De vijftien beste horrorfilms op Netflix

Na een uitbraak van een zombie-epidemie zijn er nog maar een paar overlevenden in de bossen van Quebec. Een klein groepje doodgewone mensen zoekt naar een veilige plek. Interessante variant op het genre: mensen die besmet zijn veranderen niet van uiterlijk. Wel worden ze aangetrokken door geluid en stoten ze een door merg en been dringend gekrijs uit. Het wordt allemaal heel fraai in beeld gebracht. Een bijzonder sfeervolle en geslaagde zombiefilm.

De zus van Thomas Richardson (Dan Stevens) wordt begin twintigste eeuw ontvoerd door een geheimzinnige cultus, er wordt losgeld geëist. Thomas mengt zich onder de volgers van hun leider (Michael Sheen) en reist af naar een gehucht in landelijk Wales om z'n zus te bevrijden. Scenarist/regisseur Gareth Evans maakte eerder de bejubelde, uitzinnige actiefilm The Raid, maar begint hier rustig. Hij neemt de tijd om een beklemmend beeld van een hechte gemeenschap van gelovigen neer te zetten. En dan vloeit het eerste bloed, en werkt hij langzaam toe naar een - wel heel erg - gruwelijke finale. Sfeervol, spannend, extreem bloederig.

Gezelschapsspelletje Bodies Bodies Bodies – in Nederland ook wel bekend als Moordenaartje – loopt gierend uit de klauw wanneer er echte doden beginnen te vallen. Wat klinkt als de zoveelste slasher wordt in handen van regisseur Halina Reijn – die na Instinct werd gespot door kwaliteitsstudio A24 en verkaste naar Amerika – veel meer dan zomaar een doorsnee-horrorfilm. Reijn, die meeschreef aan het scenario, gebruikt het genre om interessante dingen te zeggen over groepsdruk, iPhone-generatie Gen Z, en over het dunne laagje beschaving dat zo is weggespoeld als je leven op het spel staat.

Halina Reijn over Bodies Bodies Bodies: 'Aanvankelijk hield ik de boot af'

Seo-yeon (Park Shin-hye) ontvangt in haar ouderlijk huis een vreemd telefoontje van ene Young-sook (Jeon Jong-seo uit Burning). Ze is bang om vermoord te worden door haar moeder, en vraagt Seo-yeon om hulp. Ze blijken in hetzelfde huis te wonen, maar Young-sook belt vanuit een heel ander jaar. Verleden en heden lopen vervolgens steeds ijzingwekkender door elkaar in deze bijzonder inventieve Zuid-Koreaanse horror/thriller. ‘The call is coming from inside the house’ is een behoorlijk beproefd horrorcliché, maar The Call voegt met succes een nieuwe twist toe aan het genre. Bij vlagen behoorlijk akelig, en door het centrale mysterie en de geweldige hoofdrolspelers geen seconde saai.

Ambitieuze variatie op het zombiegenre over gezin (man, vrouw, baby’tje), dat in de Australische outback uit de greep probeert te blijven van de geïnfecteerden (ze worden in de film nooit zombies genoemd). Terwijl de witte Australiërs onderling weinig solidariteit vertonen, trekken de Aboriginals juist naar elkaar toe. Co-regisseur Yolanda Ramke schreef ook het scenario, wat wellicht verklaart waarom de nadruk in Cargo meer op uiteenvallende relaties ligt, dan op vleesetende ondoden. Martin Freeman (The Office, Sherlock) is weer fantastisch als Andy, een gewone burger in een ongewone situatie.

Naar het gelijknamige boek van Stephen King. De film behelst een liefdesverhaal tussen de sukkelige Arnie (Keith Gordon) en Christine (een auto, een Plymouth Fury uit 1958 om precies te zijn). Probleem is dat de rood-witte, fraai gestroomlijnde en uitbundig verchroomde grande dame geen andere vrouw naast zich duldt. Ze is 'real sensitive' en wil absolute toewijding. Het wordt griezelig wanneer Arnie zijn nieuwe liefde niet meer onder controle heeft en Christine mensen begint dood te rijden. Carpenter bouwt de spanning goed op en het soms bloedige geweld is zorgvuldig gedoseerd en altijd relevant. Donald M. Morgan schoot de bijzonder fraaie beelden.

Drie jonge dieven besluiten een blinde oude man te beroven die volgens geruchten een miljoen dollar heeft verstopt in zijn huis. Eenmaal binnen blijkt de oude man echter een stuk minder fragiel dan ze hadden ingecalculeerd. In plaats van op zoek te gaan naar de vermeende buit zal het drietal alles op alles moeten zetten om heelhuids buiten te geraken. Met deze simpele opzet weet regisseur Fede Alvarez – mede door slim camerawerk en geluid – enorme spanning op te bouwen, waarbij elke stilte dodelijk aanvoelt. Vervolgens zit je als kijker al snel bijna net zo verlegen om op adem te komen als de hoofdpersonen.

