Blieve loepe: Rowwen Hèze bereidt zich voor op het allergrootste thuisoptreden ooit 

In 1986 stapte de zanger van The Legendary Texas Four op. Een TexMex-coverband uit het Limburgse plaatsje America. De overgebleven bandleden vroegen de zanger Jack Poels of hij de nieuwe frontman wilde worden. Dat wilde Jack wel, onder een voorwaarde: dat hij elk optreden in ieder geval één liedje in dialect mocht zingen. De voorwaarde werd ingewilligd en Rowwen Hèze was geboren, genoemd naar Christiaan Hesen, alias Rowwen Hèze, een legendarische dorpsfiguur: een ongewassen kerel, met een holle, rottende oogkas, die stroopte, stal en in dezelfde put piste als waaruit hij dronk. Een man vol folklore, kortom.

Tot grote schrik van sommige bandleden bleek dat juist de nummers in het dialect het beste aansloegen. Dat was ingewikkeld. Wie in de jaren tachtig door de landelijke pers serieus genomen wilde worden, zong Engels of op zijn minst Algemeen Beschaafd Nederlands. Dialect gold als folklore. Zelfs na de enorme hit ‘Bestel Mar’ in 1992, werd de band vooral gezien als feestband.

Maar de tijden veranderden. Vanaf het begin van deze eeuw schreven neerlandici over dialectpop en de poëtische teksten van Jack Poels. Het was onderdeel van een ‘dialectrenaissance’ in heel Europa: dialecten dreigden te verdwijnen en kregen daarom juist weer bijzondere aandacht. Langzaam kreeg Rowwen Hèze erkenning. En nu, veertig jaar later, is de band ook in herkomststreek de Peel iconischer dan de echte Rowwen Hèze. Inclusief standbeeld.

In Blieve Loepe zien we hoe de mannen zich voorbereiden op het allergrootste thuisoptreden ooit, ter ere van hun veertigjarige bestaan. Regisseur Lenssen kreeg toegang achter de schermen en laat zien hoe de mannen met elkaar vergroeid zijn, tegen wil en dank soms.

‘Ego’s mogen niet te groot zijn, terwijl je wel een ego hebt, anders sta je niet op een podium,’ zegt een van de bandleden. Leuk vinden ze elkaar niet meer altijd. Van vrienden zijn ze collega’s geworden. Een klassiek bandverhaal. Alleen de Limburgse Yoko Ono ontbreekt. Maar de documentaire laat ook goed zien dat een band uit een dorp anders is dan een band uit de grote stad. Al generatieslang hebben de families elkaar geholpen als het tegenzat. Allemaal zijn ze bang gemaakt met de verhalen van Christiaan ‘Rowwen Hèze’ Hesen, en dan is een bandlid niet makkelijk te vervangen. Je kunt een band wel uit de folklore halen, maar de folklore niet uit een band.