Volgens journalist en schrijver Noah Oppenheim zijn er twee dingen die nucleaire deskundigen in Amerika ’s nachts wakker houden: dat de president als enige beslissingsbevoegdheid heeft over het afschieten van kernwapens én de tijd die hij of zij heeft om daarover te beslissen. ‘Dat eerste kunnen we veranderen, maar die extreem korte tijd waarin een beslissing genomen moet worden niet. Want je kan de tijd die een raket nodig heeft om zijn doel te bereiken niet stopzetten.’
Dit zei Oppenheim afgelopen september tegen een groepje journalisten op het festival van Venetië, waar de film A House of Dynamite zijn wereldpremière beleefde. In deze film – waarvoor Oppenheim het scenario schreef – wordt ingezoomd op precies die twee elementen. De onmogelijke keuze die één persoon geacht wordt te maken en de ongelooflijke korte tijd waarin dat moet gebeuren.
In A House of Dynamite staat daar achttien minuten voor. Vanaf het moment dat in Alaska op radars een anonieme kernraket wordt gesignaleerd tot het moment dat die zal inslaan in Chicago hebben de Amerikaanse president en zijn militaire specialisten precies achttien minuten.
De kijker beleeft die achttien minuten in real time, maar omdat het dan een wel erg korte film zou worden volgen we diezelfde achttien minuten steeds vanuit een ander perspectief. We zijn op de militaire basis in Alaska, bij Stratcoom (het strategische communicatieteam van de VS), rennen mee met specialisten die toevallig een vrije dag hebben en eindigen bij de president, die als hij het nieuws hoort druk bezig is met pr-activiteiten op een basketbalveld.