Na gevlucht te zijn uit het door oorlog verscheurde Zuid-Soedan, belandt Bol Majur samen met zijn vrouw Rial in een asielzoekerscentrum in Engeland. Hun dochter heeft de overtocht niet overleefd. De twee krijgen een krakkemikkige arbeiderswoning toegewezen, waar ze al snel worden geteisterd door duistere krachten. Met dit sterke en maatschappijkritische debuut presenteert regisseur Remi Weekes een relevante twist op de klassieke spookfilm. Een hartverscheurend en ijzingwekkend horrorverhaal over traumaverwerking en de worstelingen rondom culturele assimilatie, verteld vanuit het perspectief van vluchtelingen.

Langs elke verdieping van een verticale gevangenis daalt dagelijks een uitgebreid feestmaal af. In theorie is er genoeg voor iedereen, maar uiteindelijk blijft voor de mensen onderin niks over. Onbegrijpelijk, vindt nieuwkomer Goreng. Want we kunnen onderling toch eerlijk rantsoeneren? Als sociale allegorie is het grauwe El hoyo allesbehalve subtiel: de rijken nemen meer dan nodig terwijl de armen vechten om te overleven. Het is letterlijk eten of gegeten worden in deze gruwelijk sterke Spaanse debuutfilm, die eerder de Midnight Madness-publieksprijs won tijdens het filmfestival van Toronto.

De opvolger van Asters horrorsensatie Hereditary (2018) liet niet lang op zich wachten. Midsommar is opnieuw een horrorfilm (uit het subgenre folk-horror), waarin alle actie zich afspeelt in het volle dag- én nachtlicht. Groepje Amerikaanse antropologiestudenten gaat namelijk naar het hoge noorden van Zweden om bijzonder midzomernacht ritueel bij te wonen. Dat pakt niet al te best uit voor de meesten, hoewel de reis op vreemde manier wel heilzaam is voor het enige meisje in de groep (een fantastische Florence Pugh), dat kampt met grote psychische problemen.

Tijdens een zonsverduistering in Madrid speelt de vijftienjarige Verónica in de kelder van school met een ouijabord. Ze hoopt zo in contact te komen met haar overleden vader, maar per ongeluk opent ze de deur voor iets duisters. Vanaf dat moment wordt Verónica geteisterd door nachtmerries en demonen. Deze horrorfilm van Paco Plaza ([REC]) gaat niet alleen over enge dingen in de nacht, maar staat ook symbool voor de ‘demonen en angstaanjagende momenten’ waar tienermeisjes mee te maken krijgen: de zorg voor je jongere zusjes en broertjes, je eerste menstruatie en beste vriendinnen die ineens niks meer met je te maken willen hebben. Losjes gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Deze film is nog maar tot 6 november te zien

De simpelste concepten leveren soms de effectiefste films op. In een post-apocalyptisch Amerika lopen monsters rond die niet kunnen zien maar des te beter horen. Het is dus zaak om continu doodstil te blijven. We volgen een gezin (pa en ma worden gespeeld door regisseur John Krasinski en zijn echtgenote Emily Blunt) dat zich voor de monsters schuilhoudt op een boerderij. Verwacht verder niet te veel uitleg of diepere lagen, alleen een razend spannende kijk- en luisterervaring, met echo's van de betere films van M. Night Shyamalan.

Man met 23 verschillende persoonlijkheden kidnapt drie jonge meiden, om te kunnen offeren aan onheilspellende 24ste persoonlijkheid, die op het punt staat zich te openbaren. Geslaagde low-budget-thriller met sterke hoofdrollen van James McAvoy (The Last King of Scotland) en Anya Taylor-Joy (The Witch), die Split - ondanks de nogal fantastische plot - stevig op de grond houden. Langverwachte comeback van regisseur Shyamalan (The Sixth Sense), die na reeks sentimentele en zelfingenomen werkjes als Lady in the Water en After Earth eindelijk weer een strakke, spannende en intrigerende film aflevert.

Het echtpaar Lisa en Lars (Noomi Rapace en Aksel Hennie, een fijn vilein duo) kan elkaar niet meer luchten of zien. Ze willen zo snel mogelijk van elkaar af, en beramen – vooral met het oog op de levensverzekering - afzonderlijk een plan om elkaar te vermoorden in hun afgelegen vakantiehuis. De vraag wie aan het langste eind trekt, verdwijnt echter snel als blijkt dat er in het huis véél gevaarlijker types rondlopen. De moordlustige echtelieden moeten opeens weer samenwerken om het vakantietripje überhaupt te overleven. En zo gaat het langzaam van kwaad tot erger in deze heerlijk geschifte Noorse horrorthriller, die vooral floreert in bloederige zwarte humor

Eind jaren tachtig. De Teheraanse Shideh heeft het niet makkelijk. De oorlog tussen Iran en Irak heeft haar woonwijk bereikt, haar man moet weg naar het front, ze mag haar studie medicijnen niet afmaken omdat ze ooit politiek actief was, en de relatie met haar dochter Dorsa laat ook te wensen over. En alsof dat nog niet genoeg is beginnen ook geruchten over djinns, kwaadaardige geesten, de kop op te steken. Zeer sterke, intelligente en griezelige horror levert en passant stevige kritiek op politiek-religieus fanatisme. BAFTA voor het beste debuut.