De twintig beste horrorfilms op Netflix

De zus van Thomas Richardson (Dan Stevens) wordt begin twintigste eeuw ontvoerd door een geheimzinnige cultus, er wordt losgeld geëist. Thomas mengt zich onder de volgers van hun leider (Michael Sheen) en reist af naar een gehucht in landelijk Wales om z'n zus te bevrijden. Scenarist/regisseur Gareth Evans maakte eerder de bejubelde, uitzinnige actiefilm The Raid, maar begint hier rustig. Hij neemt de tijd om een beklemmend beeld van een hechte gemeenschap van gelovigen neer te zetten. En dan vloeit het eerste bloed, en werkt hij langzaam toe naar een - wel heel erg - gruwelijke finale. Sfeervol, spannend, extreem bloederig.

Na zijn serieuze weergave van het leven van politieke figuren in Jackie (2016) en Spencer (2021), wendt de Chileense filmmaker Pablo Larraín zich tot de genrefilm om Augusto Pinochet op beeld te vangen. Hij stelt de dictator voor als een 250 jaar oude vampier (Jaime Vadell) die zich voedt met het bloed der onderdrukking. Een gewaagde keuze, maar Larraín maakt Pinochets regime niet tot een lachertje. Deze cynische satire leunt op zijn vrij eenvoudige concept, waarin een metaforische bloedzuiger in een letterlijke vampier verandert: grappig, gruwelijk, maar ook een tikje repetitief. De fraaie zwart-wit beelden van allerlei narigheid – onthoofdingen, uitgerukte organen en veel bloed - zorgen voor een troosteloze sfeer.

Ambitieuze variatie op het zombiegenre over gezin (man, vrouw, baby’tje), dat in de Australische outback uit de greep probeert te blijven van de geïnfecteerden (ze worden in de film nooit zombies genoemd). Terwijl de witte Australiërs onderling weinig solidariteit vertonen, trekken de Aboriginals juist naar elkaar toe. Co-regisseur Yolanda Ramke schreef ook het scenario, wat wellicht verklaart waarom de nadruk in Cargo meer op uiteenvallende relaties ligt, dan op vleesetende ondoden. Martin Freeman (The Office, Sherlock) is weer fantastisch als Andy, een gewone burger in een ongewone situatie.

Nooit geweten, maar als je sterft kom je in een tussenleven terecht, waarin je in een soort reality-tv show – de Dead Talents Society – zoveel mogelijk mensen in het echte leven de stuipen op het lijf moet zien te jagen. Lukt dat niet, dan verdwijn je voor eeuwig en altijd. Het blijkt nogal een opgave voor Het Nieuwe Meisje, dat voor haar dood verschrikkelijk verlegen was. Gelukkig neemt een ander groepje misfits haar onder hun hoede. Geslaagde horrorkomedie uit Taiwan, die zo boordevol grappen en schrikmomenten zit dat het je regelmatig gaat duizelen. Desondanks slaagt de film er ook in de kijker te ontroeren.

Langs elke verdieping van een verticale gevangenis daalt dagelijks een uitgebreid feestmaal af. In theorie is er genoeg voor iedereen, maar uiteindelijk blijft voor de mensen onderin niks over. Onbegrijpelijk, vindt nieuwkomer Goreng. Want we kunnen onderling toch eerlijk rantsoeneren? Als sociale allegorie is het grauwe El hoyo allesbehalve subtiel: de rijken nemen meer dan nodig terwijl de armen vechten om te overleven. Het is letterlijk eten of gegeten worden in deze gruwelijk sterke Spaanse debuutfilm, die eerder de Midnight Madness-publieksprijs won tijdens het filmfestival van Toronto. Het matige vervolg, ook te zien op Netflix, kan je beter overslaan. 

In het Warschau van de jaren tachtig ontdekken twee zeemeerminzussen de mensenwereld. Een wereld vol verlokkingen waar de zusjes zich op eigen manier aan toegeven: de een wordt verliefd, de ander kannibalistisch. En dat terwijl ze als duo optreden in een neon-verlichte nachtclub en de kijker trakteren op een visueel liedjesspektakel. Bijzonder speelfilmdebuut van Agnieszka Smoczynska, waarin een musical gecombineerd wordt met vleugjes horror en coming of age-drama. Een verleidelijk en duister sprookje, geworteld in Hans Christian Andersens De kleine zeemeermin.

