De veertig beste films op Canal+

Wanneer een ontploffing in een trein het leven kost van een belangrijke getuige tegen motorbende Riders of Justice kan dat geen toeval zijn. Denkt tenminste Otto, die ook in de trein aanwezig was maar de ontploffing overleefde. Hij deelt zijn verdenkingen met militair Markus, wiens vrouw wel omkwam bij de ontploffing. Markus kiest gelijk voor vergelding en gaat met hulp van Otto en diens eigenaardige vrienden wraak nemen op de Riders of Justice. Regisseur Jensen (Adam’s Apples) trekt in deze mix van melodrama, thriller en zwarte komedie een heel blik kleurrijke personages open, balanceert regelmatig op het randje van lachen en belachelijk, maar levert desondanks een heel toonvaste, veelomvattende en ijzersterke film af.

Regisseur Anders Thomas Jensen: 'Als kunstenaar móét je mensen kwetsen'

Meestal werkt de Franse regisseur Jacques Audiard (Un prophète, De rouille et d’os) met scenarioschrijver Thomas Bidegain, maar deze keer riep hij de hulp in van collega-regisseurs Céline Sciamma (Portrait de la jeune fille en feu) en Léa Mysius (Ava). Zodat Les Olympiades geen stoere foute-mannenfilm geworden is, maar een inclusief relatiedrama vol liefde en lust. Een soepel verteld verhaal over aantrekken en afstoten, vol nieuwe gezichten, en met – zeker voor Audiard – opvallend veel seksscènes. Nogal onverwacht allemaal, maar wel fraai en met veel vaart geschoten (in zwart-wit).

Lees ook onze uitgebreide beschouwing over de eerste 'vrouwenfilm' van regisseur Audiard

Fantastische hommage aan de zwijgende cinema. Wanneer in Hollywood de talkies arriveren lacht flamboyante ster George Valentin hartelijk en doet koppig zwijgend voort. Zijn onvermijdelijke neergang valt samen met de Beurskrach van 1929. Tegelijkertijd is de ster van kekke actrice Peppy Miller, door charmeur Valentin aan haar eerste rolletje geholpen, snel rijzende. Jean Dujardin excelleert in ieder register en oogstte in Cannes de acteurs-Palm. De muziek van Ludovic Bource zet in dit tijdloze filmjuweel de klinkende punt op de i. Oscars voor beste film, beste acteur en beste regie.

Ella en John zijn beiden de zeventig al gepasseerd en worden geleefd door hun dokters en kinderen. Daar hebben ze op een gegeven moment zo genoeg van dat ze hun oude camper pakken, The Leisure Seeker, en beginnen aan een tocht dwars door Amerika. Intelligente en sympathieke roadmovie, gebaseerd op de gelijknamige novelle van Michael Zadoorian en vakkundig geregisseerd door de Italiaan Paolo Virzì (Il capitale umano). Die de film alleen wilde maken als Donald Sutherland en Helen Mirren wilden meewerken aan de film. Wat dus gebeurde.

Regisseur Virzì over The Leisure Seeker: 'Ik had nog nooit een film buiten Italië gemaakt'

Los Angeles 1973, Nixon is (nog) president, en een oliecrisis dreigt. Maar daar is de 15-jarige Gary (met verve gepeeld door Philip Seymour Hoffmans zoon Cooper) totaal niet mee bezig. Hij heeft zoveel plannen en energie dat hij zich nergens door laat tegenhouden. Dus wanneer hij Alana (Haim, dé ontdekking van deze film) voor het eerst ziet en op slag verliefd is, spreekt hij haar aan. Ook al is ze 25. Regisseur Paul Thomas Anderson (1970) keert in dit heerlijk zigzaggende, komische coming-of-age-drama opnieuw terug naar zijn eigen jeugd in LA, zoals hij eerder al deed in films als Boogie Nights, Magnolia en Inherent Vice.

Lees ook onze uitgebreide recensie over de film

Speelfilmdebuut van regisseur Daan Bakker (1979) is film met vijf hoofdstukken, die elk beginnen met de naam van een jongeman. Een jongeman, zo zien we vervolgens, die moeite heeft contact te maken met de boze buitenwereld. De vijf filmpjes verschillen onderling zeer in stijl, maar zijn allemaal even prettig-absurdistisch en droogkomisch. Het is wel even wennen: in het eerste filmpje ('Koen') zien we alleen maar witte balletjes op een rood scherm die in computerstemmen met elkaar praten (over verjaardagen, melk en ham).

