Dwayne Johnson is fantastisch als MMA-vechter in The Smashing Machine

De Amerikaanse worstelaar Mark Kerr maakt eind jaren negentig furore als meedogenloze vechtsporter, wat hem de bijnaam The Smashing Machine oplevert. In 2002 werd al eens een documentaire gemaakt over Kerr, waarin naast de gevechten ook aandacht is voor zijn leven buiten de ring; een leven dat beheerst wordt door anabolen, pijnstillers en de toxische relatie met zijn alcoholistische vriendin Dawn.

Regisseur Benny Safdie (Uncut Gems) plukte voor zijn film The Smashing Machine gretig uit die eerlijke en soms onthutsende documentaire, en vond in voormalig showworstelaar Dwayne ‘The Rock’ Johnson, die zelf het initiatief nam voor de film, de ideale hoofdrolspeler. Ook castte hij veel echte vechtsporters in de film, onder wie de markante Nederlander Bas Rutten, die zichzelf speelt als de coach van Kerr.

Benny Safdie (1986) heeft zelf een tijdje gebokst, vertelt hij eind september via Zoom. ‘Ik acteer ook en toen ik eens een bokser moest spelen, ben ik maanden naar een boksschool gegaan om te trainen. Ik dacht dat ze me daar zouden uitlachen, maar toen ze zagen dat ik serieus mijn best deed accepteerden ze me al snel als een van hen. En eenmaal binnen is zo’n boksschool de mooiste plek op aarde, waar je alles om je heen even vergeet. Want ondanks al dat testosteron ben je daar veilig en onder vrienden, die je door dik en dun zullen steunen. Ik weet nog dat Moses, mijn trainer, de allereerste was aan wie ik vertelde dat ik vader zou worden.’

Vrienden verraad je niet, daarom moest The Smashing Machine eerlijk en authentiek worden. Safdie: ‘En dat is niet zo makkelijk, want één misstap en alles stort in elkaar. Alles in het frame moest echt voelen. Vooral de gevechten. Tegenwoordig heb je de techniek om met de vechters de ring in te gaan, zodat je kan zien hoe ze vol en in slow motion in hun gezicht geraakt worden. Maar dat wilde ik niet. Dat had Scorsese al gedaan in Raging Bull. Prachtig en heel operatesk, maar diep vanbinnen weet je toch dat daar een acteur staat en dat de klappen niet echt zijn. Dus ik zocht iets anders. Tegen mijn cameraman Maceo Bishop zei ik: “We kunnen de ring niet in, want dat konden ze toen ook niet. Dus doe maar alsof je iemand uit het publiek bent en ergens achterin zit.” Maceo smeekte me toen bijna of hij niet één keer ook een mooi shot mocht maken. “Nee,” antwoordde ik. “Maar je mag tussen al die mensen wel vechten voor dat mooie shot.”’