Netflix-tips: Adagio en Thelma the Unicorn

Terwijl het hart van Rome wordt geteisterd door enorme branden, speelt zich aan de rafelranden van de stad een ander drama af. Wanneer de zestienjarige kruimelcrimineel Manuel weigert mee te werken aan een belangrijke politieke zaak, willen verschillende partijen hem dood hebben. Gelukkig krijgt Manuel hulp van zijn (schijnbaar) dementerende vader Daytona (La grande bellezza’s Toni Servillo in een fijne bijrol), en een handvol andere oudgedienden. Buitengewoon soepel verteld en fraai geschoten misdaadverhaal van regisseur Stefano Sollima doet regelmatig denken aan het genrewerk van diens Amerikaanse collega Michael Mann. Wat geen kritiek is, maar een compliment.

Regisseur Yance Ford (Strong Island) spreekt in de opening van Power de kijker direct toe: ‘Deze film vereist nieuwsgierigheid, of op zijn minst achterdocht.’ Het is dan ook een gevoelig onderwerp dat hij behandelt in zijn essayistische docu: de geschiedenis van de Amerikaanse politiemacht. Door middel van archiefbeelden en interviews met (ex-)agenten en professors loods hij de kijker door deze confronterende historie, waarbij thema’s als racisme en kolonialisme de voorgrond krijgen. Maar meer nog dan het geven van een inzichtelijke geschiedenisles stelt Ford vragen over de wenselijkheid van een groot en machtig politieapparaat. Een niet zozeer genuanceerde, als wel urgente en tot nadenken stemmende film.

Thelma is een doodgewoon boerderijpaard met buitengewone ambities: ze droomt van een muzikale doorbraak als zangeres, maar haar band ‘De Roestige Emmers’ krijgt nauwelijks kansen, omdat ze ‘het’ niet hebben. Alles verandert wanneer Thelma na een ongelukje ‘verandert’ in een roze eenhoorn: ze wordt een internetsensatie, mag samenwerken met een wereldberoemde walvisartiest, en tekent een contract bij platenmaatschappij ‘Sell Out Records’. Maar ook in deze wereld komt het artiestenbestaan vooral met gevaren, afgunst en profiteurs. Het maakt deze animatiefilm van de makers van Napoleon Dynamite tot een doeltreffende satire op de artiestenwereld, met een overvloed aan heerlijk gestoorde liedjes en veel aanstekelijke lol.

Deze film is nog maar tot 29 mei te zien

Astronaut Roy McBride (Brad Pitt) heeft een hartslag die nooit boven de 80 komt. Ook niet – zoals in de adembenemende eerste scène van de film – wanneer hij van een kilometerslange antenne naar de aarde valt. Maar die hartslag is zo laag omdat Roy zich nooit toestaat iets te voelen. Wat hem helpt bij zijn werk, maar heeft geleid tot een leeg en eenzaam leven. Pas wanneer hij zijn dood gewaande vader (ook astronaut) achterna reist naar het einde van het sterrenstelsel, kruipt die hartslag langzaam omhoog. Het indrukwekkende camerawerk in dit intrigerende, introspectieve sf-drama is van de Nederlandse cameraman Hoyte van Hoytema.