Lees ook ons interview met debuterend regisseur Bakker

Rauw-realistisch misdaaddrama over de New Yorkse broers Connie (Robert Pattinson) en Nick (co-regisseur Benny Safdie zelf). Nick is zwakbegaafd en Connie net vrijgekomen uit de gevangenis. Connie vindt dat hij voor Nick moet zorgen, maar is daar totaal niet toe in staat. Vooral omdat hij een gewelddadige draaideurcrimineel is. De derde film van de gebroeders Safdie is een superieure genrefilm waarin het tempo hoog ligt, de dialogen scherp en gevat zijn, en de personages onvoorspelbaar en toch geloofwaardig. Componist Daniel Lopatin (Oneohtrix Point Never) kreeg in Cannes voor zijn opzwepende elektro-score terecht de prijs voor beste muziek.

Lees ook ons interview met de gebroeders Safdie over hun Good Time

De eigenzinnige Nicolas Winding Refn - onder meer bekend van de keiharde Pusher-trilogie, het buitensporige gevangenisdrama Bronson en het epische Valhalla Rising - kreeg in Cannes de prijs voor beste regie voor de existentiële actiefilm Drive. Over een naamloze stuntrijder die 's nachts bijverdient als chauffeur bij roofovervallen. Strakke regie, fraai camerawerk en een sexy jaren-tachtigtechnoscore zorgen voor een herkenbare stijl. Hoofdrolspelers Ryan Gosling en Carrey Mulligan hebben duidelijk chemie. Een uitstekende bijrol van komiek Albert Brooks, die 'against type' is gecast als meedogenloze maffioso.

Interview: Refn en Gosling vertellen over Drive

Een Catalaanse boerenfamilie haalt de laatste perzikenoogst binnen. Na de zomer moeten ze het land waar ze generaties van leefden verlaten om plaats te maken voor lucratievere zonnepanelen. Gouden Beer-winnaar Carla Simón, zelf telg uit een Catalaanse boerenfamilie, laat onder andere zien hoe de oudste zoon stiekem wiet verbouwt tussen de mais, hoe de jongste dochter kattenkwaad uithaalt, en hoe opa de geschiedenis van de oude vijgenboom doorgeeft. Levendige, liefdevolle familietragedie over hoe marktwerking en landpolitiek de banden tussen families en grond onverbiddelijk doorsnijden. Urgent, intiem realisme in rijke vertelling die uitblinkt in sensitieve observaties, zonder toegevoegde muziek.

Heerlijk kostuumdrama dat zich afspeelt in het Korea van 1930, toen de Japanners daar aan de macht waren. Over een oplichter die een rijke erfgename het hof maakt en de jonge dienstmaagd die hem daarbij een handje moet helpen. Hun zorgvuldig uitgewerkte plan loopt echter compleet in het honderd wanneer de maagd verliefd wordt op haar meesteres. Extravagant, erotisch, en onweerstaanbaar verhaal over bedrog, genot en liefde van Park Chan-wook, de regisseur van onder meer Oldboy en Stoker. The Handmaiden kreeg een BAFTA voor beste niet-Engelstalige film en werd genomineerd voor een Gouden Palm.

Sympathieke familiefilm over de alleenstaande radiojournalist Johnny, die op zijn negenjarige neefje Jesse moet passen wanneer z’n zus haar handen vol heeft aan haar overspannen ex. Johnny neemt de vroegwijze Jesse uiteindelijk mee naar zijn werk, wat hen o.a. in Detroit, New York en New Orleans brengt. Daar praat Johnny voor radioproject met diverse jongeren, die hij vraagt naar hun toekomstverwachtingen. In zwart-wit geschoten en soms wel erg melancholiek, maar met een fantastische chemie tussen Joaquin Phoenix (Johnny) en de kleine Woody Norman (Jesse). De film is opgedragen aan de negenjarige Devante ‘D-Man’ Bryant, een van de kinderen met wie Johnny in New Orleans sprak, die later bij een vuurgevecht om het leven kwam.

