Provocatief, dramatisch, gekweld en autoritair, maar bovenal van fundamentele invloed op de Amerikaanse (televisie)journalistiek. Zo kenschetst de documentaire Mike Wallace is Here (2019) de Amerikaanse journalist, die bekend stond om zijn innovatieve interviewstijl. De documentaire, die voornamelijk uit zwart-wit archiefbeelden bestaat, is naast een portret van Mike Wallace ook een reflectie op de journalistieke ontwikkelingen van de afgelopen honderd jaar.
Wallace, zoon van joods-Russische immigranten, laveerde zijn leven lang tussen entertainment en journalistiek. Wallaces omvangrijke carrière begon in de jaren dertig op de radio, waar hij fungeerde als presentator én stemacteur voor reclames. Eind jaren veertig maakte hij zijn televisiedebuut als acteur. Het was de dood van zijn oudste zoon journalist Peter Wallace, die in 1961 omkwam bij een wandeltocht in Griekenland, die Wallace aanspoorde zijn journalistieke ambities waar te maken. Zijn collega’s namen hem niet altijd even serieus vanwege zijn showbizz-achtergrond en de reclame die hij maakte voor Parliament-sigaretten. Zelf is Wallace ook steeds onzeker gebleven over zijn journalistieke capaciteiten.
In 1968 vond tv-zender cbs de tijd rijp voor een programma dat gedegen onderzoeksjournalistiek zou brengen. Het werd 60 Minutes: een news magazine gepresenteerd door Wallace en Harry Reasoner. Interviews waren tot dan toe vriendelijke gesprekken tussen geïnterviewde en journalist, waarbij de kritische vragen werden overgeslagen. 60 Minutes maakte al snel furore met het ‘ambush’-interview en de ‘gotcha’-journalistiek. Wallace was daarbij overigens niet alleen de scherpe interviewer in beeld, maar ontwikkelde ook de diepgravende onderzoeksjournalistiek achter de schermen.
Mike Wallace is Here wordt grotendeels verteld aan de hand van de spraakmakende interviews die Wallace hield tijdens zijn lange carrière. Met onder anderen Salvador Dalí, ayatollah Khomeini, Barbra Streisand, Malcolm X en Vladimir Poetin. Soms zijn de rollen omgekeerd: dan zien we hoe jonge ambitieuze journalisten Wallace informatie proberen te ontfutselen over zijn depressie, en de suïcidepoging die hij ondernam in de nasleep van een smaadzaak tussen cbs – en Mike Wallace persoonlijk – en generaal William Westmoreland.
De documentaire schenkt geen aandacht aan de MeToo-schandalen die de Amerikaanse tv-wereld in opspraak brachten. In 2017 plaatste The New Yorker een explosief artikel van Ronan Farrow met serieuze beschuldigingen aan het adres van Jeff Fager, uitvoerend-producent bij 60 Minutes, en nog substantiëlere aantijgingen tegen cbs-bestuursvoorzitter Leslie Moonves. Mike Wallace is Here voelt op sommige momenten als een kritiekloze lofzang op Wallace, met een nostalgisch verlangen naar een wereld waarin de journalistiek nog wit en man was. In de jaren zeventig en tachtig stond Wallace erom bekend zijn hand op de rug van zijn vrouwelijke collega’s te leggen, om vervolgens hun beha-sluiting te openen. ‘It wasn’t a secret, I’ve done that,’ reageerde Wallace lauwtjes in een interview met Rolling Stone in 1991.