Niemand is zoals Sinéad

Om eventuele twijfel weg te nemen over degene aan wie die deze zinnen gericht zijn, verscheurt ze tijdens het woord ‘evil’ een foto van paus Johannes Paulus II. Het is een protestdaad die de wereld over gaat. Ongehoord, ondenkbaar – in Amerika, maar helemaal in het katholieke Ierland, waar O’Connor zelf opgroeide. Maar Sinéad O’Connor is niet gek, ze weet waar ze het over heeft. De aantijging dat er binnen de Rooms-Katholieke Kerk op grote schaal sprake is van kindermisbruik mag op dat moment bizar en ongegrond klinken, inmiddels weten we dat het waar is wat de zangeres met eigen ogen zag in een instelling voor moeilijk opvoedbare kinderen. Van dit incident zal Sinéad O’Connors carrière zich nooit meer herstellen. Ze is dan 24 jaar oud.

Nothing Compares is een intense documentaire over een zangeres die de dingen niet alleen scherp zag, maar ook weigerde haar mond te houden, op het zelfdestructieve af. Ze kon en wilde het spel van de muziekindustrie niet meespelen en was kennelijk niet in staat om haar battles strategisch te kiezen. Het is een indrukwekkende film, ondanks twee gapende gaten.

Dat heeft ongetwijfeld te maken met gebeurtenissen uit de afgelopen jaren. Na de rel van 1992 blijft O’Connor muziek maken, maar voor het grote publiek verdwijnt ze uit beeld. Haar nieuwe muziek bereikt nog maar een selecte groep mensen. En als we toch nog eens wat van haar horen, is het vaak een rel. Soms zijn het ook zinnige bijdragen aan het maatschappelijke debat. Zo waarschuwt ze popster Miley Cyrus, wanneer die in de video voor ‘Wrecking Ball’ als een sexy sloopkogel tekeergaat. O’Connor schrijft haar: ‘Je draagt de boodschap uit dat het cool is om jezelf te prostitueren. Dat is het niet, Miley. Het is gevaarlijk. Vrouwen horen niet uitsluitend gewaardeerd te worden om hun seksualiteit, ze zijn veel meer dan alleen dat.’