Vijfentwintig geweldige horrorfilms om te streamen

In Springwood, Ohio worden scholiere Nancy en vriend(inn)en in hun slaap geterroriseerd door een misvormde maniak met messenhandschoenen. Ogenschijnlijke simpelmansplot groeide dankzij de inventiviteit en regie van Craven (1939-2015) uit tot een werkelijk sinistere horrorfilm met bizarro-vondsten (de tongtelefoon) en geniepige werkelijkheidsvalkuilen. Kindermoordenaar Freddy Krueger (enge Englund) werd een genre-archetype, de film zelf kreeg vervolgen plus een kansloze remake. De Nederlandse première, 's nachts tijdens het Weekend of Terror van 1985 in de nu verdwenen Amsterdamse Alhambra-buurtbioscoop, was een memorabele gebeurtenis.

Meesterlijke horrorfilm van Ridley Scott uit 1979, later gevolgd door meerdere sequels. Ellen Ripley (Sigourney Weaver) is een van de bemanningsleden van een ruimteschip dat een SOS-signaal van een verre planeet opvangt. Daar aangekomen blijkt er geen mens meer aanwezig te zijn. Wel is er een kweektuin waar hongerige, onverwoestbare buitenaardse parasieten klaar zijn om uit hun ei te springen om ruimtevaarders op te eten. De film werd gedraaid in een bescheiden maar effectief decor, met een beperkt budget en met een kleine, destijds grotendeels onbekende cast. De fraaie speciale effecten werden beloond met een Oscar.

Halverwege de 15de eeuw keert graaf Dracula voldaan huiswaarts na zijn heroïsche strijd tegen de Turken. Thuis wacht hem de schrik van zijn leven: zijn vrouw Elisabeta heeft zelfmoord gepleegd omdat ze dacht dat haar man was gedood op het slagveld. Dracula houdt het niet meer, wordt vampier, en reist vier eeuwen later af naar Engeland omdat hij meent dat Elisabeta aldaar is gereïncarneerd. Regisseur Francis Ford Coppola en scenarist James V. Hart maakten van Bram Stokers roman een luxueus, bont gemonteerd liefdesverhaal met lichtgewicht Keanu Reeves en zwaargewicht Anthony Hopkins als de voornaamste obstakels tussen de tragisch romantische Dracula en zijn geliefde. Een feest voor het oog.

Een ­actrice zoekt hulp voor haar dochter Regan die zich steeds vreemder gaat gedragen. Omdat psychiaters geen soelaas bieden, vraagt ze een priester of hij een uitdrijvingsritueel wil uitvoeren. Baat het niet, dan schaadt het niet. In 1973 vielen bioscoopbezoekers, al in de stemming gebracht door geruchten over de door mysterieuze ongevallen geplaagde opnames, in katzwijm bij de film. Regisseur William Friedkin had dan ook een intens spannende, baanbrekende horrorfilm ­gemaakt. In 2000 verscheen een gerestaureerde, nóg engere versie van de klassieker, met enkele kippenvel­verwekkende toegevoegde scènes.

Lees hier ons artikel over Leap of Faith, de documentaire die het maakproces van The Exorcist belicht

Een badplaats wordt geterroriseerd door een grote witte mensetende haai, die al verschillende slachtoffers heeft gemaakt. De burgemeester weigert het strand te sluiten. Sheriff Brody (Roy Scheider) bindt dan zelf de strijd aan tegen het monster. Ruim een uur krijgen we de haai zo goed als niet te zien, wat niet erg is, want de mechanische haai Bruce zag er naar de huidige maatstaven niet erg realistisch uit. Jaws is echter briljant gefilmd en krachtig geacteerd. Oscar voor de montage en voor de uitstekende muziek (de beroemde cello-deun van de naderende haai) van John Williams.

Wanneer deze cultklassieker in de bioscoop wordt vertoond - in bioscopen in München en Parijs draait de film al vier decennia - zingen fans alle liedjes mee, ze doen mee aan de dansjes en er wordt stevig met rijst gestrooid. In deze malle musicalparodie op horrorfilms worden de meest idiote personages ten tonele gevoerd. De film gaat over van een braaf jong stel dat in een door travestieten bevolkt spookhuis belandt. Acteur Tim Curry zet het gehele gezelschap naar zijn hand en Susan Sarandon is memorabel als bibberige Janet die zich ontpopt als zelfverzekerde vamp.