Na gevlucht te zijn uit het door oorlog verscheurde Zuid-Soedan, belandt Bol Majur samen met zijn vrouw Rial in een asielzoekerscentrum in Engeland. Hun dochter heeft de overtocht niet overleefd. De twee krijgen een krakkemikkige arbeiderswoning toegewezen, waar ze al snel worden geteisterd door duistere krachten. Met dit sterke en maatschappijkritische debuut presenteert regisseur Remi Weekes een relevante twist op de klassieke spookfilm. Een hartverscheurend en ijzingwekkend horrorverhaal over traumaverwerking en de worstelingen rondom culturele assimilatie, verteld vanuit het perspectief van vluchtelingen.

Sensationeel regiedebuut van acteur/komiek Jordan Peele (van onder andere Key and Peele) is niet alleen een bloedstollende horrorfilm, maar ook actueel en sociaal relevant. Over de zwarte jongeman Chris (Daniel Kaluuya), die gaat kennismaken met de ouders van zijn witte vriendin Rose (Allison Williams). Die ouders lijken op het eerste gezicht prettig liberaal en vrijzinnig, maar al snel merkt Chris - bijvoorbeeld aan het vreemde gedrag van de (zwarte) tuinman en de (zwarte) huishoudster - dat bij Rose thuis niet alles is wat het lijkt. Bioscoophit in de VS, waar de film meer dan honderd miljoen dollar opbracht.

Wanneer de introverte queer tiener Owen (Justice Smith) op zijn middelbare school de evenzo in zichzelf gekeerde Maddy (Kacl Haven) ontmoet, introduceert die hem tot de mysterieuze televisieserie The Pink Opaque. De twee raken geobsedeerd door de griezelige tv-show waarin twee vriendinnen elke aflevering moeten vechten tegen een monster. Wanneer de serie na vijf seizoenen abrupt eindigt, en ook Maddy plots uit Owens leven verdwijnt, beginnen realiteit en fantasie in elkaar over te lopen. Deel twee van Jane Schoenbruns ‘schermentrilogie’, na het in Nederland niet uitgebrachtte We’re All Going to the World’s Fair, is een verpletterende, Lynchiaanse film over genderdysforie en de impact van visuele media op persoonlijke levens. Met een prachtige soundtrack en een geheel eigen 90s-esthetiek.

Een badplaats wordt geterroriseerd door een grote witte mensenetende haai, die al verschillende slachtoffers heeft gemaakt. De burgemeester weigert het strand te sluiten. Sheriff Brody bindt dan, geholpen door een bioloog en een ruwe zeebonk, zelf de strijd aan met het monster. Op zee, terwijl hij eigenlijk watervrees heeft. Ruim een uur krijgen we de haai zo goed als niet te zien, wat niet erg is, want de mechanische haai Bruce zag er naar de huidige maatstaven niet erg realistisch uit. Verder is Jaws nauwelijks gedateerd, slim opgebouwd, briljant gefilmd en prima geacteerd. Oscar voor de montage en voor de uitstekende muziek van John Williams.

In de podcast Soundtrek, die we samen met Vrije geluiden maken, bespreken filmjournalist Noa Johannes en componist Anne-Maartje Lemereis de iconische, met een Oscar bekroonde soundtrack van John Williams. Beluister hier de aflevering

In 1977 staat de voorheen populaire latenight-talkshow van presentator Jack Delroy (David Dastmalchian) op de tocht. De kijkcijfers zijn ingestort, en dus doet Delroy (tevens kersvers weduwnaar) een laatste wanhoopspoging om zijn carrière te redden: een occulte Halloween-special waarin hij onder meer een medium en een bezeten kind uitnodigt. De aanwezigheid van die laatste doet alles escaleren, in een vindingrijke en ontzettend plezierige horrorfilm die gaandeweg steeds gekker wordt. Alles wordt knap bij elkaar gehouden door hoofdrolspeler Dastmalchian, een gerespecteerd bijrolacteur die eindelijk de kans krijgt om zelf een film te dragen.

Het is 1989 en na de gruwelijke moord op haar moeder en het hertrouwen van haar vader hangt de onbegrepen tiener Lisa (Kathryn Newton) graag op het kerkhof rond, en dan vooral bij het graf van een jonge Victoriaanse pianist. Als hij na een blikseminslag herrijst als zombie, begint een zoet én bloederig liefdesverhaal tussen de twee. Hij mist alleen hier en daar wel wat lichaamsdelen. Het regiedebuut van Zelda Williams (dochter van acteur Robin Williams) is in combinatie met het geestige schrijfwerk van Diablo Cody (Juno, Jennifer’s Body) een heerlijke ode aan de jaren tachtig en de horrorfilms uit die tijd.

