In 1858 verloor de veertienjarige Bernadette Soubirous haar zusje en vriendin uit het oog tijdens het houtsprokkelen. Plotseling verscheen voor haar bij de grot van Massabielle in Lourdes een mysterieuze dame. Het nieuws van dit visioen verspreidde zich snel. Duizenden mensen zagen hoe Bernadette in extase over de grond kroop en die kuste, maar de menigte verklaarde haar voor gek. Bij een latere verschijning instrueerde de dame haar een kapel te bouwen bij de grot. Soubirous meldde dit bij de pastoor, maar die twijfelde aan haar woorden en vroeg om een naam. Bij de zestiende verschijning vertelde de dame: ‘Ik ben de onbevlekte ontvangenis.’ De pastoor was om: volgens hem had de ongeschoolde Bernadette nooit kunnen weten dat vier jaar eerder het dogma van de onbevlekte ontvangenis was afgekondigd. De kapel werd gebouwd en Bernadette Soubirous trad toe tot het klooster in Nevers.
Lourdes groeide uit tot het beroemdste bedevaartsoord van Europa. Vele miljoenen mensen bezochten de kapel en baden tot ‘het Heil der zieken’, 'Troosteres der bedroefden’ en ‘Toevlucht der zondaars’, kortom: Onze lieve vrouw van Lourdes. Zeventig mensen genazen na hun bezoek op onverklaarbare wijze van hun aandoening. De Vlaamse regisseur en ms-patiënt Nathalie Basteyns vond dat ze ook wel zo’n mirakel kon gebruiken. ‘Vroeger rende ik door het leven,’ vertelt ze in de eerste aflevering van het drieluik Mirakel no 71. ‘Ik kon nooit stilzitten. Nu zit ik in een rolstoel en word ik overal en altijd geduwd. Maar in mijn hoofd blijf ik rennen, lopen en wandelen.’ Ze is vastberaden om het 71ste mirakel van Lourdes op haar naam te schrijven.