Netflixserie Copenhagen Cowboy: wreker in trainingspak

Lola speelt in de zesdelige in neonlicht gedrenkte neonoir Copenhagen Cowboy Rakel, de aartsvijand van het hoofdpersonage Miu, een verweesde en in de seksindustrie verhandelde jonge vrouw die ontdekt dat ze superkrachten heeft. Rakel en Miu komen pas aan het eind van de serie tegenover elkaar te staan, maar voor het zover is zien we hoe Miu haar bovennatuurlijke gaven ontdekt, andere slachtoffers beschermt en wraak neemt op iedereen uit de onderwereld die haar ooit heeft dwarsgezeten.

Weer een film over wraak, dus. Tijdens het groepsinterview in Venetië vragen we aan regisseur Nicolas Winding Refn waarom dat toch zo’n belangrijk thema in zijn films is. Op de van hem bekende geamuseerd sardonische manier antwoordt Refn: ‘Wraak is zo’n primair verlangen dat het een van de weinige menselijke gedragingen is die nooit uit de mode raakt. Ik denk dat elke generatie het verlangen heeft om wraak te nemen op de vorige. Deze serie is vooral gericht op de generatie van mijn kinderen, want ik denk dat die nog erg op zoek is naar haar eigen helden. En daar wil ik ze wel een handje bij helpen. Miu en Rakel zijn evoluties van het door Mads Mikkelsen gespeelde personage in Valhalla Rising, Ryan Goslings eenzame wreker in Drive en Chang in Only God Forgives. Dat waren telkens mannelijke wrekers, maar ik vond dat het tijd werd voor een vrouwelijke variant. Ik heb twee dochters, thuis word ik omringd door vrouwen, dus dat voor mij was het een natuurlijke ontwikkeling. Het was ook mijn vrouw die opperde om Miu geen fysieke maar meer spirituele superkrachten te geven.’

Miu’s superheldenoutfit is een blauw trainingspak – type jaren-tachtig-DDR – en ook deze serie zit vol originele, eigenzinnige visuele vondsten. Refn denkt dat hij zo sterk visueel ingesteld is omdat hij ervan houdt objecten als fetisj te zien. ‘Dat zal vast te maken hebben met mijn dyslexie. Ik lees heel traag en schrijf het liefst zo min mogelijk op. Ik ben ook nog kleurenblind, kan niet al te best schilderen en ik ben hopeloos met klei, maar “fetisjeren” kan ik als de beste. Dat is mijn superkracht.’

Over fetisj en superkracht gesproken, van Lola hadden we al gehoord dat Refn op de set van al zijn films een ‘power blanket’ bij zich draagt. Niet zo’n dekentje dat Linus in de strip Peanuts altijd achter zich aan sleept, maar een doek die Refn om zijn middel bindt. Volgens Lola kreeg haar vader ooit zo’n doek van haar moeder en draagt hij sindsdien op de set van elke nieuwe film een nieuwe doek.

Refn herinnert het zich iets anders. ‘Ik draag zo’n doek al vanaf mijn allereerste film, Pusher. Aanvankelijk was het een sweater die ik om mijn middel bond. Ik was toen nog jong en altijd nerveus, en die sweater was om mijn zenuwen te bedwingen. Dat werkte zo goed dat het daarna een mantra werd, een concept. Ik kon niet werken zonder mijn “power blanket”. Maar ik was nog single tijdens Pusher en ik heb in mijn leven maar één vriendin gehad en dat is mijn vrouw, Liv. Het is dus al vóór haar begonnen en eerst deed ik het vooral om mijn zenuwen te bedwingen, maar door haar heeft het wel een andere betekenis gekregen. Liv is heel spiritueel en ze vertelde me dat die doek me eraan herinnert dat ik bij twijfel altijd mijn gevoel moet volgen, nooit mijn verstand.’ Dat verklaart meteen ook waarom Refns werk zo eigenzinnig en soms ronduit onnavolgbaar is.

Na Too Old to Die Young (te zien op Amazon Prime Video) is Copenhagen Cowboy Refns tweede serie op rij, maar dat betekent niet dat de liefde voor cinema verdwenen is. ‘Ik ben gek op de bioscoop. Het is een soort kathedraal waar je gezamenlijk iets ervaart. Altijd als ik een supermarkt passeer moet ik huilen omdat er waarschijnlijk ooit een bioscoop in gevestigd was. Serieus, want ik vind dit heel jammer. Net als het feit dat bioscopen tegenwoordig zielloze winkelcentra zijn met betekenisloze zalen. Als de pandemie iets heeft laten zien is het wel dat we sámen moeten zijn. Dat kan in musea, bij sportwedstrijden, maar bij uitstek in bioscopen. Samen in het donker iets beleven, dat is toch een unieke ervaring? Daarom vind ik dat overheden overal ter wereld bioscopen met maar één scherm zouden moeten beschermen.’