De dertienjarige Léo en Rémi zijn al jaren beste vrienden en gaan heel vanzelfsprekend met elkaar om. Maar wanneer ze voor het eerst naar de middelbare school gaan en een klasgenoot – die ziet hoe close de twee zijn – vraagt of ze een paartje zijn, ontkent Léo geschrokken en begint hij zich opzichtig van Rémi af te keren. Mooi verteld en uitstekend gespeeld; vooral door de jonge Eden Dambrine als de door schuld verteerde Léo, die ziet wat het verbreken van de vriendschap doet met Rémi. Waardige opvolger van transgenderdrama Girl, het met prijzen overladen regiedebuut van de Belgische regisseur Lukas Dhont.

Interview met Dhont: 'Ik heb andere jongens bewust op afstand gehouden'

Heerlijke roadmovie uit Iran die lijkt op alle andere roadmovies uit de filmgeschiedenis – avonturen in en rond een auto, op weg van A naar B –, maar toch nieuw aanvoelt en volstrekt uniek is. Regisseur Panah Panahi (zoon van de gelauwerde filmmaker Jafar Panahi) vermengt namelijk allerlei stemmingen en filmstijlen met elkaar, terwijl hij er bijna achteloos toch een grappig en aangrijpend geheel van weet te maken. We volgen een vader, moeder en hun twee zoons (de een jongvolwassen, de ander nog geen tien jaar oud en zeer luidruchtig), die op weg zijn naar mysterieuze afspraak, ergens diep in de bergen bij de Turkse grens.

Regisseur Panahi over de film: 'De auto is in Iran een soort schuilplaats'

Weergaloze vertelling over de jonge, volkse Adèle (Exarchopoulos), die tot haar eigen verbazing verliefd wordt op de vrijgevochten Emma (Léa Seydoux). Het spel van de twee jonge vrouwen is zo naturel (met name van Exarchopoulos), dat de bijna drie uur durende film voorbij vliegt. In die drie uur opvallend veel en langdurige seksscènes, bedoeld om de (afnemende) hevigheid van de relatie weer te geven. Abdellatif Kechiche kreeg voor La vie d'Adèle de Gouden Palm in Cannes, die hij - voor het eerst in de geschiedenis van Cannes - moest delen met de twee hoofdrolspeelsters.

Lees ook ons interview met de makers: 'Seks is seks. Het is intens en je moet je helemaal geven'

Als geen ander kan Ken Loach (geholpen door vaste scenarioschrijver Paul Laverty) indringende en urgente verhalen vertellen over gewone mensen. In I, Daniel Blake ging dat over een werkloze weduwnaar die vastloopt in het systeem, deze keer gaat het over een heel gezin. Beide ouders werken zich het schompes (hij als pakjesbezorger, zij als zorgverlener), en toch kunnen ze zich financieel nauwelijks redden. En ondertussen hebben ze geen tijd meer voor elkaar, of voor hun twee kinderen. Aangrijpend, levensecht en vlekkeloos geacteerd en geregisseerd.

Imponerende debuutfilm over de hel van de basisschool. De 6-jarige Nora (indrukwekkende debuutrol van Maya Vanderbeque) is nieuw op school en moet haar plek zien te vinden in de meedogenloze hiërarchie van het schoolplein. Ze lijkt houvast te vinden bij haar oudere broer, maar die blijkt zelf flink gepest te worden. En dus moet Nora zich wel van hem afkeren, want helpen of klikken betekent zelf óók slachtoffer worden. De Belgische regisseur Laura Wandel werkte maar liefst zeven jaar aan haar debuutfilm, die in Cannes werd bekroond met de FIPRESCI-prijs van internationale filmcritici, en door België werd ingestuurd voor de internationale Oscars. En terecht, want Un monde is een verpletterende film, die van het schoolplein een haast horrorachtig decor maakt.

Lees ook onze uitgebreide recensie van de film

In 1961 trekt een groep speleologen uit het Noorden van Italië naar het Polino-gebergte in Calabrië, om er de Bifurto-kloof in kaart te brengen. Die boort zich als een lange slokdarm in de aarde. Ondertussen overziet een in klanken tot zijn koeien sprekende herder de afgelegen bergstreek, als een alziende figuur. Regisseur Michelangelo Frammartino (Le Quattro Volte) won in Venetië de Juryprijs voor deze dialoogloze speelfilm, die als een magnifiek bewegend prentenboek de kalme tred van het leven vat van destijds in de bergen. Een masterclass in de kunst van het observeren. Want wat een licht! En wat een geduld!

