In I Want Her Dead krijgen we een dramatisch inkijkje in een Italiaanse familievete

Familievetes: niemand wil ze, maar iedereen smult van die van ándere families. Zie Shakespeare, zie Het Familiediner. Maar wat als je een permanent kijvend familieduo – twee schoonzussen – onderwerp maakt van een documentaire? De Italiaanse regisseur Gianluca Matarrese doet het in Il quieto vivere.

Dat betekent ‘een rustig leven’, maar de Engelse titel windt er een stuk minder doekjes om: I Want Her Dead (A True Story About Almost Murdering My Family). Want ja, deze documentaire gaat over Matarreses eigen familie. Maria Luisa is de nicht van zijn moeder, en zij leeft op voet van oorlog met Imma: haar schoonzus, tevens onderbuurvrouw.

In de openingsscène van de film zien we hoe de twee gezworen vijandinnen elkaar in een klassiek buitentheater treffen voor een soort gespeelde rechtszaak, waarbij hun tantes – onder wie ook Matarreses moeder – het koor vormen. De bittere verwijten vliegen algauw in het rond: Rijdende Rechter-stijl met klachten over lekkages in huis en het afsluiten van de elektriciteit, maar ook een stuk persoonlijker: van slutshaming tot aan doodsbedreigingen.

Dit alles met de grootse armgebaren en gepassioneerde taal die bij Zuid-Italië hoort. Het hele drama speelt zich namelijk af in een klein dorp in Calabrië; iedereen kent elkaar en is familie, des te bizarder dat deze vete al meer dan tien jaar duurt.

De verdienste van de film zit vooral in de ongekende toegang die Matarrese als insider kreeg tot de rants en het persoonlijke leven van de twee kampen – en tot de rest van de familie, die niet weet wat ze met de twee furies aan moeten. Er wordt half meegepraat, half gesust; nooit echt ingegrepen.

Ingrijpen doet Matarrese als regisseur overigens wel: hij is er open over dat hij van alles in scène zette en speelt met de genres drama, documentaire en reality-tv. In gesprek met de site Cineuropa zegt hij over het bijzondere project: ‘Met licht en camerastandpunten van tevoren bepaald waren we klaar om de waarheid vast te leggen, maar binnen een fictieve structuur.’

De twee schoonzussen waren weliswaar samen op de première van de documentaire op het filmfestival van Venetië, ze hebben zich nog altijd niet verzoend met elkaar. Daarover zei Matarrese in hetzelfde interview: ‘Ze zijn bereid mee te werken aan de film, want er is vertrouwen, er is verbondenheid, ze steunen het project en begrijpen het experiment. Maar ze hebben geen vrede gesloten. Toch geloof en hoop ik dat dit theatrale, cinematografische spel hen een moment van catharsis heeft gegeven, een uitlaatklep – en dat daarmee erger wordt voorkomen.’