Straf is een van de grappigste Nederlandse films in jaren

‘Hallo?’
‘Je mag drie keer raden wie ik ben.’
‘Repelsteeltje.’
‘Ah, kut! Wat de fak! Waarom weet iedereen altijd mijn naam?!’

Het bovenstaande zal waarschijnlijk niet bij iedereen direct een belletje doen rinkelen, maar de meeste Nederlandse millennials zal het ongetwijfeld lezen met een grote glimlach van herkenning. Het citaat is namelijk afkomstig uit een van de vele humoristische sketches van Mastermovies, een videowebsite die aan het begin van deze eeuw ontzettend populair was onder jongeren.

De filmpjes van het online platform bestonden uit beroemde scènes uit films, televisieseries of games, waar droogkomische, vaak grove voice-overs overheen waren geplakt. Een soort Lucky TV dus, maar dan gemaakt voor en door melige pubers die opgroeiden in een tijd waarin internet nog een soort Wilde Westen was. Op het hoogtepunt van het succes van Mastermovies werden de video’s - met titels als Barry Pooter, Nicht Rijder en Saving Private Henk - dagelijks tienduizenden keren bekeken.

De makers van die heerlijke ongein hebben nu hun eerste speelfilm gemaakt, Straf. Een komedie, want volgens regieduo Merijn Scholte-Albers en Tobias Smeets worden die de laatste jaren te weinig gemaakt. Tijdens het kijken naar de hilarische film besef je dat ze misschien wel gelijk hebben: wanneer was het voor het laatst dat je zo moest lachen om een Nederlandse film?

In Straf volgen we Edwin (Rutger de Bekker), een sullige muziekdocent met ambities om conrector te worden. Het schoolhoofd (Raymonde de Kuyper) ziet dat echter niet gebeuren, want Edwin heeft totaal geen gezag. Op TikTok circuleren filmpjes van leerlingen waarin hij belachelijk wordt gemaakt en ook zijn collega’s behandelen hem als pispaaltje.

De lompe gymleraar Peter (Ruben van der Meer op z’n meest Ruben van der Meers) schiet Edwin te hulp en leert hem assertiever te zijn. Maar als Edwin een keer probeert op te komen voor zichzelf, gaat het helemaal mis: hij slaat een leerling vol in het gezicht. Die blijkt alles te hebben opgenomen en dreigt de beelden te delen. Tenzij Edwin braaf meedoet aan zijn, steeds absurder wordende, chantagespelletjes.

Het verhaal dat zich vervolgens ontvouwt is misschien niet heel verrassend, maar dat is niet zo erg dankzij de vele geslaagde grappen en de algehele melige toon van de film. Net als in de sketches van Mastermovies draait het om komische timing en kluchtige nonsens, en om de vele goed verzonnen, hilarische bijfiguren. Zo speelt Yannick van de Velde (Rundfunk) een infantiele drugsdealer en is stand-up comedian en relatieve nieuwkomer Sezgin Güleç (Fabula) geweldig als de eeuwige stagiair van rouwdouwer Peter.

Het bedenken van puberale grappen en grollen zijn de inmiddels volwassen makers van Mastermovies - godzijdank - dus niet verleerd. Het enige dat dan wel volwassen is geworden is het nieuwe jasje waarin de grappen zijn gestoken. Want ook technisch gezien is Straf zeer geslaagd, met mooi camerawerk en vlotte montage.