A Man on the Inside: een serie zo gemoedelijk als een warm dekentje op een winteravond

Het is vaak vreselijk lastig om op papier uit te leggen waarom een comedyserie leuk is. Grapjes slaan vaak dood wanneer je ze uitschrijft. En ook het uitgangspunt van menig sitcom klinkt op papier niet al te best. Neem de nieuwe Netflix-serie van Michael Schur met comedyveteraan Ted Danson in de hoofdrol. In A Man on the Inside speelt Danson een weduwnaar die op verzoek van een privédetective undercover gaat in een verzorgingstehuis in San Francisco om te achterhalen welke medewerker of bewoner een duur sieraad heeft gestolen. Dat klinkt, zo uitgeschreven, niet direct grappig. Toch is het acht afleveringen tellende eerste seizoen een waar genot.

Maar dat laatste is niet verrassend. Schur en Danson maakten eerder samen The Good Place: een van de beste, slimste, grappigste en meest filosofische comedyseries van de afgelopen jaren. Al zou je dit uit de omschrijving (‘ontzettend egoïstisch persoon belandt na haar dood per ongeluk in de hemel in plaats van in de hel’) niet per se vermoeden. Maar bij een goede comedyserie gaat het niet zozeer om wat er wordt verteld. Belangrijker is hoe het verteld wordt: de cadans van de grappen, de klik tussen de acteurs, het warme gevoel dat zo’n serie oproept.

Wat dit alles betreft zit het met A Man on the Inside meer dan goed. Danson, die inmiddels al vele decennia laat zien hoe goed hij als (komisch) acteur is, weet een hoofdpersoon neer te zetten om wie je direct geeft – val maar eens níet als een blok voor deze man die zijn volwassen dochter uitgeknipte krantenartikelen opstuurt wanneer hij denkt dat zij het onderwerp interessant zal vinden. Dansons Charles is precies zo intelligent en tegelijkertijd ook zo naïef als een zeventigplusser die op latere leeftijd spion besluit te worden moet zijn. Ook de chemie met zijn dochter, met de privédetective voor wie hij gaat werken en met de directeur van het verzorgingstehuis (gespeeld door Brooklyn Nine-Nine’s Stephanie Beatriz) is aangenaam. 

Al zijn het vooral Charles’ interacties met de andere bewoners van de instelling – die veelal ietwat karikaturaal zijn zoals dat hoort in een sitcom, maar nooit zo extreem dat ze ongeloofwaardig worden als persoon – die deze serie zo prettig maken. Alleen al omdat er weinig series zijn met zoveel personages van boven de zeventig. Dat Charles bij zijn nieuwe buren al snel het gezelschap vindt dat hij moet missen sinds zijn vrouw overleed, maakt deze serie zo gemoedelijk als een warm dekentje op een kille winteravond.