Tata: gevoelig portret van een familie dat probeert te ontsnappen aan intergenerationeel geweld

In haar loopbaan doet Lina Vdovîi haar best om onrecht aan te kaarten. De in Moldavië geboren onderzoeksjournalist verhuisde na haar jeugd naar Roemenië om daar verhalen te maken over de zwakkeren in de samenleving. Als haar vader haar plots een filmpje stuurt van blauwe plekken toegebracht door zijn werkgever moet Vdovîi daar dus iets mee. Maar ze heeft nauwelijks contact met haar vader – in haar jeugd was hij veel in Italië om daar als arbeidsmigrant te werken en als hij thuis was heerste hij met harde hand. Kan ze een man die haar onrecht heeft aangedaan wel bijstaan in zijn wens naar gerechtigheid? In de eerlijke, gevoelige documentaire Tata zien we hoe Vdovîi het conflict met haar vader probeert op te lossen en probeert de patronen binnen de familie te doorbreken.

Het eerste moment van weerzien tussen Vdovîi en haar vader is al veelzeggend: hij loopt hartelijk naar haar toe, vraagt hoe het gaat en geeft haar drie zoenen. Zij blijft stijf staan met haar armen langs haar lichaam en beantwoordt zijn omhelzing niet. Het ongemak en haar duidelijk ingehouden irritatie en woede houden nog een tijdje aan, tot vader en dochter gesprekken beginnen te voeren over het verleden.

Wat de documentaire vervolgens intrigerend maakt is dat hoewel Vdovîi’s vader toegeeflijk lijkt en zelfreflectie weet op te brengen over zijn verleden, hij toch weer in oude patronen vervalt zodra hij terug in Moldavië is bij zijn vrouw. Als Vdovîi met haar ouders op bezoek gaat bij familieleden, blijkt huiselijk geweld in nog wel meer gezinnen voor te komen.

Vdovîi maakte de documentaire samen met haar partner Radu Ciorniciuc en is zwanger ten tijde van de opnames. De vraag die haar het meest bezighoudt, is of ze haar dochter kan opvoeden zonder in de geweldspiraal te belanden.

Ondertussen is er ook nog de verhaallijn over haar vader en zijn gewelddadige werkgever die hem niet heeft betaald voor alle uren die hij heeft gewerkt. Omdat ze genoeg bewijs moeten hebben voor de agressie van zijn baas, geeft Vdovîi haar vader een verborgen camera waarmee hij de razernij van zijn werkgever filmt. Het shot van Vdovîi die met tranen in haar ogen naar de pijnlijke beelden kijkt zegt alles: ondanks alles wat haar vader haar heeft aangedaan, voelt ze empathie voor een man die onrechtvaardig behandeld wordt en wil ze er alles aan doen om hem te helpen.