Het ‘Rooney-verse’ wordt het inmiddels genoemd, de wereld van de romans en boekverfilmingen van de Ierse auteur Sally Rooney. Na drie bestsellers van haar hand en de door fans en critici zeer gewaardeerde verfilming van Normal People in 2020, wordt dit universum nu uitgebreid met Conversations with Friends. Een miniserie gebaseerd op Rooneys eerste boek uit 2017, opnieuw geregisseerd door Lenny Abrahamson, die ook Normal People maakte en in 2016 een Oscarnominatie mocht ontvangen voor zijn film Room.
Waar Normal People draaide om een allesverzengende eerste liefde tussen Conell en Marianne (onvergetelijk gespeeld door Paul Mescal en Daisy Edgar-Jones) belicht Conversations with Friends een vierhoeksverhouding. Centraal staan de 21-jarige Ierse Frances (de overtuigende nieuwkomer Alison Oliver) en haar ex-geliefde en inmiddels beste vriendin Bobbi (de Amerikaanse Sasha Lane). Wanneer de twee een vriendschap aangaan met schrijver Melissa (Jemima Kirke uit Girls) en haar man Nick (Joe Alwyn uit The Favourite), en de introverte Frances vervolgens een affaire aangaat met de al even gesloten Nick worden de verhoudingen ingewikkeld.
Lenny Abrahamson verfilmde Sally Rooneys roman Conversations with Friends. Het is de tweede serie die hij op een boek van haar baseert, na Normal People. ‘Als ik nooit meer een telefoonschermpje hoef te filmen, ben ik blij.’
Nick (Joe Alwyn) en Frances (Alison Oliver)
Net als in Normal People zijn de liefdesscènes intens, mooi weergegeven met diezelfde close-ups, hoorbare zuchten en haar handen die gepassioneerd door zijn blonde haren gaan. Ook is het hartzeer dit keer voelbaar. Maar een opvolger van Normal People wil regisseur Abrahamson Conversations with Friends niet noemen. Eerder een neef, vertelt hij tijdens een groepsinterview via Zoom.
'Het draait nu niet om één liefdesverhaal, maar om vier personages die allemaal op een rommelige manier in verhouding tot elkaar staan.’
Wat trekt u zo aan in het Rooney-verse?
Lenny Abrahamson: ‘Er is iets in de manier waarop Sally schrijft die een snaar raakt bij mij als filmmaker. Het lijkt heel simpel: ze vertelt wat er gebeurt, wat mensen zeggen en beschrijft een paar gedachten van die personages. Dat zou niet genoeg moeten zijn om je te raken, en toch doet het dat. Het lijkt rechtdoorzee, maar is diepgravend. En je kunt niet zien hoe ze het doet. Vooral dat laatste, het verbergen van het ambacht, is interessant voor mij als filmmaker. Daardoor lijkt het alsof je kijkt naar echte mensen in een bestaande wereld. Daarnaast was ik gefascineerd door deze jonge Ierse personages. Ik ben zelf van een andere generatie, dus het is boeiend om te lezen hoe Sally de veranderingen in dit land weergeeft en hoe de zorgen van haar personages anders zijn dan die van de mensen met wie ik ben opgegroeid – al herken ik mezelf tegelijkertijd wel in hen. Het is gewoon een rijke wereld.’
Alison Oliver, die Frances speelt, is een nieuwkomer. Net als Paul Mescal toen hij de mannelijke hoofdrol in Normal People kreeg. Het lijkt erop dat u een goede neus heeft voor het uitkiezen van jonge acteurs die weinig ervaring hebben, maar wel veel indruk maken. Hoe ging dat deze keer?
‘Elke keer als een acteur auditie doet voor een rol, zie je een hele serie voor je. En als er dan een volgende acteur binnenwandelt, wordt het weer een compleet andere reeks. En soms heb je meerdere interessante series en dan is het gewoon een kwestie van de versie kiezen die het eerlijkst voelt, het meest interessant. Alison deed me denken aan Paul. Zij komt ook uit Ierland en zat op dezelfde toneelschool als hij. Alisons carrière was zelfs priller dan die van Paul, maar ook bij haar had ik datzelfde gevoel van iemand ontdekken die geografisch gezien om de hoek woont, maar immens getalenteerd blijkt te zijn. Haar auditie met Sasha was daarbij net zo bijzonder als destijds met Paul en Daisy, zelfs al was het deze keer via Zoom. Er was direct zo’n connectie tussen die twee. Ik kon niet wachten om ze voor een camera te zetten en met ze aan het werk te gaan.’
Welk effect heeft het succes van Normal People gehad op het maken van Conversations with Friends?'
'Tien jaar geleden hadden mensen, onder wie ik, nog gezegd dat kijkers direct afhaken als ze niet binnen dertig seconden worden gegrepen. Hierdoor moest alles lange tijd heel snel, sexy en glossy zijn, maar met Normal People gokten we erop dat het tegenovergestelde ook kon werken. Dat mensen bereid zijn om personages te leren kennen en in ze te investeren, mits het verhaal goed genoeg is. Dat het zelfs heel stil, realistisch en traag kon zijn en dat kijkers hierdoor naar de serie toe zouden komen. Die gok heeft goed uitgepakt. Dankzij Normal People wist ik dus al dat de aandachtsspanne voor subtiel drama er is. En met Conversations with Friends gaan we zelfs nog iets verder, ook omdat dit het moeilijkere boek is. Het draait nu niet om één liefdesverhaal, maar om vier personages die allemaal op een rommelige manier in verhouding tot elkaar staan.’
Bobbi (Sasha Lane), Nick (Joe Alwyn), Frances (Alison Oliver) en Melissa (Jemima Kirke) in Conversations with Friends
Het boek bestaat voor een flink deel uit e-mails en sms-berichten. Hoe heeft u de vertaalslag naar het scherm gemaakt?
‘Soms was het een kwestie van een manier vinden om ze niet te gebruiken, door van belangrijke e-mails en telefoongesprekken echte gesprekken te maken. Maar ook dan bleven er nog heel veel telefoon- en computerschermen, sms’jes en spraakberichten over. Maar dit is nu eenmaal de wereld waarin we leven. De eerste persoon die mij ooit een spraakbericht stuurde was Paul Mescal. Ik weet nog dat ik dat icoontje indrukte en dat hij opeens begon te kletsen. Ik ben van de generatie die het onbeleefd vindt om niet elk woord correct in te tikken en niet te eindigen met een punt, dus het was een erg bizarre ervaring. Nogmaals, het hoort erbij, maar als ik hierna nooit meer een telefoonschermpje hoef te filmen, ben ik blij. Het is vreselijk saai.’
Sally Rooney heeft inmiddels een derde roman uit. Zijn er al plannen om dit te verfilmen?
‘Ik heb het nog niet gelezen omdat we deze serie net twee weken geleden hebben afgerond en ik niet twee verhalen tegelijkertijd in mijn hoofd kan hebben. Ik weet wel dat Sally wil dat de roman een eigen leven leidt voordat het wordt vertaald naar het tv-scherm. En ik heb de behoefte om eerst een film te maken over de zorgelijke tijd waarin we momenteel leven. Maar ik zeg zeker geen nee, want ik zou dolgraag in de toekomst weer teruggaan naar het Rooney-verse.’