My Word Against Mine: indrukwekkende docu over stemmen in je hoofd

Psychiater Dirk Corstens is gespecialiseerd in de behandeling van stemmenhoorders. In My Word Against Mine (Mijn woord tegen het mijne) van Maasja Ooms gaat hij – buiten beeld – met vijf stemmenhoorders én met hun stemmen in gesprek. Wat Corstens’ benadering radicaal maakt, is dat hij de stemmen niet negeert of bestrijdt, maar als gesprekspartners behandelt.

De stemmenhoorders – de een heeft één stem in z’n hoofd, de ander wel negentien – hopen verlichting te vinden via het gesprek met Corstens. De stemmen zijn minder gecharmeerd van dat plan. Want als je de persoon waarin je als stem leeft kleineert, treitert, doodwenst of het zwijgen oplegt, is een gesprek met een psychiater een onwelkome bedreiging.

Regisseur Maasja Ooms, bekend van de aangrijpende documentaires Alicia en Jason over de jeugdzorg, laat zien hoe de patiënten de confrontatie aangaan in de onconventionele therapiesessies, op zoek naar oplossingen. Zo wil Tamira weten waarom haar stem haar ervan weerhoudt te praten. René wil dat de stemmen zijn vrouw niet meer treiteren. En Jaimie vraagt zich af of hij de stemmen misschien zelf verzint.

Hypno, een stem van Brigitte, is het engst: hij vertelt haar om hard tegen het verkeer in te rijden, zodat ze overlijdt. Dat hij onsuccesvol was, betreurt hij. ‘Ja, daar had ik flink de pest over in. Maar ze lag wel aan de beademing, dat was lachen.’ Brigitte is angstig voor de hypnose waar Hypno haar in kan brengen. Hij dwong haar zelfs om haar hondje te doden, Brigitte kan zich niet meer herinneren hoe...

De camera volgt de vijf ook buiten de spreekkamer: thuis met hun gezin, of tijdens het hardlopen. De stemmen zijn er altijd. Schurende muziek, mistige beelden en donkere kleuren laten de dreigende, gespannen binnenwereld van de hoofdpersonen zien. Wanneer een stem naar voren komt, verandert de houding van de ‘hosts’: ze gaan anders zitten en krijgen een andere blik.

In de dialogen tussen de stemmen en hun gastpersoon komen we langzaam achter hun levensverhaal. Trauma’s zo heftig, dat een stem optrad om die te verdragen. Sommige patiënten zijn dankbaar dat de stem kwam, anderen vervloeken het feit dat hij nooit meer vertrokken is. Toch is niet altijd het doel om de stemmen weg te krijgen. Soms missen de patiënten de stemmen als ze verdwijnen. De stemmen worden beschreven als vriendengroepen, beschermers en beste vriendinnen. Maar ook als daders en rotzakken. Toch blijven het volwaardige gesprekspartners. Des te passender dat ook de stemmen in de aftiteling een bedankje krijgen.