De achttienjarige Star (nieuwkomer Sasha Lane) ontvlucht haar disfunctionele gezin door zich aan te sluiten bij een groep jongvolwassen handelsreizigers die feestend van motel naar motel trekt. Onderweg wordt ze verliefd op de onvoorspelbare Jake (Shia LaBeouf), die zo goed als letterlijk de hielen likt van de berekenende groepsleidster Krystal (Riley Keough). Een rauw-realistische roadmovie over liefde, natuur, sociale orde en het vinden van je eigen weg. Vitaal, ongeremd en tjokvol opzwepende muziek. Regisseur Andrea Arnold (Red Road, Fish Tank) bewijst andermaal een van de beste eigentijdse Britse cineasten te zijn: ze won voor de derde keer de juryprijs van Cannes.

Kijken zonder oordeel: de films van Andrea Arnold en Lynne Ramsey

Verlangen naar jeugdige onschuld en een nieuw leven staan centraal in deze indrukwekkende, in Leningrad gesitueerde post-oorlogsfilm. Over verpleegster Iya (de ‘bonenstaak’ uit de titel), die door haar oorlogservaringen lijdt aan catatonie. En haar uit het leger teruggekeerde hartsvriendin Masha, die een kind als houvast wil. Regisseur Kantemir Balagov (Tesnota), leerling van de Russische grootmeester Aleksandr Sokoerov, werd in Cannes dubbel bekroond voor zijn beklemmende relatiedrama. Waarin hij accenten legt in bloedrood en gifgroen, en waarin het leven in Leningrad oogt als vergeeld papier.

Om voor haar dementerende vader te kunnen zorgen heeft de alleenstaande moeder Sandra (Léa Seydoux) haar eigen leven al jaren op pauze gezet. Maar dan ontmoet ze de inmiddels getrouwde jeugdvriend Clément (Melvil Poupaud) en moeten al haar lang weggedrukte gevoelens naar buiten. Fraai familiedrama van regisseur Mia Hansen-Løve (o.a. Bergman Island en L'avenir), die ons een heel andere Seydoux laat zien dan we gewend zijn. De doorgaans als vamp gecaste Seydoux (No Time to Die, Crimes of the Future) oogt in Un beau matin namelijk opvallend alledaags in spijkerbroek en slobbertrui. Maar de mysterieuze mix van kracht en kwetsbaarheid – Seydoux’ handelsmerk – is ook in Sandra weer volop aanwezig.

Interview met Seydoux: 'Ik hou van cinema omdat het meer fantasie heeft dan wijzelf'

Ambitieus familiedrama van de Franse regisseur Leos Carax (Les amants du Pont-Neuf, Holy Motors) waarin alleen gezongen wordt. Adam Driver speelt de politiek incorrecte stand up-komiek Henry McHenry en Marion Cotillard de gevierde operazangeres Ann Defrasnoux. De twee worden verliefd en krijgen samen een dochter, die ze Annette noemen. Annette is alleen geen kind van vlees en bloed, maar een pop. Waarmee regisseur Carax maar wil aangeven dat haar ouders misschien wel van Annette houden, maar dat hun carrières altijd voor zullen gaan. Intrigerend, zelfkritisch (Carax droeg de film op aan zijn eigen dochter) en openingsfilm van Cannes 2021. Het verhaal werd geschreven/gecomponeerd door Ron en Russell Mael (van popduo Sparks).

In juni 1962 liepen de gemoederen in industriestad Novotsjerkassk hoog op, toen op dezelfde dag dat de voedselprijzen werden verhoogd ook de lonen van de werknemers met een derde werden gekort. De staking die daarop volgde werd door de KGB en het Sovjetleger bloedig neergeslagen in wat nu het Bloedbad van Novotsjerkassk heet. Oudgediende Andrey Konchalovskiy (Runaway Train) volgt in dit indrukwekkende, historische drama het trotse Partijlid Lyuda, wier idealen op losse schroeven komen te staan wanneer haar opstandige dochter een van de stakers blijkt en na het bloedbad nergens te bekennen is. Geschoten in prachtig zwart-wit en winnaar van de speciale juryprijs op Venetië 2020.

