De unieke sets van Poor Things: ‘We maakten de meubels in haar kamer extra groot’

‘Mijn favoriete personage.’ Dat horen we de Amerikaanse actrice Emma Stone de laatste weken regelmatig zeggen over haar rol als Bella Baxter in Poor Things. Opvallende woorden van iemand die ook speelde in moderne klassiekers als Birdman, La La Land en The Favourite. Voor La La Land won ze nota bene een Oscar. En toch is het ook wel weer begrijpelijk, want Bella is blijkbaar niet alleen een fantastisch personage om te spelen, ze is ook een fantastisch personage om naar te kijken.

Poor Things speelt zich af in Londen, ergens eind negentiende eeuw. Bella is de aangenomen dochter van de Frankensteinachtige chirurg Godwin Baxter, die door Bella kortweg God wordt genoemd. Bella is Gods meest geslaagde experiment. Ze lijkt aanvankelijk niet helemaal goed bij haar hoofd, totdat duidelijk wordt dat Bella’s brein ver achterloopt bij haar lichaam en dat ze dit in sneltreinvaart aan het inhalen is. Alles in de wereld is nieuw voor Bella, die als een kind – schaamteloos en zonder oordeel – reageert op alle indrukken en ervaringen. Ook op het gebied van seks en mannen.

Poor Things werd geregisseerd door de Griekse grootmeester Yorgos Lanthimos, met wie Stone al had samengewerkt voor The Favourite. Lanthimos is afgelopen september aanwezig bij de wereldpremière van de film op het festival van Venetië, maar Emma Stone en de andere acteurs (onder wie Willem Dafoe en Mark Ruffalo) zijn er niet. De Hollywoodacteurs staken dan namelijk nog. Wel kunnen we praten met onder anderen de componist, kostuumontwerper en cameraman van deze heerlijk eigenzinnige film, maar wij kozen voor production designers Shona Heath en James Price.

We kijken in de film namelijk door de onbevangen ogen van Bella, en Lanthimos wilde dat alles wat zij ziet uniek zou zijn. Daarom speelt Poor Things zich dan ook vrijwel volledig af op in de studio gebouwde sets. Sets waarvoor production designers Shona Heath en James Price verantwoordelijk waren.

Jullie hebben de wereld gecreëerd waarin Bella moest leven. Vermoedelijk moet je haar dan eerst leren kennen. Wat vinden jullie van haar?
Shona Heath: ‘Ik ben verliefd op haar. Dat was ik bij het lezen van het script al. Ik was gelijk jaloers op haar onbevangen en blijmoedige manier van naar de wereld kijken.’

James Price: ‘Ik ook, ja. En in de voorbereidingen werd jij Bella voor mij.’

SH: ‘O, echt? Voor mijn gevoel lijk ik helemaal niet op haar.’

JP: ‘Misschien toch meer dan je denkt.’

Is het belangrijk om een klik met een personage te hebben?
SH: ‘Absoluut. Daar begint het mee. Want wat voor soort wereld zou Baxter in zijn huis voor haar gecreëerd hebben? Dat moet een wonderlijke plek zijn, want in het begin is Bella nog een peuter. Een struikelend kind in een volwassen lichaam. Daarom brachten we overal in het huis stootkussens aan. En veel afbeeldingen van buiten, want Baxter wil niet dat ze de onveilige buitenwereld in gaat. Zijn huis moest zo ingericht worden dat de vaderlijke liefde die hij voor haar voelt merkbaar is.’

JP: ‘Om te benadrukken dat ze geestelijk dan nog een peuter is, maakten we alle meubels in haar kamer extra groot. En ze kreeg ook een soort Victoriaanse driewieler om op te rijden, want een echte fiets is nog veel te moeilijk op die leeftijd. Wanneer ze in sneltreinvaart geestelijk begint te groeien en Baxters huis verlaat, gaat de wereld voor haar open en dan veranderen ook de afmetingen van de sets.’

Ik heb begrepen dat die zo groot waren als vier voetbalvelden. Enorm dus, maar het draait altijd om de details. Hoe zorgden jullie ervoor dat jullie die nooit uit het oog verloren?
SH: ‘Daarom werkten James en ik ook zo goed samen, denk ik. James begint altijd met het grote plaatje, terwijl ik begin bij de details. Halverwege komen we elkaar dan wel tegen. Omdat ik was begonnen bij de details raakten we die ook nooit kwijt. Een goed voorbeeld is de boekenkast van Baxter. Wij hadden de sets zo laten inrichten dat als hij daar een boek uit zou pakken, dat ook echt een boek uit die tijd was. Dat vind ik belangrijk.’

JP: ‘Ondertussen konden we dankzij de computer ook in 3D-modellen door onze sets lopen, zodat we konden zien of alles aan Bella’s wereld wel klopte. Pas daarna hebben we de artdirectors opdracht gegeven ze te bouwen.’

Hoe was het om die wereld weer achter je te moeten laten?
SH: ‘Ik was heel verdrietig toen ik hoorde dat Baxters huis op de set afgebroken zou worden. Omdat we er met heel veel plezier, maar ook met bloed, zweet en tranen aan gewerkt hadden. Het deed sowieso pijn om afscheid te nemen van de film. Dit was de eerste keer dat ik het production design van een film heb gedaan [Shona Heath werkte hiervoor vooral met fotograaf Tim Walker, red.] en ik ben nu voorgoed verwend.’

JP: ‘Voor mij is werken aan een film vooral therapeutisch. Je maakt iets, dat komt tot leven, het gaat dood en dan moet je weer verder. Bij de volgende film begint alles weer opnieuw. Er zijn niet veel banen waarbij je iets in zijn geheel – vanaf het idee en de conceptie tot het onvermijdelijke einde – kan meemaken. En dat telkens opnieuw.’