn steenrijk, maar ook gedoemd, want in de eerste minuten leren we al dat alle kinderen van pater familias Roderick (Bruce Greenwood) onder mysterieuze omstandigheden om het leven zijn gekomen. Ook voor hem lijkt het einde te naderen, nu hij – letterlijk – wordt opgejaagd door demonen uit het verleden. Hij besluit daarom zijn verhaal te doen aan een officier van justitie (Carl Lumbly) die het al langer op de familie heeft voorzien.

Rodericks bekentenis komt tot ons in acht afleveringen, waarin we leren tegen welke prijs de familie het fortuin vergaarde, en hoe de familieleden precies om het leven zijn gekomen. Rode draad in alle gruwelijkheden is een mysterieuze wreker die in talloze verschijningen tot de slachtoffers komt (een imponerende verzameling rollen van Carla Gugino). 

De series van Flanagan draaien vaak om disfunctionele families, en The Fall of the House of Usher is daarin niet anders. Wat wél afwijkt, is dat de meeste personages hier – in tegenstelling tot in zijn vorige series –  verwerpelijke figuren zijn, die je hun afschuwelijke lot bijna zou gunnen. Het maakt de serie net wat minder emotioneel diepgravend dan zijn vorige producties, maar bepaald niet minder vermakelijk. De serie is verder immers op en top Flanagan, met flink wat stevige schrikeffecten, sterke monologen en uitstekend acteerwerk.

Daarmee levert Flanagan opnieuw een bevredigende horrorserie af, waarmee hij zijn status als grootmeester van het genre verstevigt. Pijnlijk voor Netflix is wel dat dit de laatste productie van Flanagan voor de streamingdienst is, omdat hij binnenkort exclusief gaat werken voor Amazon Prime Video. De geest van Flanagan zal de Netflix-bazen nog wel even blijven achtervolgen, want The Fall of the House of Usher bewijst opnieuw dat Flanagan een maker is om te koesteren.