The Home Game: feelgooddocumentaire laat zien hoe voetbal zelfs het koudste dorp warm houdt

FC Reynir uit in Hellisandur is altijd lastig. Het vierhonderd inwoners tellende vissersdorpje ligt op ruim tweehonderd kilometer van de hoofdstad Reykjavik, de accommodatie is niet om over naar huis te appen en de grasmat is door sneeuw en vorst vaak maandenlang onbespeelbaar en soms zelfs onzichtbaar. Bovendien is lava niet de beste voedingsbodem voor gras.

Dat Hellisandur sinds 1996 over een officieel voetbalveld beschikt is te danken aan Vidar Gylfason die in de jaren negentig de lokale jeugd voetbaltraining gaf. Met eigen handen en de hulp van dorpsgenoten legde hij een veld aan dat aan alle regels voldeed. De officiële opening daarvan zou plaatsvinden tijdens de eerste bekerwedstijd van FC Reynir. Met de nodige sociale druk wist Gylfason net genoeg spelers bij elkaar te krijgen om een elftal op te stellen dat op eigen veld, wie weet, misschien wel voor een verrassing kon zorgen.

Helaas bepaalde het lot dat hun bekerwedstrijd een uitwedstrijd werd tegen GG, Golfclub Grindavik. Die werd met tien nul van de golfers (!) verloren waardoor er van een inwijding van het heilige gras nooit iets is gekomen.

Een kwart eeuw later vindt Kári Vidarsson, zoon van trainer Gylfason, dat het tijd wordt om de missie van pa te volbrengen. Hij formeert een elftal, schrijft het in voor deelname aan de IJslandse beker en probeert dispensatie te krijgen om ook een voetbalster te mogen opstellen. Deze keer brengt de loting goed en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat men thuis speelt, het slechte dat UMF Afturelding de tegenstander is. Je hoeft geen Frank Snoeks te heten om te weten dat dit de slechts mogelijke tegenstander is om te treffen. Zijn alle wonderen de wereld uit of mogen we er nog een meemaken in deze feelgooddocumentaire?