Actrice van het jaar: Vicky Krieps

Het fraaie psychologische drama Phantom Thread (2017) van Paul Thomas Anderson werd destijds aangekondigd als de laatste film met acteur Daniel Day-Lewis. Die had kort nadat de opnamen waren afgerond geroepen dat hij klaar was met acteren. Er ging een schok door de filmwereld, want de Beste Acteur van de Wereld en drievoudig Oscarwinnaar – voor My Left Foot, There Will Be Blood en Lincoln – zou node gemist worden.

En al was hij weer fantastisch als Reynolds Woodcock, een bazige Britse modeontwerper uit de jaren vijftig van de vorige eeuw, Phantom Thread ging de boeken niet in als de laatste film met Daniel Day-Lewis, maar als de eerste waarin de Luxemburgse actrice Vicky Krieps van zich deed spreken.

Krieps speelt in Phantom Thread Alma, een van de vele modellen met wie Woodcock een relatie begint om ze na verloop van tijd weer verveeld terzijde te schuiven. Maar de op het oog breekbare en serviele Alma laat zich niet zomaar afdanken. En uit de heerlijke twist aan het einde blijkt dat niet de ijdele Woodcock, maar de muizige Alma al die tijd de touwtjes in handen had.

Krieps bleef zo makkelijk overeind tegenover gigant Day-Lewis dat ze op slag een ster was en overladen werd met aanbiedingen uit Hollywood. En toen ging het mis. Na Phantom Thread liep ze maandenlang party’s in Hollywood af om in contact te komen met ‘de juiste mensen’. Dit werd een beproeving voor de inmiddels 39-jarige actrice, die alle smalltalk vergeleek met het eten van karton.

Hollywood leidde uiteindelijk tot een rol in de geflopte horrorfilm Old, waarna Krieps weer snel terugkeerde naar Europa. Gelukkig maar, want daar werkte ze aan drie topfilms die dit jaar in de Nederlandse bioscopen te zien waren: Bergman Island, Corsage en onlangs nog Plus que jamais. Drie zeer verschillende films, maar de rode draad is Krieps, die telkens overtuigt met haar eigenzinnige personages. Hoe groot de (psychische) druk ook is – writer’s block in Bergman Island, torenhoge verwachtingen in Corsage en een dodelijke ziekte in Plus que jamais –, Krieps’ personages buigen niet maar gaan telkens hun eigen weg. En al ben je het als kijker niet altijd met ze eens, de stille kracht waarmee Krieps ze speelt maakt hen mateloos fascinerend.