Eerste film die de Pools-Franse regisseur Roman Polanski in Amerika maakte zou een horrorklassieker van jewelste worden. Het jonge stel Rosemary (Mia Farrow) en Guy (John Cassavetes) Woodhouse betrekt een appartement en raakt bevriend met de buren. Wanneer zij zwanger wordt en er eigenaardige dingen in het pand gebeuren, begint Rosemary steeds meer te twijfelen aan de mensen om haar heen en aan de veiligheid van haar kind. Uitstekend gemaakte, in het New Yorkse Dakota-gebouw opgenomen bewerking van het gelijknamige boek van Ira Levin, is sterk af te raden tijdens zwangerschap.

Eem schrijver (Jack Nicholson) omhelst het aanbod in de winter op een afgelegen hotel in Colorado te passen. Hij denkt zo in alle rust te kunnen werken, maar dat pakt anders uit: hij heeft nog geen letter op papier of hij begint zijn verstand te verliezen. IJzersterke Stephen King-verfilming (niet in de laatste plaats door Nicholsons geweldige spel), destijds niet onverdeeld enthousiast ontvangen, bereikte later cultstatus. Let op de schitterende openingsbeelden en de sequenties waarin de camera op driewieler-hoogte het telepathisch begaafde zoontje volgt, dat op eigen houtje het verlaten hotel verkent.

Chris Columbus, de latere regisseur van twee Harry Potter-films, schreef het script van deze cultklassieker vooral om zijn portfolio aan te vullen, maar producent Steven Spielberg was bijzonder geïntrigeerd door de ijzersterke mix van donkere humor, niet al te enge horror en ironische kerstsfeer zodat hij het toch liet verfilmen. Naamgevers van de film zijn de sadistische klonen van een mysterieus en uiterst schattig wezentje genaamd Gizmo, dat zichzelf vermenigvuldigt als hij met water in aanraking komt. Sinds 2013 wordt voorzichtig gewerkt aan een reboot.

Shaun (Simon Pegg) lijdt hevig onder de breuk met zijn vriendin Liz (Kate Ashfield). Aan zijn huisgenoot Ed (Nick Frost) heeft hij niet veel, die heeft het te druk met gamen, drinken en andere lapzwanzerigheden. Toch blijkt Ed handig om in de buurt te hebben, wanneer inwoners van een buitenwijk in Londen niet blijken te lijden aan middenklasse-indolentie, maar besmet zijn door een zombie-virus. Een subtiel verschil. Eerste film uit Pegg en Frosts Cornetto-trilogie, gevolgd door Hot Fuzz (2007) en The World's End (2013). Bijzonder geestig, mede dankzij regisseur Edgar Wrights grote talent voor visuele humor.

Nooit geweten, maar als je sterft kom je in een tussenleven terecht, waarin je in een soort reality-tv show – de Dead Talents Society – zoveel mogelijk mensen in het echte leven de stuipen op het lijf moet zien te jagen. Lukt dat niet, dan verdwijn je voor eeuwig en altijd. Het blijkt nogal een opgave voor Het Nieuwe Meisje, dat voor haar dood verschrikkelijk verlegen was. Gelukkig neemt een ander groepje misfits haar onder hun hoede. Geslaagde horrorkomedie uit Taiwan, die zo boordevol grappen en schrikmomenten zit dat het je regelmatig gaat duizelen. Desondanks slaagt de film er ook in de kijker te ontroeren.

Nadat zombies de wereld hebben overgenomen blijft een jongeman (Jesse Eisenberg) in leven door nauwgezet een aantal zelfgeschreven regels na te leven. Hij doet bijvoorbeeld altijd zijn autogordels om, past op bij wc's (verstopplek voor zombies!) en hangt nimmer de held uit. Als hij een paar andere overlevers ontmoet, besluiten ze met elkaar op te trekken. Geestige, ironische zombiefilm, vooral de moeite waard door goedgeschreven personages. Emma Stone en Abigail Breslin zijn bijvoorbeeld leuk als doortastende zussen, Woody Harrelson is fantastisch als macho zombie-verdelger.

Het is 1989 en na de gruwelijke moord op haar moeder en het hertrouwen van haar vader hangt de onbegrepen tiener Lisa (Kathryn Newton) graag op het kerkhof rond, en dan vooral bij het graf van een jonge Victoriaanse pianist. Als hij na een blikseminslag herrijst als zombie, begint een zoet én bloederig liefdesverhaal tussen de twee. Hij mist alleen hier en daar wel wat lichaamsdelen. Het regiedebuut van Zelda Williams (dochter van acteur Robin Williams) is in combinatie met het geestige schrijfwerk van Diablo Cody (Juno, Jennifer’s Body) een heerlijke ode aan de jaren tachtig en de horrorfilms uit die tijd.

