We vroegen onze redacteuren om één film uit te kiezen die net buiten de boot viel, maar wat hun betreft zeker meer kijkers verdient.
Jelle Schot: De Koreaans-Amerikaanse Netflix Original Okja (2017) is een heerlijk bonte satire over kapitalisme, de bio-industrie en globalisme. Met als grote blikvanger een uit de computer getoverde superbig die al vanaf de eerste seconden je hart verovert. Aandoenlijk, grappig en in het laatste half uur zelfs hartverscheurend. Van regisseur Bong Joon Ho, die twee jaar later zijn Oscarwinnende meesterwerk Parasite zou maken.
Rick de Gier: Christopher Nolans The Dark Knight (2008) is de film die steevast de lijstjes haalt, en terecht, maar voorganger Batman Begins (2005) is bijna net zo goed, en misschien wel leuker, want minder bombastisch. Na de overdaad aan Marvel- en DC-films die sindsdien verscheen is het makkelijk te vergeten hoe verfrissend Nolans eerste Batmanfilm was: eindelijk eens een lekker grimmige, campvrije superheldenfilm in de traditie van tekenaars als Frank Miller en Alan Moore.
Noa Johannes: Het gelaagde The Half of It (2020) is een verrassende en diepgaande charmante tiener coming-of-age met een verfrissende cast én queer driehoeksverhouding, die je het liefst zou willen knuffelen. De film ontstijgt het simpele niveau van ‘wie krijgt het meisje?’ en eindigt met een van de ontroerendste ‘jongen-rent-mee-met-trein’-scène ooit.
Cas Hoekstra: Natuurlijk zijn titels als No Country for Old Men (2007) of Inside Llewyn Davis (2013) de superieure films van de gebroeders Coen. Toch is wat mij betreft ook The Ballad of Buster Scruggs (2018) onmisbaar in hun rijke oeuvre. Gepresenteerd in losse verhaaltjes nemen de altijd ironische broers het westerngenre op de hak. Zes parabels die zowel grimmig als ronduit hilarisch zijn.
Martin ten Broek: Ma Rainey's Black Bottom (2020) gaat over Ma Rainey, een van de grondleggers van de blues, en dus van veel moderne muziekgenres, en laat haarscherp de pijn zien van zwarte artiesten in the land of the free. Niet te missen vanwege het geweldige spel van de betreurde Chadwick Boseman (1976-2020) en van de formidabele Viola Davis.
Tibor Dekker: Ya no estoy aqui (2019) staat in mijn persoonlijke top 10, maar heeft de top 50 van VPRO Cinema helaas niet gehaald. Dit prachtige Mexicaanse drama gaat over Los Terkos, een vreedzame jeugdbende in de stad Monterrey, met een heel eigen haardracht en kledingstijl. Dansen doen ze het liefst op vertraagd afgespeelde cumbiamuziek. De invloed van de kartels, de films speelt zich af in 2011, neemt echter toe in de wijk. Waardoor ook alle Terkos gedwongen worden een keuze te maken.
Daniël Beltman: The Place Beyond the Pines (2012). Tragisch en ontroerend epos over vader-zoonrelaties van bijna Griekse proporties. Resoneerde bij mij, mede dankzij het spel, de mooie beelden, fraaie locaties en de sterke soundtrack, nog een poos door in gedachten, lang nadat de aftiteling was afgelopen.
Gerhard Busch: Léon Morin, prêtre (1961). Bij mij stond deze fascinerende zwart-witklassieker van Jean-Pierre Melville op nummer 7, in de hoop dat ie zo de top 50 wel zou halen. Dat gebeurde helaas niet, dus dan maar zo, via deze achterdeur. Want het eigenzinnige, prettig respectloze Léon Morin, prêtre is nog steeds zeer de moeite waard. Het hoofdpersonage in deze verfilming van het prijswinnende boek van Béatrice Beck is overigens niet priester Léon Morin, maar communiste Barny. We volgen haar aan het einde van WO II en zien haar worstelen met haar dromen en verlangens (want is ze nou lesbisch of niet?). Als overtuigd atheïst besluit ze voor de lol een priester te gaan pesten. Eerste vraag in de biechtstoel: U weet toch dat religie opium voor het volk is? Maar wanneer de priester – inderdaad de Léon Morin uit de titel – haar serieus aanhoort en niet antwoordt zoals verwacht, is Barny uit het lood geslagen. Wat volgt is een heerlijk spel van afstoten en aantrekken tussen Barny en de priester. Even cerebraal als erotisch, en nooit voorspelbaar. Plus de hoofdrollen worden gespeeld door de toen nog piepjonge Franse filmiconen Emmanuelle Riva (twee jaar na Hiroshima, mon amour) en Jean-Paul Belmondo (één jaar na À bout de souffle). Kortom: aanrader!
