Fuck normaal: aanstekelijke docu over een filmploeg die grenzen verlegt

‘Als het over mijn haar gaat ben ik echt ijdel. Het moet echt goed zitten,’ vertelt acteur Timothy Dos Santos trots over zijn grote bos krullen. Na onder handen genomen te zijn in de haar- en make-upstoel staat hij op een zonnige zomerdag in Rotterdam klaar om de hoofdrol in de korte speelfilm Pizza Paniek te spelen.

Dos Santos is onderdeel van een groep mensen met een handicap en/of psychische aandoening die de film, onder begeleiding van professionals, van a tot z zelf maken. In de documentaire Fuck normaal vertellen ze over hun project, van het scenarioschrijven tot het regisseren, filmen en het maken van de filmmuziek.

Het is aanstekelijk om te zien hoeveel plezier ze uit het filmproces halen en gaandeweg leer je de makers als mens beter kennen. Tussen de creatieve processen door vertellen ze open over zichzelf, hun beperking en hun persoonlijke verhalen. Van het verlies van een ouder tot een transitieproces en hoe het adopteren van huisdieren heeft geholpen bij gevoelens van eenzaamheid.

Aan het begin van het filmproject krijgt de groep de taak na te denken over een verhaal dat zich afspeelt in een wereld waar alle mensen en dieren een beperking hebben. De grappige en creatieve ideeën gaan van broers die ruziën tijdens het gamen tot een thriller over een seriemoordenaar.

Zodra het uiteindelijke script vorm begint te krijgen is het tijd voor de audities. De acteurs spelen een voor een scènes, waarbij ze constructieve feedback krijgen van de regisseurs: ‘Ik zag dat je wat moeite hebt met boosheid te spelen, je moet de gezichtsuitdrukking maken. Met je gezicht moet je vertellen wat je zegt.’

Tijdens de opnames zijn de makers zichtbaar enthousiast en ze zijn achteraf heel blij met het resultaat. ‘Als jullie zeggen: “morgen is het weer,” ik ben er gelijk bij!’ zegt lichttechnicus Ivo van Os stralend.

In de film ontmoet een pizzabezorger met faalangst mensen die hem helpen te vinden waar zijn talenten eigenlijk echt liggen. Tegelijkertijd vragen ze zich af wat normaal is, in een wereld waar normaal niet bestaat. Hun conclusie? Fuck normaal!