Het is één jaar na de dood van de gekwelde Nederlandse kunstschilder Vincent van Gogh. Armand Roulin, zoon van postbode Joseph, krijgt van zijn vader Vincents laatste brief, die hij aan diens broer Theo moet bezorgen. En zo begint een unieke reis door het leven en werk van Van Gogh. Uniek, want dit is de eerste compleet geschilderde speelfilm. Waarin alle scènes zich afspelen op bekende plekken uit Van Goghs schilderijen. Acteurs spelen belangrijke personen uit Vincents leven en werden later overgeschilderd. Dat klinkt bedacht en bewerkelijk (wat het ook was), maar werkt wonderwel. Loving Vincent is onderhoudend, informatief, en erg mooi.

Een Ierse straatmuzikant met een gebroken hart ontmoet een innemende Tsjechische pianiste. Ze besluiten samen een plaat op te nemen. Veel meer gebeurt er niet in dit muzikale low-budgetdrama, en dat is nu net de charme ervan. Geen grote dramatische wendingen, stomende liefdesscènes of gezwollen oraties, alleen levensechte mensen in levensechte situaties. En betoverende muziek: debuterende hoofdrolspelers Glen Hansard en Markéta Irglová componeerden zelf de folkliedjes die de onuitgesproken gevoelens van hun personages overbrengen. De soundtrack werd een hit en beloond met onder meer een Oscar.

Theaterregisseur Caden Cotard (Philip Seymour Hoffman) wordt verlaten door zijn vrouw, hoort dat hij ernstig ziek is én wordt in de gelegenheid gesteld om een bijzondere productie te regisseren. Een 'keihard, realistisch en eerlijk stuk over het echte leven' moet het worden. Het wordt in elk geval een langlopend project. Het regiedebuut van Charlie Kaufman, de geniale scenarist van Being John Malkovich, Adaptation. en Eternal Sunshine of the Spotless Mind is misschien iets te weerbarstig, maar biedt ook veel: verwondering, ontroering en zelfs zingeving.

‘Als je me verlaat, moet ik je doden,’ zegt de Berlijnse twintiger Undine (Paula Beer) als haar vriend het wil uitmaken. ‘Dat weet je toch?’ Ze verwijst naar de mythe waarnaar ze is vernoemd: een undine is een waternimf die eeuwige trouw eist van haar romantische partner. Maar maakt Undine nu een grapje of is ze serieus? Is ze echt een soort sprookjesfiguur? Regisseur en scenarist Christian Petzold (Roter Himmel, Phoenix, Transit) speelt een listig en vermakelijk spel met deze onzekerheid, waar zijn innemende hoofdrolspelers ook goed raad mee weten. Beer won in Berlijn de prijs voor beste actrice.

Salvador Mallo, een oudere regisseur met allerlei pijntjes en kwalen, kijkt terug op zijn leven. Zonder wroeging, maar wel op zoek naar verzoening en vergiffenis. Mallo is niemand anders dan Pedro Almodóvar zelf (de scènes in Mallo’s appartement werden bij hem thuis opgenomen) en hij wordt gespeeld door Almodóvars alter ego Antonio Banderas, die met Dolor y Gloria alweer zijn achtste film maakte met de regisseur. Banderas kreeg voor zijn gevoelige, ingehouden vertolking van Mallo in Cannes (waar de film zijn wereldpremière beleefde) de prijs voor beste mannelijke hoofdrol.

Interview: hoofdrolspeler Banderas over zijn rol in de film

In de nabije toekomst wordt de eenzame, gescheiden schrijver Theodore (onkarakteristiek warm gespeeld door Joaquin Phoenix) verliefd op zijn nieuwe computer. Dat is best voorstelbaar, want het 'operating system' denkt als een mens en heeft de zwoele stem van Scarlett Johansson. Her is niet perfect; regisseur en scenarist Spike Jonze weet geen echt bevredigend einde aan de film te breien. Maar de unieke toekomstwereld die hij creëert, de actuele thema's, de eigenzinnige humor, de dromerige beelden, de soundtrack van Arcade Fire - bij elkaar levert het een onvergetelijke filmervaring op.

Kort na WO II moeten Duitse krijgsgevangenen in Denemarken achterblijven om de landmijnen die ze zelf hebben gelegd op te ruimen. Land of Mine volgt sergeant Rasmussen (Roland Møller), die steeds meer medelijden krijgt met het groepje krijgsgevangenen dat hij onder zijn hoede heeft. Begrijpelijk, want dat groepje bestaat uitsluitend uit jongemannen. Kinderen soms. De jongste is vijftien jaar. Strak en goed gedoseerd oorlogsdrama biedt onweerstaanbare mix van spanning, emotie en verontwaardiging. Winnaar van de publieksprijs op IFFR 2016.

