Privédetective Perry Mason is terug, en hij is nog even verongelijkt als altijd

‘Heeft iedereen het gevoel: Mason haat me? Of alleen zijn vrienden?’ vraagt officier van justitie Hamilton Burger (Justin Kirk) in het tweede seizoen van de HBO-misdaadserie Perry Mason. Advocaat Perry Mason (Matthew Rhys) – voorheen privédetective – is net daarvoor verbijsterd weggelopen. ‘Dat verschilt per dag,’ antwoordt Masons compagnon Della Street (Juliet Rylance) glimlachend, terwijl ze een slok van haar drankje neemt.

Perry Mason is terug, en hij is nog even verongelijkt als altijd.

En dat terwijl hij de laatste keer dat we hem zagen, aan het einde van het eerste seizoen in 2020, zijn zaakjes aardig op orde leek te hebben. In acht afleveringen zagen we hoe Mason zich razendsnel ontplooide: van eigengereide privédetective-met-oorlogstrauma die z’n geld verdiende met compromitterende foto’s van filmsterren tot gediplomeerd advocaat die zijn allereerste rechtszaak tot een goed einde bracht. Daarnaast zette hij een kantoor op en verzamelde hij enkele mensen om zich heen: naast Street ook voormalig politieagent Paul Drake (Chris Chalk). Eind goed al goed, zo leek het. Maar in de eerste aflevering van het nieuwe seizoen blijkt dat ‘goed’ nog ver te zoeken is. 

HBO’s Perry Mason­ is een origin story van de advocaat die in de jaren dertig door schrijver Erle Stanley Gardners werd geïntroduceerd en die inmiddels al een populaire radioserie, dertig televisiefilms en twee andere televisieseries (in de jaren vijftig en zestig leverde Raymond Burrs vertolking van Mason hem wereldroem op) inspireerde. Toen de miniserie in 2020 de best bekeken nieuwe dramareeks van HBO in twee jaar tijd werd, besloot het netwerk een tweede seizoen te bestellen. Jack Amiel en Michael Begler, die eerder het indrukwekkende The Knick maakten met regisseur Steven Soderbergh, werden als showrunners aangetrokken.

Nu is een miniserie die onverwacht toch een vervolg krijgt, en daarmee dus een lopende reeks wordt, niet zonder risico. Het matige tweede seizoen van Big Little Lies zorgde er, ondanks de toevoeging van Meryl Streep, zelfs voor dat het ijzersterke eerste seizoen met terugwerkende kracht wat glans verloor. Maar in het geval van Perry Mason pakt het goed uit. Want er blijkt nog genoeg te vertellen over de privédetective die advocaat werd.

De serie pakt de draad enkele maanden na de rechtszaak tegen Emily Dodson weer op. Mason, die de boerderij van zijn familie heeft verkocht, woont in een appartement in de stad. Hoewel hij zijn dag begint met een slok verse melk en een ritje op zijn gloednieuwe Harley Davidson sleept hij zichzelf met zichtbare tegenzin naar het kantoor dat hij deelt met Street, die nu rechten studeert. Dat het tweetal zich intussen heeft gespecialiseerd in het ietwat gezapige burgerrecht lijkt daar onder meer debet aan te zijn. Hun cliënt in de eerste aflevering is een supermarkteigenaar die een voormalig werknemer ervan beschuldigt zijn winkelconcept te hebben gekopieerd. Niet de meest opwindende materie als je moord en ontvoeringen gewend bent.

Dat hun cliënt niet zozeer zijn gelijk wil halen, maar er vooral op uit is om zijn tegenstander kapot te maken, zorgt ervoor dat Mason – ondanks de gewonnen rechtszaak – gedesillusioneerd achterblijft. Vervolgens loopt hij officier van justitie Burger tegen het lijf. ‘Weet je wat jouw probleem is?’ zegt deze als hij merkt dat Mason mokt over een gewonnen zaak. ‘Ondanks je cynisme geloof je nog steeds in gerechtigheid.’ ‘En jij niet?’ kaatst Mason terug. ‘Je bent de officier van justitie. Je werkt in een gebouw dat Hall of Justice heet.’

‘Een indrukwekkend gebouw,’ beaamt Burger. ‘En ontworpen zodat het lijkt alsof het hier al 500 jaar staat, terwijl het er maar zes zijn. Snap je nog steeds niet wat we hier verkopen?’ Het antwoord op zijn vraag geeft hij zelf. ‘Gerechtigheid bestaat niet. Alleen de illusie van gerechtigheid. Dit laat mensen geloven dat de waarheid altijd zegeviert. Dat slechte mensen worden gepakt en dat ze worden opgesloten door goede mensen.’ ‘Welke idioot wil daar nou deel van uitmaken?!’ snauwt Mason hem toe voor hij wegbeent.

Masons worsteling met de juiste invulling van het concept gerechtigheid – en vooral met het besef dat iedereen er een ander idee over heeft – loopt als een rode draad door de rest van het seizoen. Evenals het grote verschil tussen arm en rijk in een rap veranderend Los Angeles, waar de filmindustrie van Hollywood aan een opmars is begonnen terwijl het enkele jaren daarvoor nog grotendeels uit landerijen bestond.

Mason is, evenals de stad waar hij woont, op zoek: wie moet hij worden? Ondertussen wordt hij geplaagd door een immens schuldgevoel over de nasleep van de zaak-Dodson (ook dat bleek minder ‘eind goed, al goed’ dan het slot van het eerste seizoen suggereerde). ‘Wie kun je de schuld geven van wat er na de rechtszaak gebeurt?’ vraagt hij zijn collega Street op een gegeven moment.

En al heeft Mason uit zelfbescherming zware moordzaken afgezworen, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Wanneer de zoon van een invloedrijke oliemagnaat wordt vermoord en de politie Hooverville – een sloppenwijk in Los Angeles – induikt om daar twee jonge verdachten op te pakken, is het namelijk een kwestie van tijd voordat Mason met een meetlintje probeert te achterhalen of de kogel wel door de jongens afgevuurd had kunnen worden.

Kortom, ook na bijna honderd jaar, ruim tachtig boeken en korte verhalen plus een rits films en tv-series blijft het fijn om met de onverminderd mopperende advocaat Mason in een nieuwe zaak te duiken. Is er toch nog een beetje gerechtigheid.