Taylor Swift, door velen beschouwd als de invloedrijkste singer-songwriter van haar generatie, raakte in 2019 verwikkeld in een conflict dat de muziekindustrie verdeelde. Scott Borchetta, oprichter van haar voormalige label Big Machine, verkocht het bedrijf aan de machtige talentmanager Scooter Braun. Bij deze deal, ter waarde van driehonderd miljoen dollar, gingen ook de rechten op Swifts mastertapes – de originele opnames – van haar eerste zes albums over naar Braun.
Beide kanten van het goliath-en-goliathverhaal komen in de documentaire aan bod. De eerste aflevering, ‘Taylor’s Version’, suggereert dat Swift zich verzette omdat de verkoop zonder haar toestemming plaatsvond, ze haar mastertapes niet kon terugkopen en Braun haar in het verleden zou hebben gepest door artiesten als Kanye West tegen haar op te zetten.
In de tweede aflevering, ‘Scooter’s Version', beweren juridische experts dat Swift op de hoogte was van de deal, de mogelijkheden had om de rechten op haar mastertapes terug te kopen en dat haar goedkeuring niet nodig was voor de verkoop. Toch mobiliseerde ze haar miljoenen fans, de ‘Swifties’, die op sociale media een lastercampagne tegen Braun begonnen, met zelfs doodsbedreigingen tot gevolg.
Swift sloeg terug door haar eerste zes albums opnieuw op te nemen, een ongebruikelijke zet in de muziekindustrie. Maar critici waarschuwen dat labels hierdoor terughoudender kunnen worden in het investeren in onbekend talent, uit angst dat hun protegés later in opstand komen vanwege eigendomsrechten.
Van het zakelijk geschil maakte Swift een morele kruistocht en kreeg daarbij steun van veel beroemde collega’s. In plaats van samen te zoeken naar een oplossing, draaide het erom wiens verhaal het meest overtuigend was. De waarheid leek ondergeschikt. Is Braun de kwaadaardige patriarchale zakenman, en Swift de onderdrukte heldin die haar artistieke integriteit verdedigt? Feit is dat de heropnames van Swift, in veel gevallen, commercieel beter presteerden dan de originele albums.