Wanneer de introverte queer tiener Owen (Justice Smith) op zijn middelbare school de evenzo in zichzelf gekeerde Maddy (Kacl Haven) ontmoet, introduceert die hem tot de mysterieuze televisieserie The Pink Opaque. De twee raken geobsedeerd door de griezelige tv-show waarin twee vriendinnen elke aflevering moeten vechten tegen een monster. Wanneer de serie na vijf seizoenen abrupt eindigt, en ook Maddy plots uit Owens leven verdwijnt, beginnen realiteit en fantasie in elkaar over te lopen. Deel twee van Jane Schoenbruns ‘schermentrilogie’, na het in Nederland niet uitgebrachtte We’re All Going to the World’s Fair, is een verpletterende, Lynchiaanse film over genderdysforie en de impact van visuele media op persoonlijke levens. Met een prachtige soundtrack en een geheel eigen 90s-esthetiek.

Regisseur Ari Aster (die ook het scenario schreef) neemt zijn tijd voor dit verhaal over het gezin Graham, dat een tragisch ongeluk moet verwerken en vervolgens ook nog te maken krijgt met boosaardige, bovennatuurlijke krachten. Visueel en ook emotioneel verbluffend sterke horrorfilm is het regiedebuut van Aster, die het genre een handvol onvergetelijke beelden rijker heeft gemaakt. Zo zal je het 'kloppen' op het zolderluik door moeder Graham (Toni Colette op haar meest hysterisch) niet snel vergeten. Enig minpuntje: aan het eind van de film gooit Aster, ondanks de bedachtzame opbouw, ineens alle remmen los.

Na Get Out en Us is ook Nope, de derde film van regisseur Jordan Peele, weer horror. En nog veel meer, want Nope is ook sciencefiction, monsterfilm en een actiekomedie. Over OJ Haywood en diens zus Em, die op een afgelegen farm net buiten Los Angeles paarden fokken. De zaken gaan slecht, maar dan ziet OJ tussen de wolken een vliegende schotel. Als ze erin slagen daar scherpe beelden van te schieten zijn al hun problemen opgelost. Denken ze. Te genieten als popcornvermaak, maar Peele zegt ook belangrijke dingen over inclusie, onze behoefte aan spektakel, het gevaar van aandacht, het temmen van wilde dieren, hebzucht, Hollywood, familiebanden en nog veel meer.

De opvolger van Asters horrorsensatie Hereditary (2018) liet niet lang op zich wachten. Midsommar is opnieuw een horrorfilm (uit het subgenre folk-horror), waarin alle actie zich afspeelt in het volle dag- én nachtlicht. Groepje Amerikaanse antropologiestudenten gaat namelijk naar het hoge noorden van Zweden om bijzonder midzomernacht ritueel bij te wonen. Dat pakt niet al te best uit voor de meesten, hoewel de reis op vreemde manier wel heilzaam is voor het enige meisje in de groep (een fantastische Florence Pugh), dat kampt met grote psychische problemen.

De rijke familie Le Domas laat hun zoons bruiloft niet zomaar voorbij gaan. Hun landhuis is het decor, alles wordt betaald en kersverse bruid Grace moet, net als elk ander nieuw aangetrouwd familielid, om middernacht een kaart trekken waar een kinderspelletje op staat. Ze trekt ouderwets verstoppertje en zit al gauw ergens verscholen om zich te laten vinden door haar nieuwe familie. Het spel neemt echter een hele andere wending als blijkt dat de Le Domases haar niet alleen proberen te vinden, maar ook nog ritueel willen vermoorden vanwege een duivelse deal voor rijkdom. Vernieuwend en origineel, lekker bloederig en Samara Weaving doet het als Grace geweldig.

Maatschappijkritische horror over bloeddorstige vampieren, in het racistische Amerika van de jaren dertig – is dat niet wat veel gevraagd voor het grote publiek, dat zich de laatste jaren vooral liet vermaken door veilige films uit bewezen franchises? Niets blijkt minder waar: Sinners, over tweelingbroers die in de Mississippi Delta een juke joint openen waar niet alleen geweldige bluesmuziek klinkt, maar ook vampieren op afkomen, groeide uit tot een gigantische bioscoophit. Mede dankzij de fantastische dubbelrol van Michael B. Jordan, cinematografische hoogstandjes van cameravrouw Autumn Durald Arkapaw en een memorabele soundtrack. Na Creed (2015) en Black Panther (2018) bewijst regisseur/scenarist Ryan Coogler andermaal dat grootse blockbusters ook diepgang kunnen hebben.

