De film in tien woorden
Bendegeweld en drugscriminaliteit beïnvloeden de levens van een groepje vrienden.
Prijzen
Boyz n the Hood is de debuutfilm van de Amerikaanse filmmaker John Singleton (1968-2019), die pas 23 was toen hij de film regisseerde. Singleton ontving Oscarnominaties voor zijn regie en script, waarmee hij de jongste en eerste Afro-Amerikaanse regisseur werd die voor een Academy Award in aanmerking kwam.
Gekozen door
Zomergast Alida Dors is theatermaker en choreograaf. Sinds 2020 is ze artistiek directeur van Theater Rotterdam. Vorig jaar ging haar dansvoorstelling Primisi in première en maakte ze tevens de choreografieën bij het goed ontvangen toneelstuk The Story of Travis van Romana Vrede. De uitzending is op 20 augustus vanaf 20.15 uur te zien op NPO 2.
Setverhalen
Authenticiteit stond altijd hoog in het vaandel bij Singleton. Zijn film over het bendegeweld in het Los Angeles van de jaren tachtig en negentig moest reflecteren hoe het werkelijk was in die tijd. Omdat Singleton zelf opgroeide in een buurt met veel drugscriminaliteit, baseerde hij het script van Boyz n the Hood op zijn eigen jeugd. Hij castte jonge, onbekende acteurs die eenzelfde achtergrond hadden als hijzelf en daardoor bekend waren met de gevaren van het straatgeweld. Zoals Regi Green, de acteur die Chris speelt, die op zijn zesde een dwarslaesie opliep nadat hij was getroffen door een kogel, en sindsdien in een rolstoel zit, zoals ook te zien is in de film.
Singleton gebruikte ook andere slimme trucs om realisme te creëren. Zo waarschuwde hij de acteurs nooit vooraf wanneer er geschoten zou worden tijdens opnames, zodat zijn spelers echt zouden schrikken als er een wapen afging. Ook filmde hij vaak op locaties waar in werkelijkheid bendes actief waren. Dat had ook nadelen: op enkele locaties zag de crew zich gedwongen te vertrekken. Na een dreigement van een lokaal bendelid bijvoorbeeld, die ruzie had met rapper Ice Cube, een van de hoofdrolspelers in de film.
Quotes van de makers
Toen Singleton als groentje in Hollywood kwam voor de eerste meeting over zijn script, was hij erg zelfverzekerd. Althans, zo gedroeg hij zich, omdat hij leerde van zijn vader om in onderhandelingen altijd te doen alsof de deal al rond was. ‘Toen mij werd gevraagd: “Dus jij wilt deze film regisseren?", zei ik: “Ik gá deze film regisseren.”’, vertelde Singleton ooit in gesprek met het American Film Institute. ‘Toen ze me vroegen: “Waarom jij?”, zei ik: “Omdat ik gebóren ben om deze film te maken.” Later die dag zeiden ze me dat ik aan de slag kon gaan. En toen werd ik toch bang. Ik had nog nooit iets geregisseerd. In de periode daarna ben ik als een gek mijn favoriete films gaan kijken. Dagenlang maakte ik aantekeningen in kladblokjes over wat het nu precies is wat die films zo goed maakt.’
Buiten beeld
In 2019 overleed Singleton aan een beroerte op 51-jarige leeftijd. In zijn relatief korte carrière, waarin hij onder meer nog Poetic Justice (1993) en de remake van Shaft (2000) regisseerde, evenaarde hij nooit meer het succes van Boyz n the Hood. Hoewel niet veel filmmakers kunnen zeggen dat ze een filmklassieker op hun naam hebben staan, klaagde hij er in de jaren na het succes van zijn debuut wel over dat iedereen steeds maar weer begon over die ene film, terwijl hij al zoveel meer had gemaakt: ‘Ik heb inmiddels wel bewezen dat ik geen eendagsvlieg ben.’