De verrassende filmtip van: Tim Hofman

Omschrijf Paddleton in twee zinnen…
‘Het gaat over twee alleenstaande vrienden van middelbare leeftijd, Michael en Andy, die bij elkaar in het appartementencomplex wonen. Zij spelen een zelfverzonnen spel, Paddleton. Als Michael te horen krijgt dat hij stervende is, weigert Andy dat te accepteren.’

Waarin wijkt het af van wat je normaal kijkt?
‘Ik heb een fucking tattoo van Interstellar op mijn arm. Scifi vind ik te gek, ik ben echt een sucker voor zulke films: de grootsheid van Christopher Nolan-films, met de muziek van Hans Zimmer. En dat is dit helemaal niet. Dit is een fijngevoelige film met klein spel, die grote dingen laat voelen.’

Wat maakt het enerverend voor jou?
‘Toen ik laatst een wat-vind-ik-nou-echt-mooie-films-lijstje had gemaakt, bleken veel van de films te gaan over de breekbaarheid van een man, of over mannen in een breekbare situatie. Paddleton is daar een prachtig voorbeeld van. Het gaat over het delen van verdriet, doorprikken van masculiniteit en van de gender-rolbevestiging bij mannen. Dat vind ik superinteressante thema’s, maar wat echt indruk maakte was de diepe duik in de bijzondere, breekbare vriendschap tussen die twee mannen. Ik zat huilend naast mijn vriendin op de bank.’

De film ontroerde je dus echt?  
‘Ik ben altijd op zoek geweest naar wat het voor mij betekent om man te zijn en de persoonlijke invulling daarvan. Dat je als man zijnde ook mag voelen en jezelf uiten. Het uiten van zulke gevoelens lijkt voor mannen soms iets onbereikbaars, maar dat is het niet. Wanneer een man dicht bij zijn gevoel komt, in films, boeken of muziek, raakt mij dat echt. In Paddleton vond ik dat ook.’

Welk moment is je het meest bijgebleven?
‘Wanneer Andy een soort spelletje speelt met de arts. Hij geeft statements waarop de arts ‘waar’ of ‘niet waar’ moet roepen, in de hoop dat hij een bevredigend antwoord krijgt: dat het wel meevalt met zijn doodzieke vriend Michael. Maar dat komt er niet. En dat is fantastisch mooi gedaan. Herkenbaar ook, want daar raakt Paddleton aan iets dat ik voor Over Mijn Lijk ook vaak meemaak: vrienden die afscheid moeten nemen. Degene die ziek is, omarmt het vaak: ‘Oké, dit is het.’ Terwijl de omgeving meestal tot het allerlaatste moment moeite heeft met acceptatie, bezig is met pragmatische oplossingen en nog geen afscheid kan nemen.’

Die herkenning maakt het voor jou bijzonder?
‘De ontroering van twee mannen, die in alle onhandigheid, oprecht zijn over hun gevoel, en een mooie vriendschap delen, trof mij het meest. Als man wordt je over het uiten van je gevoelens bijna niks geleerd, of je krijgt te horen: ‘Nee, dat mag jij helemaal niet vinden of voelen.’ Een film als Paddleton laat zien dat het wél kan.’