Regisseur Martin Zandvliet over de film: 'Er zaten verontrustend veel jongens tussen'

De Britse acteur Michael Fassbender won de prijs voor beste acteur op het filmfestival van Venetië voor zijn vertolking van seksverslaafde dertiger Brandon, die met elke vrouw het bed in duikt maar niet in staat is tot een relatie. Ook niet met zijn zelfdestructieve zusje (Carrey Mulligan), die op een gegeven moment voor zijn deur staat. Schrijnend portret van de machteloze, moderne mens van experimenteel filmmaker Steve McQueen (De bezette stad, Hunger, 12 Years a Slave). McQueen is net als zijn hoofdrolspelers Brits, maar de film speelt zich af in New York.

Radiomaker Sara (Juliette Binoche) heeft al negen jaar een stabiele, liefdevolle relatie met Jean (Vincent Lindon) als ze plots haar vroegere minnaar François (Grégoire Colin) terugziet. Dat maakt hartstochtelijke emoties bij haar los. De kat wordt op het spek gebonden als Jean en François, die ook een verleden met elkaar blijken te hebben, hun oude samenwerkingsverband weer oppakken. Zilveren Beer-winnaar Claire Denis geeft subtiele aanwijzingen en vermijdt clichés in dit dicht op de huid gefilmde, enigmatische driehoeksdrama, dat als zusterstuk van Un beau soleil intérieur (2017) kan worden opgevat. Want ook dat schreef Denis samen met Christine Angot, ging over het liefdesleven van een vrouw en had Binoche in de hoofdrol.

Heerlijk eigenzinnig romantisch drama over millennial Julie (Renate Reinsve), die alles mee lijkt te hebben, en toch – zoals wel vaker in de films van de Noorse regisseur Joachim Trier – maar niet gelukkig wordt. Niet van haar werk, en ook niet in de liefde. Waardoor ze zich de slechtste persoon op aarde voelt. Een streepje luchtiger dan Triers vorige films, maar nog even dromerig en melancholiek. En met een betoverende scène, waarin de wereld letterlijk even stilstaat voor Julie en haar nieuwe liefde Eivind. Renate Reinsve, die in The Worst Person haar eerste hoofdrol speelt, kreeg daarvoor in 2021 op het filmfestival van Cannes terecht de prijs voor beste actrice.

Bekijk ook ons video-interview met regisseur Trier en hoofdrolspeler Reinsve

Control, het speelfilmdebuut van fotograaf Anton Corbijn, volgt het leven van Joy Division-zanger Ian Curtis van 1972 tot zijn vroegtijdige dood in mei 1980. De snelle roem van de post-punkband - een van de meest invloedrijke Britse bands aller tijden - zorgde voor een succesvolle Europese tournee en een buitenechtelijke affaire, maar Curtis kwam nooit los van geboortedorp Macclesfield. Dat de film er prachtig uitziet - het zwart-wit van cameraman Martin Ruhe is ongekend vitaal - was te verwachten. Verrassender is dat Corbijn zich een zorgvuldig verteller betoont, en een uitstekend acteursregisseur.

Werkneemster Sandra heeft precies een weekend de tijd, de twee dagen en een nacht uit de titel, om haar collega's ervan te overtuigen af te zien van hun bonus, zodat zij haar baan kan houden. Opnieuw een intelligent en aangrijpend sociaal drama van de Waalse broers Jean-Pierre en Luc Dardenne, die een film wilden maken over 'de strijd tegen het individualisme, tegen het cynisme om ons heen'. De Dardennes werken meestal met niet-professionele acteurs, maar voor de moeilijke en complexe rol van Sandra klopten ze aan bij de Franse filmster Marion Cotillard. Die gelukkig ja zei.

