Olivia de Havilland (1916-2020) was een van de meest succesvolle acteurs tijdens het gouden tijdperk van Hollywood, toen in de jaren dertig en veertig grote Amerikaanse studio’s de filmwereld domineerden. Maar de Brits-Amerikaanse De Havilland behoorde niet alleen tot het rijtje van wereldberoemde vrouwen als Bette Davis (met wie ze goed bevriend was) en Rita Hayworth. Ze mocht zich ook rekenen tot het kleine clubje acteurs die minimaal twee Oscars hebben gewonnen, respectievelijk voor To Each His Own uit 1946 en The Heiress uit 1949.
De documentaire Olivia de Havilland: The Star Who Changed Hollywood, geregisseerd door de Belgische Daphné Baiwir, ging in 2021 in première tijdens het festival van Cannes. Een festival waar De Havilland in 1965 als eerste vrouw ooit juryvoorzitter was. En zo kent haar leven meer voorbeelden van pionierende momenten.
De chronologisch opgebouwde documentaire toont, naast beroemde filmscènes, vooral fragmenten van interviews met een oudere De Havilland. Ze vertelt onder meer hoe ze direct na de middelbare school in Californië in het vizier kwam van een toneelregisseur, die haar castte voor de filmadaptatie van A Midsummer Nights Dream (1935). Er volgde een contract bij de immens succesvolle Warner Brothers Studio en een internationale doorbraak dankzij de klassieker Gone With the Wind (1939).
Maar het wordt het pas echt interessant wanneer De Havilland zich tegen de beroemde filmbons Jack Warner keert. In een tijd waarin steracteurs lange contracten hadden bij filmmaatschappijen, was De Havilland het op een gegeven moment beu om zes dagen per week twaalf uur lang op een filmset te staan. Bovendien waren het telkens romantische komedies waarin ze een charmante love interest moest spelen. Iedere keer dat ze een film weigerde, werd de duur van haar contract zomaar met zes maanden verlengd. In 1943 stapte de moedige actrice naar de rechter en bracht ze een systeemverandering teweeg, waardoor acteurs voor het eerst vrijheid konden genieten. De wet die hierop is gebaseerd staat terecht bekend als De Havilland Law.