Als jong meisje moest de Rotterdamse kunstenaar Marlou Fernanda (1996, Curaçao) een flinke klap verwerken: haar Braziliaanse vader, de grappigste man die ze kende, verliet zijn gezin voor een ander en verhuisde naar de andere kant van de oceaan. Fernanda worstelde hier zodanig mee, dat haar moeder besloot dat ze in therapie moest. Dat bleek voor de dromerige Fernanda de sleutel tot haar toekomst: ze leerde niet alleen haar woede kanaliseren, maar ook vertalen naar kunst. In de diep persoonlijke Close up-aflevering Marlou Fernanda – Waar ga ik heen? vertelt ze: ‘Nu pas kom ik erachter dat het eigenlijk een soort opzet voor mij was als artiest. Ik heb geleerd om mijn emoties, mijn pijn, zelfs mijn joy om te zetten naar creëren.’
Voor de film werd Fernanda drie jaar lang gevolgd door regisseur Denise Janzée. Haar beeldschone documentaire is doorspekt met het associatieve en kleurrijke werk van de multidisciplinaire kunstenaar en performer. Werk waarin dikwijls Fernanda’s moeder, die aan een spierziekte lijdt, haar drie zussen en haar vader figureren. Met de kennis van de scheiding van haar ouders en haar moeders ziekte kijk je met een andere blik naar Fernanda’s schetsen, schilderijen en optredens. Hoe levendig het allemaal op het eerste gezicht ook lijkt, vele stukken verhullen rauwe emoties en traumatische jeugdherinneringen.
Tegelijkertijd illustreert Fernanda’s werk ook een ambitieuze en strijdvaardige vrouw van kleur, die haar plek in de wereld durft in te nemen. We zien onder meer hoe ze in haar atelier een leeg canvas klaarzet, een verfkwast oppakt en haar creativiteit laat stromen. En ze gaat terug naar New York, waar ze eerder een muurschildering maakte en ditmaal een straatperformance zal geven.