Interview met de gebroeders Dardenne: 'Het gaat over de strijd tegen het individualisme en cynisme'

Sprookjesachtig, bovennatuurlijk volksverhaal over María (Noomi Rapace) and Ingvar (Hilmir Snaer Guðnason), een getrouwd stel met een kinderwens. Ze wonen op een afgelegen schapenboerderij in een IJslandse bergstreek. Op een dag krijgen ze een bijzonder kindje in de schoot geworpen. Debuterend regisseur Valdimar Jóhannsson, leerling van de vermaarde Hongaarse regisseur Béla Tarr, laat vanaf het eerste shot met kleine, sferische dissonanten merken dat er iets niet pluis is in dit ogenschijnlijke paradijs. Onderkoelde, onvoorspelbare psychologische thriller met geheel eigen, ijzingwekkende toon, over de verhouding tussen mens en natuur. Winnaar van de originaliteitsprijs in Cannes.

De goedmoedige Fransman Antoine en zijn vrouw Olga verbouwen biologische tomaten voor de plaatselijke markt in een paradijselijk Spaans bergdorp in Galicië. Hun geluk raakt echter steeds verder verstoord door de intimiderende pesterijen van hun buren: twee broers die veeboer zijn en niet kunnen verkroppen dat Antoine tegen de komst van lucratieve windmolens heeft gestemd. Spannende, onvoorspelbare psychologische thriller over liefde, agressie en natuurwetten, die zich als een veenbrand ontwikkelt. Vooral Luis Zahera in de rol van de oudste broer speelt als sluwe alfawolf met meeloperbroer de rillingen op je lijf.

In de nabije toekomst keert een jonge vrouw terug naar het Braziliaanse gehucht uit haar jeugd, maar daar blijkt van alles loos. Eerst is de weg naar de grote stad afgesloten, daarna de watertoevoer en het telefoonnetwerk. Wie of wat heeft het op de bewoners van het idyllische Bacurau gemunt? Geraffineerde mix van arthousedrama, bloedige retropulp en politieke satire was een kassucces in Brazilië. Kijkers van daarbuiten zullen vast niet alle maatschappijkritiek oppikken, maar zich evengoed geen moment vervelen. Bekroond met de Juryprijs in Cannes. Coregisseur Kleber Mendonça Filho maakte eerder Neighboring Sounds (2012) en Aquarius (2016).

Lees ook ons interview met coregisseur Juliano Dornelles

‘Wat is het ergste dat er kan gebeuren?’, vragen de duidelijk links-liberale Björn en Louise zich nog af, wanneer ze de uitnodiging accepteren van het Nederlandse gezin dat ze op vakantie in Italië ontmoetten. Dan weet je dat het erg wordt, in deze intrigerende ‘sociale horror’ (volgens regisseur Christian Tafdrup) over hoe om te gaan met wel heel lomp, direct en uiteindelijk zelfs gewelddadig gedrag. Sterke hoofdrollen (van onder anderen Fedja Van Huêt en Karina Smulders als het Nederlandse gezin ‘from hell’) in een film die even ongemakkelijk is als hitserie The Office en even vilein-nihilistisch als Michael Hanekes Funny Games.

Het elfjarige meisje Ofelia (Ivana Baquero) gaat in 1944 met haar hoogzwangere, ziekelijke moeder (Maribel Verdú) naar het huis van haar nieuwe stiefvader, een hoge fascistische legerofficier (Sergi López). Terwijl hij meedogenloos jaagt op verzetsstrijders ontdekt zij een verborgen, magische wereld, waar ze onder andere een libelle met mensenhoofd, een raadselachtige Faun in een labyrint en een gigantische, kwaadaardige pad ontmoet. Gruwelijk sprookje voor volwassenen. Oscars voor de make-up, art direction en het camerawerk. In 2022 won regisseur Del Toro de Oscar voor beste animatiefilm met zijn fenomenale verfilming van het Pinikkio-verhaal.

Psychologische thriller over mysterieuze zwerver, Camiel Borgman (de Vlaming Jan Bijvoet), die zijn zinnen heeft gezet op een yuppengezin. Met zijn handlangers (onder wie Alex Van Warmerdam zelf) neemt hij eerst de enorme tuin van hun villa onder handen. En vervolgens de gezinsleden. Borgman zit vol visuele vondsten (let op het ijsstokje) en is even droogkomisch, vilein en vervreemdend als de zeven vorige films van alleskunner Van Warmerdam (regie/scenario/acteur). De eerste Nederlandse film sinds 1975 die werd geselecteerd voor de hoofdcompetitie in Cannes, de Gouden Palm werd niet gewonnen.

Lees ook ons interview met Van Warmerdam over Borgma: 'In al mijn films zit geweld'