One Battle After Another is een meeslepend en hilarisch meesterwerk

Meer dan twintig jaar liep de Amerikaanse regisseur Paul Thomas Anderson (There Will Be Blood, Phantom Thread) rond met het idee om een actiefilm te maken. Tegelijkertijd was het zijn wens om ooit de roman Vineland van schrijver Thomas Pynchon te verfilmen. En dan was er nog een derde idee dat ronddwaalde in zijn hoofd in de afgelopen jaren: een film rondom een revolutionair. 

In One Battle After Another, Andersons tiende speelfilm, komen al die ideeën samen in een bijzonder geslaagde genremix van komedie, actiethriller en familiedrama. We volgen Bob (Leonardo DiCaprio), ooit een revolutionair die deel uitmaakte van de activistische en gewelddadige rebellengroep The French 75, inmiddels een bankhangende blower die ondergedoken zit in een boshuisje en zijn dagen slijt met het kijken naar zwart-witfilms.

Hij woont er samen met zijn tienerdochter Willa (fantastisch gespeeld door nieuwkomer Chase Infiniti, een van de stuwende krachten in de film), die hij met heel zijn hebben en houden probeert te beschermen voor de gevaren uit zijn verleden. Van dat verleden lijkt na zestien jaar ondergedoken te zitten niets meer dan een schim over te zijn, maar alles verandert als de kwaadwillende legerofficier Steven J. Lockjaw (een ijzingwekkend perverse Sean Penn) plotseling weer de kop opsteekt. Die blijkt na al die jaren nog altijd naar hem op zoek, en heeft hoogte gekregen van waar Bob en zijn dochter zich schuilhouden. 

Wat volgt is een zeer meeslepend kat-en-muisspel waarin de altijd stonede Bob – verstrooid en paranoïde als hij is – verborgen probeert te blijven voor Lockjaw en ondertussen op zoek gaat naar zijn plotseling verdwenen dochter. Het levert naast een aantal van de beste actiesequenties die we de afgelopen jaren in de bioscoop hebben kunnen zien (weergaloos vastgelegd in VistaVision), ook ontzettend veel grappige momenten op. Met name de scènes waarin Bob hulp krijgt van de charismatische sensei Sergio St. Carlos (een uitstekende Benicio Del Toro) zijn hilarisch. 

Toch is het vooral de politieke toon van de film die nog het meeste opvalt. Meer dan ooit raakt een film van Anderson aan thema’s die nu heel actueel zijn in de Verenigde Staten, zoals immigratieproblematiek of wetgeving rondom abortus. Met een haarfijn gevoel voor de tijdsgeest weet Anderson – zonder drammerig te worden – de vinger op de zere plek te leggen van het moderne Amerika. En zonder de hoop te verliezen op een betere toekomst, zo blijkt uit de prachtige menselijke finale van de film.