Max Roach, de legendarische jazzdrummer die speelde met grootheden als Charlie Parker en Miles Davis, merkte ooit op dat een drumstel van nature een democratisch instrument is. De snare- en kickdrum zijn van oorsprong Europees, de toms Afrikaans, de bekkens Aziatisch, en de combinatie van alle onderdelen is Noord-Amerikaans. Alleen al hierom, zegt Roach, is het drumstel binnen de jazz zo’n cruciaal instrument: ‘Jazz is een democratische muzieksoort, waarin we ons allemaal uiten als individuen en tegelijkertijd samenwerken aan een groter geheel. Zoals dat op het podium werkt, zou het ook in de wereld moeten werken.’
Deze visie zal de veelgeprezen drummer en componist Yoràn Vroom (1991) vast van harte onderschrijven. Net als Roach is de Amsterdammer als muzikant sterk maatschappelijk geëngageerd en verwerkt hij allerlei internationale invloeden in zijn drumwerk – in Vrooms geval vooral percussiestijlen uit West-Afrika en de Caraïben, waar zijn voorouders vandaan komen. Van scherpe grenzen en hokjes in de muziek is Vroom sowieso geen liefhebber. In NRC zei hij ooit: ‘In mijn band bestaat het traditionele westerse onderscheid tussen ritme- en harmonie-instrumenten niet. We spelen een soort totaalvoetbal, iedereen kan de melodie vertolken, ook de percussie. Ik kom uit een cultuur waarin je verhalen vertelt met ritme.’
Die band, dat is Yoràn Vroom’s Group of Friends, waar ook zijn broer in speelt, en diverse jeugdvrienden met wie hij opgroeide in de Amsterdamse Rivierenbuurt. In de documentaire Yoràn Vroom – Master of Drums, vandaag in Het uur van de wolf, zien we het gezelschap onder meer spelen op North Sea Jazz. Daarbij wordt meteen zichtbaar wat voor soort bandleider Vroom is: serieus, gedreven, intuïtief, maar ook gul en gespeend van kapsones. Gemoedelijk wijst hij het publiek op zijn moeder en zijn kinderen in de zaal, en roept hij zijn oude drumleraar het podium op. Regisseur John Appel registreert het zonder commentaar, in dezelfde vlieg-op-de-muurstijl die hij hanteerde in zijn succesvolle Hazesdocu Zij gelooft in mij.
Een hoogtepunt in de film is het homevideomateriaal dat Yoràns moeder laat zien, waarop hij als jochie van twee, drie jaar met drumstokken op de meubels slaat en de afstandsbediening pakt om zijn favoriete drumfilmpjes nog eens te bekijken. Omdat hij zich destijds spiegelde aan de muzikanten op het scherm, leerde hij aanvankelijk linkshandig drummen. Op zijn vijfde kwam hij terecht bij muziekleraar Eddy Veldman, die hij nog altijd als een mentor beschouwt. In de film memoreert de oude Surinamer verbluft hoe hij Yoràn voor het eerst hoorde roffelen: ‘Ik kon het niet geloven. Vijf jaar man, dat kan niet!’