Meeslepende documentaire over een verscheurde Palestijnse familie

Rania woont in Noord-Gaza en is acht maanden zwanger als Israël in 2023 de Gazastrook binnenvalt. Ze bevalt van een drieling, maar een van de baby’s sterft bij de geboorte. De andere twee, het jongetje Hamoud en zijn zusje Jowan, zijn zo zwak dat ze in een couveuse moeten aansterken. En dan moet het ziekenhuis geëvacueerd worden. De baby’s belanden in Zuid-Gaza, gescheiden van hun familie: door een reisverbod kan Rania haar pasgeboren kinderen niet zien.

In de documentaire Gaza’s Twins, Come Back to Me (IDFA, 2025) van de Palestijnse regisseur Mohammed Sawwaf leven we mee met deze familie die door de oorlog verscheurd wordt. Dat levert een unieke kijkervaring op, waarbij je de situatie in Gaza beleeft door de ogen van Palestijnen. De camera komt heel dicht bij de mensen, terwijl dingen waarover je in de krant gelezen hebt opeens heel concreet worden. ‘Als we een tuktuk nodig hebben voor transport naar Deir al-Balah kost dat 300 shekels,’ zegt een man als hij hoort dat zijn gezin zich wéér moet verplaatsen. Een beeld dat je bijblijft is een shot van rijst vermengd met puin, terwijl Gazanen met eindeloos geduld de rijst van het puin scheiden om iets te eten te hebben. Met bewonderenswaardige moed ondergaan ze hun lot, waarbij hun geloof steun biedt.

‘Mogen al deze beproevingen ons helpen in het hiernamaals,’ zegt Rania’s zus Nisraan, die in Zuid-Gaza voor de baby’s zorgt. Rania ziet haar baby’s groeien op video’s die haar familie in Zuid-Gaza doorstuurt. Daarbij wordt al snel duidelijk dat Hamoud veel minder snel groeit dan zijn zusje, zonder dat de nodige medische zorg voorhanden is. Hierdoor wordt het verhaal nog triester, terwijl zijn familie het gevoel heeft dat het lijden van Hamoud dat van heel Gaza weerspiegelt. ‘Hamoud is een echte held,’ zegt een familielied. ‘Hij is zo standvastig als zijn vaderland. Ook al is hij een kleine baby, hij heeft een ijzeren wil.’

Af en toe wordt er ook gelachen, een brood gebakken, een kop thee gedronken. Steeds zitten we midden tussen de mensen, alsof we zelf onderdeel van de familie zijn. Het is een indrukwekkende prestatie van de makers: zo’n sterke film weten te maken onder zulke moeilijke omstandigheden. ‘Dit is de ergste oorlog,’ zegt Rania’s man Akram. ‘We hebben eerder oorlogen doorstaan, maar nooit eentje zoals deze. Dit is genocide. Niets wordt gespaard, geen steen, geen ziel.’ En hoewel Rania ziet dat er in Gaza eigenlijk niks meer over is, blijft ze hopen dat haar kinderen het beter zullen hebben dan zij. ‘Ik hoop dat ze een beter leven zullen hebben dan dit. Ik hoop dat de oorlogen zullen stoppen zodat ze kunnen leven en leren, om een betere toekomst te hebben.’