Alles goed: De oorlog is altijd voelbaar in het opvangcentrum voor Oekraïense vluchtelingen

In een pas geopend opvangcentrum in een voormalig kantoorpand in Weesp is net een nieuwe groep Oekraïense vluchtelingen gearriveerd. Ze worden rondgeleid en krijgen elk een eigen kamer toegewezen.

‘Een lift was voor vandaag wel handig geweest,’ zegt er een, terwijl ze koffers en boodschappentassen vol huisraad de trap op sjouwt. ‘Is het oké als ik moet huilen?’ vraagt een ander, zodra ze haar nieuwe kamer binnenstapt. Een moeder en zoon ploffen opgetogen naast elkaar op bed, blij met het stevige matras en de zachte kussens. Een vrouw zit handenwrijvend en met vochtige ogen op de bank in de woonkamer. ‘Alles goed,’ zegt ze tegen de persoon achter de camera.

Het moet regisseur Petra Lataster-Czisch of haar man Peter Lataster zijn geweest tegen wie de mevrouw het had. Je kan het regisseursduo kennen van hun prijswinnende documentaires Niet zonder jou (2010) en De kinderen van juf Kiet (2016). In Alles goed (Human) volgen de Latasters de Oekraïense bewoners van het nieuwe opvanghuis – en drie vrouwen in het bijzonder. ‘Vrouwen zijn in Oekraïne het opperhoofd van de familie,’ vertelde Lataster-Czisch eerder in een interview met NPO Doc. ‘Ze zijn geëmancipeerd en hebben een belangrijke taak. Door te vluchten zijn ze niet alleen hun families, maar ook hun levensdoel kwijtgeraakt.’

Zo volgen we Zoia, wier zoon Sasha in de oorlog sneuvelde. Haar man Dima vecht nog altijd aan het Oekraïense front, en Zoia smeekt hem dagelijks toch alsjeblieft het leger te verlaten. En dan is er Natasha, die zich suf piekert over wat er van haar zeventienjarige kleinzoon moet komen als hij straks dienstplichtig wordt. En tot slot Sveta, die elke dag de bus neemt naar het pand waar ze schoonmaker is. ‘Het is hier prachtig,’ vertelt ze haar man Tolik, terwijl de weilanden aan haar voorbijrazen. ‘Bij jullie is dat nog niet zo, maar hier is het gras groen.’

Hoewel het in Alles goed soms wat aan spanning ontbreekt, is het ook juist die huishoudelijke eentonigheid die zo pijnlijk met de gruwelijke buitenwereld contrasteert. Als oorlog het alternatief is, kan verveling een zegen zijn.