Van The White Lotus tot Mo: deze series waren de moeite waard deze maand

Na bijna tweeënhalf jaar verscheen deze maand de nieuwe reeks van satirische komedieserie The White Lotus. Dit derde seizoen speelt op het Thaise eiland Koh Samui en is volgens maker Mike White ‘een satirische en komische blik op de dood, oosterse religies en spiritualiteit'. Volgens de vaste formule van de serie wordt er weer een blik verknipte hotelgasten opengetrokken, die ditmaal bestaat uit een stel met een redelijk leeftijdsverschil, een even welvarend als disfunctioneel gezin en drie blonde vriendinnen. Ook verschijnen er meerdere oude bekenden ten tonele. Zal deze formule ooit sleets raken? Mogelijk, maar voor nu zijn de oogstrelende omgeving, zwarte humor, hypnotiserende muziek, geweldige kleding, vlijmscherpe dialogen en symboliek de vaste White Lotus-elementen waar we dit seizoen nog altijd van smullen.

Jamaicaanse immigrant Hezekiah (Malachi Kirby) heeft een droom: hij wil niets liever dan leeuwentemmer worden, en beproeft dat geluk in het Victoriaanse Londen van 1880. Jammer dat welgesteld Londen niets van hem en beste vriend Alec (Francis Lovehall) moet hebben, waardoor de twee richting de rafelranden van de stad worden gestuurd. Eenmaal daar belanden ze in een wereld waar de dienst wordt uitgemaakt door figuren als professionele dievegge Mary Carr (Erin Doherty) en nietsontziende boksgrootheid Sugar Goodson (Stephen Graham). De thematiek lijkt serieus, maar schrijver Steven Knight (Peaky Blinders) vliegt alles zeer vermakelijk aan, met veel sterke dialogen en een prettig luchtige toon.

Toen het eerste seizoen van Mo in 2022 op Netflix verscheen, was de serie stilletjes revolutionair. De komedieserie over een Palestijnse vluchteling die twintig jaar in Amerika woont, en al net zo lang probeert een verblijfsvergunning te krijgen, keek met een prettige mix van humor, warmte, absurditeit en soms rauwe realiteit naar het vaak snoeiharde en onmenselijke immigratiesysteem van Amerika. Dit tweede seizoen is niet alleen net zo scherp en leuk maar voelt ook, gezien de situatie in de echte wereld, behoorlijk relevant. 

Desiree (Laverne Cox) keert na 23 jaar terug naar Alabama om haar vader Harry (George Wallace) weer te zien. Ze heeft hem nog niet verteld dat ze inmiddels door het leven gaat als vrouw. Iets waar Harry even aan moet wennen, maar ook redelijk snel en probleemloos omarmt. Erger is het, aldus Harry, dat zijn kind vegetariër is geworden. Waar de politiek in het echte Amerika momenteel het bestaansrecht van transgender personen probeert af te nemen, is het niet alleen prettig maar ook belangrijk dat deze comedyserie dit vrijwel zonder drama en met veel menselijkheid behandelt.

Het eerste seizoen van Time liet zien hoe zwaar en levensgevaarlijk het leven binnen de Britse mannengevangenissen is en werd in 2021 onder andere bekroond met een BAFTA voor beste miniserie. Dit tweede, vierdelige seizoen toont juist hoe het systeem buiten de gevangenismuren in het nadeel van vrouwen werkt. We volgen drie celgenoten die om verschillende redenen gevangenisstraf hebben gekregen en voor wie hun straf onomkeerbare gevolgen zal hebben op hun verdere levens. Time is, ook in seizoen twee, opnieuw geen makkelijke wegkijkserie. Maar het blijft indrukwekkende televisie.