Als gepensioneerde zangdocent uit Bristol had Ruth Flowers haar oude dag kunnen doorbrengen achter de geraniums met kruiswoordpuzzels en tv-kijken. Maar op een feestje van haar kleinzoon hoorde ze bruisende technobeats en dacht: Dit kan ik ook. En beter. Diezelfde kleinzoon bracht haar in 2003 in contact met de Franse producer Orel Simon. Hij werd enthousiast van haar idee: ‘Ze had een enorme muzikale kennis en was nieuwsgierig naar de nieuwste sounds. Toen ze zei dat ze dj wilde worden, dacht ik: waarom niet?’
Twee jaar later, op haar zeventigste, werd Mamy Rock geboren. Met een met diamanten versierde koptelefoon en een eclectische mix van rock, electro en disco veroverde ze de dansvloeren van New York, Ibiza en Tokio. Haar unieke combinatie van nieuwe hits en golden oldies zorgde voor een onweerstaanbare beat die jong én oud op de dansvloer kregen. Ze stond op de grootste festivals, waaronder Glastonbury en Tomorrowland. Maar dat ging niet zonder slag of stoot, erkende Ruth. ‘Voor mij was de uitdaging van dj-zijn slechts een zijtak van een rivier. De muziek zelf was geen uitdaging, maar de technologie wel.’
Haar look werd legendarisch: goud, bont, blingbling en haar grote zwarte iconische zonnebril. Mamy Rock was een fenomeen. Ze overbrugde de kloof tussen jongeren en ouderen, wat velen voor onmogelijk hielden. ‘Ik voel me nooit oud als ik achter de dj-set sta. Tieners hebben zoveel overtollige energie,’ vond Ruth. ‘Dansen is een geweldige manier om dat kwijt te raken. Ik vind het naar dat jongeren zo vaak negatieve publiciteit krijgen. They are not all bad. En ze zijn onze toekomst, dus ik vind dat ouderen beter naar ze om moeten kijken.’
Op 27 mei 2014 overleed Ruth Flowers op 83-jarige leeftijd. Maar het fenomeen Mamy Rock leeft voort, niet als een gimmick, maar als bewijs dat je ook op hogere leeftijd nog volop in het leven kan staan. ‘Als je echt iets wilt doen, laat je je niet tegenhouden.’ In haar geval om de dansvloer om te toveren tot een plek waar generaties samenkomen.