In de competitieve kunstwereld, waarin haast iedere maker naamsbekendheid wil vergaren en zichzelf als een merk probeert te verkopen, is de Afro-Amerikaanse Titus Brooks Heagins (1950, Chicago) een verademing. Deze betrokken fotograaf heeft interesse in roem noch exposities. Hij wil in de eerste plaats verhalen vertellen over outsiders, vertelt hij meermaals in de documentaire Altijd op zoek: Titus Brooks Heagins, op dinsdag 16 september te zien in Close up.
Dat doet Heagins met een kleurrijke beeldtaal die doordrenkt is van empathie. Hij richt zijn camera louter op gemarginaliseerde groepen, met name de zwarte, latino- en lhbtqi-gemeenschap. Op zijn foto’s ogen de mannen, vrouwen en kinderen die hij portretteert fier, vrolijk en soms kwetsbaar. Regisseur Olympia Stone heeft veel opzwepende jazzmuziek in haar film opgenomen, waardoor het een feest is om naar Heagins’ magnetische portretten te kijken.
We zien hoe de kunstenaar achter de schermen werkt met een van zijn geportretteerden, een zwarte queer albinovrouw die hij al vijftien jaar fotografeert. Heagins vertelt dan hoe hij vroeger in Texas, waar hij als kind opgroeide, werd gepest door grotere en stoerdere jongens. Hij raakte goed bevriend met een homoseksuele jongen, die net als hij een buitenbeentje was. Toen hij na zijn studie aan de slag ging als fotograaf, ging hij daardoor automatisch op zoek naar mensen die ook als ‘anders’ worden gezien. ‘Dus als ik fotografeer in gemeenschappen die “anders” zijn, probeer ik ook mezelf te redden,’ vertelt Heagins.
Zijn verwantschap met mensen die afwijken van de norm, leidt hem onder andere naar Cuba. Daar fotografeert hij al jaren trans vrouwen. Die zijn zeer dankbaar voor Heagins’ interesse in hun levens, omdat ze zich door hem gezien en gerespecteerd voelen. Heagins laat vallen dat een expositie over deze transgemeenschap, die in 2017 gepland stond in Raleigh in North Carolina, vlak na de opening gecanceld werd. De reden? Bezoekers van de lhbtqi-gemeenschap spraken hun onvrede uit over het feit dat Heagins een cisgender man is. Heagins is duidelijk geërgerd, omdat hij zich al zijn hele leven juist inzet voor mensen die door armoede, ras en gender worden buitengesloten (hij is bijvoorbeeld lid geweest van de Black Panther-beweging).
Nog interessanter is wanneer regisseur Stone, een witte Amerikaanse vrouw, ineens in beeld verschijnt. Ze vraagt hem: wat vind je er eigenlijk van dat een wit persoon een zwarte kunstenaar portretteert? De ontwapenende Heagins is hoe dan ook wars van identiteitspolitiek.