Je kan op één hand tellen hoe vaak mannelijkheid wordt verkend door haar te vergelijken met een bijenkolonie. Toch vroeg maker Joep van Weelden, met die analogie in gedachten, zijn vriendengroep terug te kijken op hun tijd samen.
In Suikerwater, de eerste van vijf films binnen documentaireserie Ongeschreven regels, bespreken ze tien jaar nadat ze contact verloren hoe ze elkaars grenzen hebben overschreden, en waarom. Hoe ze zich tot elkaar leerden verhouden, terwijl ze zichzelf nauwelijks begrepen. Net als bijen moesten hun plek vinden binnen de zwerm.
Afgewisseld met beelden van hun onbezonnen zuipvakantie bespreken de mannen hun soms misplaatste nostalgie. Jolige momenten vol pesterijen en fysiek geweld verschijnen in beeld, zoals een harde klap op iemands bil. De een vertelt dat opmerkingen een dag later ‘wanneer de testosterongevulde atmosfeer was gedaald’, ineens hard binnenkwamen. Een ander noemt vooral hun ‘huidhonger’.
Een onderstroom van bijengezoem maakt de parallellen tussen jongens en bijen onmisbaar. Beiden krioelen ongecontroleerd om elkaar heen, dreigend, in een soort dans. Van Weelden vat het treffend samen: ‘Je kunt een bijenvolk zien als één groot organisme, waarin elke bij een cel is. Het hebben van een eigen wil, of losbreken van die dynamiek, bestaat niet. De honingbij staat volledig in dienst van het voortbestaan van de kolonie.’
Dat bijen een koningin hebben die het geheel regeert, blijft onbesproken. Wellicht was die parallel een brug te ver.