Wanneer je de gebalsemde hand van vermoord medium vastpakt en zegt: ‘Praat met me’, krijg je toegang tot de wereld van de geesten. Waar het louter treurnis en ellende is. Op het eerste gezicht zoveelste horrorfilm waarin dwaze tieners de deur naar de onderwereld openzetten, met alle bloederige gevolgen van dien. Maar... deze Australische, door tweelingbroers Danny & Michael Philippou geregisseerde variant slaagt er desondanks in de kijker bij de keel te grijpen en achter te laten met een prettig-ongemakkelijk gevoel. Omdat de regisseurs in het begin van de film investeerden in de personages, die ook nog eens prima gespeeld worden door de jonge acteurs.

Op een kwade dag is de klas van juf Justine (Julia Garner) helemaal leeg, op de kleine Alex na. Al diens zeventien klasgenootjes zijn de avond ervoor verdwenen. Midden in de nacht – om 02.17 uur – het huis uit gerend, en daarna nooit meer teruggezien. Met dit intrigerende gegeven begint deze heerlijke horrorfilm van schrijver/regisseur Zach Cregger, die eerder met Barbarian (2022) al had bewezen dat ie hard op weg is een meester in het genre te worden. Want Weapons, waarin we de gebeurtenissen door de ogen van een handvol betrokkenen te zien krijgen, is weer een perfect gedoseerd, soepel verteld en aangenaam intelligente film geworden. Nog meer vertellen zou de pret daarover alleen maar kunnen bederven.

Voordat Spielberg doorbrak met Jaws maakte hij de lowbudgetfilm Duel, over een man die wordt achtervolgd door een demonische vrachtwagen. De lift, de eerste grote film van Dick Maas, is op vele manieren verwant met het vroege werk van Spielberg. De lift gaat over de subjectieve angst (zie Jaws) voor machines (zie Duel) en is met ­uiterst simpele middelen een zeer ­effectieve horrorfilm. De guillotine-­eigenschap van de lift wordt vakkundig spaarzaam gebruikt: het is de dodelijke potentie van de denkende machine die de film tergend spannend houdt. In 2001 probeerde Maas de Amerikaanse bioscoopgangers te verleiden met de nagenoeg identieke film Down.

De onschuldigen uit de titel zijn vier kinderen (van zeven tot elf jaar oud), die wonen in een Noorse flatwijk en allesbehalve onschuldig zijn. Kattenliefhebbers kunnen deze film maar beter mijden, want de vier hebben nog weinig moreel besef en beschikken bovendien over bovennatuurlijke krachten. Wat een levensgevaarlijke combinatie is. Tweede film van schrijver/regisseur Vogt (die altijd meeschrijft aan de films van Joachim ‘The Worst Person in the World’ Trier) is te ingehouden voor klassieke horror, maar tegelijkertijd wel heel eng. Plus fantastisch spel van de jonge acteurs.

Hoewel de spookverhalen met onze volksaard, geschiedenis en landschappen voor het oprapen liggen, zijn er absurd weinig horrorfilms van eigen bodem. Debuterend speelfilmregisseur Nico van den Brink wil daar met Moloch verandering in brengen. In deze ijzersterke folkhorrorfilm worden jonge moeder Betriek (Sallie Harmsen, uitstekend) en haar familie bedreigd door een lokale heksenvloek die het gezin al eeuwen teistert. Van den Brink heeft duidelijk goed gekeken naar The Witch en Hereditary, maar geeft daar volledig zijn eigen draai aan, met sterke mistbeelden, veel psychologische diepgang en een voortreffelijke cast (Anneke Blok is ijzingwekkend goed als Betrieks moeder). Iets te veel plotuitleg aan het einde, maar het mag de pret niet drukken: Moloch doet verlangen naar véél meer Nederlandse horrorfilms.

Ambitieuze, jonge danseres (Dakota Johnson) ontdekt dat de beroemde dansgroep uit Berlijn, waarvan ze sinds kort deel uitmaakt, geleid wordt door een heksenkring. Remake van Dario Argento’s horrorklassieker uit 1977 door Luca Guadagnino (Call Me By Your Name) is ingenieus, bloederig en naar het einde toe volledig over the top, maar ondanks de 152 minuten nooit saai of langdradig. De soundtrack van Radiohead-zanger Thom Yorke bleek een waardige opvolger van de hysterische soundtrack bij het origineel, en kreeg in 2018 op het filmfestival van Venetië de prijs voor de beste muziek.