Het leven in Brussel staat nooit stil. Debuterend documentairemaker Nadine van Loon filmt haar hoofdrolspelers in Notes from Brussels vrijwel uitsluitend als ze in beweging zijn, op weg naar wéér een gesprek, interview of vergadering. De tijd lijkt in deze wereld nooit stil te staan. Er is altijd wel weer een nieuwe crisis.
De drie vrouwen die centraal staan in de documentaire zijn werkzaam in het ‘hart’ van de Europese Unie. De Duitse Beate doet dat als directeur Migratie in de Europese Commissie, de Franse Anne-Cécile werkt als politiek assistent van een Europees Parlementslid, en de Poolse Joanna houdt zich als journalist bezig met Europese handel. Veel hebben ze niet gemeen, behalve dat zo’n beetje alles in hun leven moet wijken voor hun ‘Europese droom’.
Een carrière in Brussel vergt vaak een hoge prijs: een gemiddelde werkdag duurt al gauw twaalf uur, een persoonlijk leven is hooguit iets voor in het weekend, en van langetermijnplanning komt al helemaal weinig terecht. Voor Van Loon – die op jonge leeftijd zélf werkzaam was in Brussel – bleek dat uiteindelijk te veel. Haar lichaam protesteerde, en het bleek onmogelijk om een carrière vol slapeloze nachten en permanente stress te combineren met het gezinsleven.
Het is dus niet gek dat Van Loon in haar film vooral geïnteresseerd is in de persoonlijke offers die de drie hoofdrolspelers brengen. Beate en Joanna hebben een vorm gevonden waarin ze enigszins normaal kunnen functioneren, maar de jongere Anne-Cécile wordt volledig opgeslokt door ‘Brussel’; er zijn weinig scènes waarin ze haar telefoon níet vast heeft. Vrienden heeft ze nauwelijks, en voor een sociaal leven ook helemaal geen tijd. Hoelang ze het kan volhouden weet ze niet, maar voor nu leeft ze wel degelijk haar droom.
Die Europese droom is dus niet zonder gevolgen, maar het idealisme in Notes from Brussels inspireert wel degelijk. In een tijd waarin de Europese Unie voortdurend onder druk staat, is dat geen overbodige luxe.