Tortelduifjes: een liefdevolle follow-up van de docuserie Schuldig

Tortelduifjes is nog lang niet af als we regisseur Ester Gould (50) spreken in de montageruimte. Ze kan al wel twee stukjes van de korte documentaire laten zien die samen een grote omwenteling in het leven van hoofdpersoon Dennis van den Burg omvatten.

In het eerste fragment staat hij achter de toonbank van zijn dierenwinkel Ambulia in de Amsterdamse Vogelbuurt te somberen over zijn leven. Zijn vader is twee jaar terug overleden en nu vraagt de 51-jarige Dennis zich af waar hij het eigenlijk allemaal voor doet. En waarom hij alleen is. Maar ja: naar de discotheek gaat hij niet meer en in de winkel zomaar flirten kan toch niet? Want ja: ‘Misschien heeft die klant wel een man thuis.’

In de andere scène zien we hoeveel er in korte tijd kan veranderen. Op Dennis’ aanrecht staat een pak Nutrilon: hij is vader geworden van het beeldschone meisje Asmina, geboren in oktober 2025. Dennis woont tegenwoordig samen met zijn vriendin Swindey (35), die, jawel, zomaar zijn dierenwinkel binnen kwam lopen.

Deze vrolijke follow-up zal de vele kijkers van Schuldig (2016) goed doen. In die veelgeprezen Humanserie volgden regisseurs Ester Gould en Sarah Sylbing de levens van verschillende mensen die in Amsterdam-Noord te maken hadden met schulden. De vriendelijke dierenwinkeleigenaar Dennis was favoriet bij kijkers, die er met hun gulle giften en extra klandizie voor zorgden dat hij er financieel bovenop kwam.

Ester Gould: ‘Er was vorig jaar een fotoshoot voor een jubileumtijdschrift van de omroep Human, waarbij makers en hoofdpersonen uit verschillende producties samen op de foto gingen. Toen hoorde ik van Dennis over zijn nieuwe liefde en dat vond ik zo’n mooi verhaal. Ik kreeg er echt zo’n warm kerstcommercialgevoel bij en ik had zin om er ook daadwerkelijk een kort feelgoodkerstfilmpje over te maken, van een minuut of drie. Toen ik het bij Human aan de man ging brengen, bleek ik er een korte documentaire van te mogen maken, vijftien tot twintig minuten lang. Gelukkig breidde Dennis’ liefdesverhaal zich ondertussen uit met de zwangerschap van Swindey. Ook besloot ik naast het liefdesverhaal een tweede laag in de film aan te brengen: ik wilde iets zeggen over waar Dennis en zijn winkel voor staan. En nu heb ik tien uur materiaal, haha.’

‘Kijk, Dennis is gewoon een hele lieve man, maar hij representeert ook een soort tijdsbeeld en wereldbeeld dat we allemaal missen, denk ik. Hij is de tegenpool van, ja, ik noem het maar winstmaximalisatie. Dat hele denken in efficiëntie, het kapitalistische denken: Dennis is het tegenovergestelde en ik denk dat de kijkers van Schuldig mede daarom zo voor hem vielen. Hij is geen slimme ondernemer, maar een man die een dierenwinkel heeft puur omdat hij van dieren houdt en van zijn buurtbewoners. Dennis is inmiddels uit de schulden, maar hij heeft nog steeds een jaaromzet waar de meeste winkeliers het, denk ik, niet voor zouden doen. Daar gaat het hem dus niet om. Met deze korte film wil ik, naast het liefdesverhaal van Dennis en Swindey, ook een ode brengen aan die manier van denken, het gemeenschapsdenken. We zouden volgens mij allemaal best een beetje meer Dennis mogen zijn.’

‘Ik vind het zo mooi hoe er vanuit de blues weer ruimte kan ontstaan voor iets nieuws. Dennis stond na de dood van zijn vader en de dood van zijn papegaai Kippie in de winkel – zonder schulden, maar ook zonder veel motivatie. Hij was echt een beetje moegestreden. Toen kwam Swindey de winkel in en die zei: “Verkoop je ook vogels? Want ik ben zo eenzaam.” Dennis dacht: hoe kan deze mooie vrouw nou eenzaam zijn…? De volgende ochtend kwam ze terug en sindsdien zijn ze eigenlijk nooit meer uit elkaar geweest. Met Swindey ging het op het moment dat ze zijn winkel binnenstapte dus ook niet goed. Hun liefde ontstond echt vanuit zorgzaamheid, vanuit het herkennen van elkaars blues.’

‘Als documentairemaker vind ik het leuk om te kijken of ik zo'n hartverwarmend verhaal kan vertellen zonder dat het drakerig of wansmakelijk wordt. In fictie is er van oudsher veel meer ruimte voor feelgood, het is net of dat schuurt met het genre documentaire, maar waarom eigenlijk? En wat ik net al zei: we kunnen allemaal wel wat meer Dennis zijn, dat wil ik ook graag overbrengen met deze film. Want het is één ding om Dennis een lieve en ontroerende man te vinden, maar kun je zijn manier van denken ook toepassen in je eigen leven? Ik noem maar wat: als jij op vakantie gaat, verhuur je je huis dan voor de hoofdprijs? Of leen je het gratis even uit aan iemand die het goed kan gebruiken? Ik probeer zelf ook om wat vaker mijn kattenvoer in Dennis’ winkel te kopen, ook al is het online goedkoper. Natuurlijk is het online goedkoper, maar als we dat altijd bepalend maken, zitten we straks zonder winkels en zonder gemeenschap. Ik wil maar zeggen: ga de deur uit, maak een praatje met iemand. Dat is zo waardevol.’