Broker is een ode aan menselijk fatsoen. Bent u zelf ook zo optimistisch of is het meer een vorm van wensdenken?
‘Ik begrijp heel goed dat de toestand van de wereld zoals die momenteel is niet hoopvol stemt, dat geldt ook voor Japan of Zuid-Korea. Tegelijkertijd ben ik niet wanhopig wanneer het om de mensen gaat. De meeste mensen die in deze film voorbijkomen hebben misdaden begaan, maar ik denk dat het zelfs voor hen veel betekent wanneer iemand op een bepaald moment tegen ze zegt: “Bedankt dat je geboren bent.” Die bevestiging kunnen ze dan gebruiken om iets goeds te doen.’
De kinderen in uw film zijn weer fantastisch. Zelfs de baby, was hij op de set ook zo’n aardig, lief kind?
‘Ik heb vaak met kinderen gewerkt, maar ik heb nog nooit een baby gezien die zo goed in zijn rol bleef. We filmden natuurlijk met zijn ouders aan zijn zijde, maar desondanks stond hij ook open voor andere volwassenen. In de scène waarin een vrouw hem komt kopen, raakte hij op precies het juiste moment even haar wang aan. Wat een timing! En uiteraard zonder dat ik het hem had opgedragen. Haha. Daarnaast had je Seung-soo Im, die het zevenjarige weesjochie Hae-jin speelt. Met hem werkte ik op precies dezelfde manier als wanneer ik in Japan met kindacteurs werk. Die geef ik nooit het script, maar ik fluister – bij Seung-soo per tolk – de tekst in hun oor. Bijvoorbeeld: “Als Dong-soo dit zegt, dan moet jij dat zeggen.” Maar in Japan ben ik nog nooit een kind tegengekomen dat zo weinig luisterde en zo veel lawaai maakte. En dan heb ik het niet over praten, maar echt over schreeuwen. Wij bleven maar zeggen dat hij even stil moest zijn omdat we bezig waren met een heel belangrijke scène, maar hij luisterde gewoon niet. En toch, wat we uiteindelijk van hem in de film te zien krijgen is geweldig. Ik weet zeker dat dankzij zijn aanwezigheid een andere wind door de film is gaan waaien. Ik was echt blij met hem, maar het was wel zwaar.’