De simpelste concepten leveren soms de effectiefste films op. In een post-apocalyptisch Amerika lopen monsters rond die niet kunnen zien maar des te beter horen. Het is dus zaak om continu doodstil te blijven. We volgen een gezin (pa en ma worden gespeeld door regisseur John Krasinski en zijn echtgenote Emily Blunt) dat zich voor de monsters schuilhoudt op een boerderij. Verwacht verder niet te veel uitleg of diepere lagen, alleen een razend spannende kijk- en luisterervaring, met echo's van de betere films van M. Night Shyamalan. In het vervolg uit 2020 (Part II) werkt de mix van intense spanning en aandoenlijk drama nog steeds erg goed, en het grotere speelveld biedt de nodige variatie, maar de makers vallen wel wat in herhaling.

Shaun (Simon Pegg) lijdt hevig onder de breuk met zijn vriendin Liz (Kate Ashfield). Aan zijn huisgenoot Ed (Nick Frost) heeft hij niet veel, die heeft het te druk met gamen, drinken en andere lapzwanzerigheden. Toch blijkt Ed handig om in de buurt te hebben, wanneer inwoners van een buitenwijk in Londen niet blijken te lijden aan middenklasse-indolentie, maar besmet zijn door een zombie-virus. Een subtiel verschil. Eerste film uit Pegg en Frosts Cornetto-trilogie, gevolgd door Hot Fuzz (2007) en The World's End (2013). Bijzonder geestig, mede dankzij regisseur Edgar Wrights grote talent voor visuele humor.

Het echtpaar Lisa en Lars (Noomi Rapace en Aksel Hennie, een fijn vilein duo) kan elkaar niet meer luchten of zien. Ze willen zo snel mogelijk van elkaar af, en beramen – vooral met het oog op de levensverzekering - afzonderlijk een plan om elkaar te vermoorden in hun afgelegen vakantiehuis. De vraag wie aan het langste eind trekt, verdwijnt echter snel als blijkt dat er in het huis véél gevaarlijker types rondlopen. De moordlustige echtelieden moeten opeens weer samenwerken om het vakantietripje überhaupt te overleven. En zo gaat het langzaam van kwaad tot erger in deze heerlijk geschifte Noorse horrorthriller, die vooral floreert in bloederige zwarte humor

Eind jaren tachtig. De Teheraanse Shideh heeft het niet makkelijk. De oorlog tussen Iran en Irak heeft haar woonwijk bereikt, haar man moet weg naar het front, ze mag haar studie medicijnen niet afmaken omdat ze ooit politiek actief was, en de relatie met haar dochter Dorsa laat ook te wensen over. En alsof dat nog niet genoeg is beginnen ook geruchten over djinns, kwaadaardige geesten, de kop op te steken. Zeer sterke, intelligente en griezelige horror levert en passant stevige kritiek op politiek-religieus fanatisme. BAFTA voor het beste debuut.

Tijdens een zonsverduistering in Madrid speelt de vijftienjarige Verónica in de kelder van school met een ouijabord. Ze hoopt zo in contact te komen met haar overleden vader, maar per ongeluk opent ze de deur voor iets duisters. Vanaf dat moment wordt Verónica geteisterd door nachtmerries en demonen. Deze horrorfilm van Paco Plaza ([REC]) gaat niet alleen over enge dingen in de nacht, maar staat ook symbool voor de ‘demonen en angstaanjagende momenten’ waar tienermeisjes mee te maken krijgen: de zorg voor je jongere zusjes en broertjes, je eerste menstruatie en beste vriendinnen die ineens niks meer met je te maken willen hebben. Losjes gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Nadat zombies de wereld hebben overgenomen blijft een jongeman (Jesse Eisenberg) in leven door nauwgezet een aantal zelfgeschreven regels na te leven. Hij doet bijvoorbeeld altijd zijn autogordels om, past op bij wc's (verstopplek voor zombies!) en hangt nimmer de held uit. Als hij een paar andere overlevers ontmoet, besluiten ze met elkaar op te trekken. Geestige, ironische zombiefilm, vooral de moeite waard door goedgeschreven personages. Emma Stone en Abigail Breslin zijn bijvoorbeeld leuk als doortastende zussen, Harrelson is fantastisch als macho zombie-verdelger. Tien jaar later verscheen het vervolg Double Tap, dat weinig toevoegt maar gelukkig wel weer een hoop leuke acteurs te bieden heeft. Let even op Presley’s Burning Love, gezongen door Woody Harrelson.