Netflix-tips: Django Unchained en Nobody

Nadat Tarantino zich opwierp als plaatsvervangend wreker voor mishandelde vrouwen (Kill Bill, Death Proof) en Joden (Inglourious Basterds), waren de negentiende-eeuwse Amerikaanse tot slaaf gemaakten aan de beurt. Django (Jamie Foxx) wil met behulp van een Duitse premiejager (Christoph Waltz) zijn vrouw bevrijden uit handen van een sadistische plantage-eigenaar (Leonardo DiCaprio). Thematisch gewaagde, cartoonesk-gruwelijke spaghettiwestern is opvallend rechttoe rechtaan verteld, met enkele briljante maar ook minder geslaagde scènes. Hoogtepunt is de wrang-komische bijrol van Samuel L. Jackson.

John Wick meets Better Call Saul in deze vaardige actiethriller over onbeduidend burgermannetje Hutch Mansell (Bob Odenkirk uit Better Call Saul), die onder de plak zit bij zijn vrouw, zijn baas en zijn kinderen. Maar ooit was deze niemand iemand, en wanneer een jonge vrouw in de bus wordt lastiggevallen door handvol dronken Russen slaan bij Hutch de stoppen door en sloopt hij de Russen én de bus. Waarna hij lijnrecht komt te staan tegenover de Russische misdaadbaas Yulian Kuznetsov - heerlijk over the top gespeeld door Aleksey Serebryakov (Leviathan). Regisseur van deze lange, maar nooit saaie geweldsexplosie is Ilya Naishuller, die in 2015 opzien baarde met zijn first person-actiefilm Hardcore Henry.

De verwachtingen waren hooggespannen toen Paddington-regisseur Paul King aankondigde een film te gaan maken over Willy Wonka, de knotsgekke chocolatier uit Roald Dahls populaire kinderboek Sjakie en de chocoladefabriek. De twee verfilmingen – uit 1971 en 2005 – groeiden uit tot popculturele iconen met elk veel fans. Die kunnen opgelucht ademhalen, want Wonka is een waardige toevoeging aan het verhaal. De ontstaansgeschiedenis van Wonka’s chocolade-imperium wordt verteld met veel oog voor detail, vrolijk gezang en gevatte humor. Timothée Chalamets vertolking van de goeiige chocolatier is minder cynisch dan die van voorgangers Gene Wilder en Johnny Depp, maar bevat nog altijd de charme en speelse naïviteit die het personage zo onvergetelijk maken. Opgenomen in de VPRO Cinekid top 100.

Deze film is nog maar tot en met 15 maart te zien

Tweelingzussen June en Jennifer zijn duidelijk anders. Ze willen met niemand praten, ook niet met hun ouders, alleen maar met elkaar. Op het schoolplein lopen ze synchroon met elkaar en in hun kamertje leven ze in hun eigen wonderlijke wereld. En dan zijn ze ook nog zwart, in Wales, in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. De Poolse regisseur Agnieszka Smoczynska (The Lure, ook te zien op Netflix) had over deze waargebeurde geschiedenis een heel enge en creepy film kunnen maken, maar leerde June en Jennifer ook kennen als gevoelige, creatieve en fantasierijke meiden, en legde daar in de fraaie biopic The Silent Twins de nadruk op. Met in de hoofdrollen Letitia Wright (Shuri in Black Panther) en Tamara Lawrance (Boxing Day).

Deze film is nog maar tot en met 16 maart te zien

Het heerlijk provocerende Tár lijkt aanvankelijk te gaan over de gevierde vrouwelijke dirigent Lydia Tár en dus een verhaal over female empowerment te worden. Maar regisseur Todd Field (In the Bedroom, Little Children) stond iets heel anders voor ogen. Want Lydia blijkt de macht die ze als invloedrijke dirigent heeft te misbruiken. Ze loopt over mensen heen, maakt carrières kapot en legt het aan met jonge vrouwen die onder de indruk zijn van haar talent, durf en visie. En zo wordt Tár een fijn bijtende parabel over #MeToo, waarbij de schurk nu eens vrouwelijk is. Zes Oscarnominaties, waaronder – zeer terecht – eentje voor Cate Blanchett, die volledig verdwijnt in de monsterlijke maestro.